Στο προηγούμενο φύλλο της «Εργατικής Αριστεράς» συμπληρώσαμε 400 φύλλα και 17 χρόνια συνεχούς έκδοσης, με παρουσία σε εκατοντάδες πολιτικές μάχες. Μια πυκνή διαδρομή γεμάτη όμορφες αλλά και απαιτητικές στιγμές.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Με πολιτική και ιδεολογική συνέπεια, ακλόνητη πίστη στο δίκιο και στη δύναμη του κόσμου της εργασίας και όλων των καταπιεσμένων, δεν λείψαμε από κανένα μεγάλο γεγονός του κινήματος και της Αριστεράς όλα αυτά τα χρόνια.
Κομμάτι κι εμείς οι ίδιοι των συγκλονιστικών αγώνων που έδωσαν και δίνουν οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι μετανάστες, αναδείξαμε και στηρίξαμε κάθε επεισόδιο της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και διεθνώς.
Με ξεκάθαρη θέση και σαφές αντικαπιταλιστικό και διεθνιστικό στίγμα, δεσμευμένοι στην υπόθεση της σοσιαλιστικής ανατροπής, ήμασταν και θα είμαστε πάντα παρόντες/παρούσες στις διεργασίες για την ανασύνταξη του μαζικού κινήματος και την αναγκαία ενότητα και αντεπίθεση της Αριστεράς.
Στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης, της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που ο κίνδυνος του πολέμου επανέρχεται απειλητικά και η ακροδεξιά επανεμφανίζεται δυναμικά, τα καθήκοντά μας μεγαλώνουν. Δεσμευόμαστε να βελτιώσουμε ακόμα περισσότερο την εφημερίδα που διαβάζετε και διακινείτε, να αποτελέσουμε ακόμα πιο χρήσιμο και αποτελεσματικό «εργαλείο» στα χέρια όσων παλεύουν συλλογικά ενάντια στο «τέρας» των μνημονίων, της εκμετάλλευσης, του πολέμου και του ρατσισμού.
Ακολουθεί ένα μικρό αφιέρωμα, με πρωτοσέλιδα της «Εργατικής Αριστεράς» που αποτυπώνουν τους σημαντικότερους σταθμούς αυτής της πλούσιας διαδρομής.
Αναλύσεις
Αναλύσεις για θέματα επικαιρότητας, αλλά και για θέματα θεωρίας. Γεγονότα που καθόρισαν την ιστορία, με αναγωγή στα τωρινά επίδικα. Πάντα με έντιμη ιδεολογική αντιπαράθεση, συντροφικό διάλογο και οδηγό τις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού και κομουνιστικού κινήματος. Στην καθημερινή προσπάθεια για την απόκρουση της καθεστωτικής προπαγάνδας και την αποδόμηση της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Αντιρατσιστικό κίνημα
Μόνιμο μέτωπο κατά του φασισμού, του εθνικισμού (από όπου κι αν προέρχεται) και του ρατσισμού, με έμφαση στον κοινό αγώνα ντόπιων και μεταναστών, ως ταυτοτικό στοιχείο μας. Ταξική αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και όχι υποκριτική φιλανθρωπία του κράτους και των ΜΚΟ. Συνεχής πάλη ενάντια στην ισλαμοφοβία και την ομοφοβία, την ακροδεξιά και τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, που επιχειρούν να ξανασηκώσουν κεφάλι, με αφορμή τον εθνικιστικό παροξυσμό για το Μακεδονικό.
Αντιπαγκοσμιοποιητικό, αντιπολεμικό κίνημα
Τα χρόνια της Γένοβας, της Φλωρεντίας, του Παρισιού, της Αθήνας, του Ελληνικού και του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ. Τα μεγαλειώδη αντιπολεμικά συλλαλητήρια ενάντια στη δεύτερη εισβολή στο Ιράκ. Το περίφημο νεοφιλελεύθερο δόγμα «του τέλους της ιστορίας» γίνεται θρύψαλα από την παρουσία εκατομμυρίων ανθρώπων στους δρόμους όλου του πλανήτη, που αμφισβητούν την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και εναντιώνονται στον πόλεμο. Τα κοινωνικά κινήματα και η πολιτική Αριστερά αναζωογονούνται, συντονίζονται πανευρωπαϊκά και οργανώνουν διεθνείς διαδηλώσεις διακηρύσσοντας πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός»!
Εργατικοί αγώνες
Στην πρώτη γραμμή των εργατικών αγώνων, για το συντονισμό και την ενωτική δράση του εργατικού κινήματος και των συνδικάτων. Για το δικαίωμα στη δουλειά, με αξιοπρεπείς μισθούς και ασφάλιση. Στις πανεργατικές απεργίες, στη μάχη ενάντια στην κατεδάφιση του Ασφαλιστικού από τον Γιαννίτση και την Πετραλιά έως τον Κατρούγκαλο. Στην απεργία διαρκείας των δασκάλων και στις καταλήψεις των υπουργείων. Στο πλευρό των συμβασιούχων, των εργαζομένων στους ΟΤΑ, των νοσοκομειακών. Στις «γαλέρες» του ιδιωτικού τομέα, μαζί με τη νεολαία που κινείται μεταξύ ανεργίας και επισφάλειας.
Διεθνή
Με την οργισμένη νεολαία των γαλλικών δρόμων, την παλαιστινιακή Ιντιφάντα και τις εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης στην Αίγυπτο, τη Συρία, την Τυνησία. Με το λαό της Καταλονίας στον αγώνα του για δημοκρατία και ανεξαρτησία. Καταγγέλλοντας τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μ. Ανατολή, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, την ελληνική συμμετοχή σε αυτές και τους τυχοδιωκτισμούς των Κοτζιά-Καμμένου με τις πλάτες του ΝΑΤΟ. Την κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, με πρόσχημα τον πόλεμο «κατά της τρομοκρατίας». Χωρίς αυταπάτες για την ΕΕ του κεφαλαίου και του ρατσισμού, που χρειάζεται να ανατραπεί με τους κοινούς αγώνες των λαών της και της Αριστεράς.
Αντικυβερνητικός αγώνας
Σε κάθε κεντρική πολιτική αντιπαράθεση με όλες τις κυβερνήσεις της ακραίας λιτότητας (Σημίτη, Καραμανλή, ΓΑΠ, Παπαδήμου, Σαμαρά, Τσίπρα). Η σημασία των αγώνων «από τα κάτω» και της μαχητικής αντιπολίτευσης. Η οικοδόμηση πειστικής αριστερής εναλλακτικής, απέναντι στην άρχουσα τάξη, τα κόμματά της και τα διεθνή επιτελεία της. Οι κοινωνικές ανάγκες πάνω από τα κέρδη των καπιταλιστών, τη συστημική «σταθερότητα» και την υποταγή στην αντιδραστική ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η εργατική-λαϊκή αντίσταση, ως ανάχωμα στους διαρκείς «μονόδρομους» των βάρβαρων περικοπών, τόσο στην εποχή της «ισχυρής Ελλάδας» όσο και στην περίοδο της κρίσης και της μνημονιακής λεηλασίας. Από τις ετήσιες διαδηλώσεις στη ΔΕΘ, στην κοσμοπλημμύρα της πλατείας Συντάγματος το 2010-12.
Ενότητα της Αριστεράς
Προβολή και στήριξη σε κάθε εγχείρημα που προωθούσε την ενότητα στη δράση της Αριστεράς και τη συμπαράταξη των πολιτικών της οργανώσεων/κομμάτων, αναγνωρίζοντας και μην κρύβοντας τα όποια προβλήματα και τις αντιφάσεις αυτής της εμπειρίας. Από το «Χώρο Διαλόγου», τον «πρώτο» ΣΥΡΙΖΑ του 2004, την επανεκκίνησή του και την εκλογική εκτίναξη του 2012. Την ιστορική ελπίδα το Γενάρη του 2015, που έμεινε ανεκπλήρωτη και προδόθηκε μετά το δημοψήφισμα. Ως τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και τη δημιουργία της Λαϊκής Ενότητας, συνεχίζοντας τη μάχη ενάντια στα μνημόνια, την ευρωλιτότητα, την κυβέρνηση και τους δανειστές. Επιμένοντας ότι η μόνη απάντηση «από τα αριστερά» στο τεχνητό δίπολο Τσίπρας-Μητσοτάκης είναι η ενωτική παρέμβαση της αντιμνημονιακής, ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και η συγκρότηση ενός μαζικού αριστερού «πόλου».
Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ
Από την επομένη της 25ης Γενάρη του 2015, κάθετη διαφωνία με τις «αριστεροδεξιές» συμμαχίες (ΑΝΕΛ, Παυλόπουλος κ.λπ.). Υπερτονίζοντας τον εγκλωβισμό του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης στη μνημονιακή διαχείριση. Επιχειρήσαμε να αποτρέψουμε την ταπεινωτική συνθηκολόγηση με τους δανειστές και το ντόπιο σύστημα. Κάθε πρωτοσέλιδο υπογράμμιζε το «επείγον» της ρήξης με τη λογική της «συνέχειας του κράτους» και της συμμόρφωσης στις απαιτήσεις των ισχυρών: «Απειθαρχία στη συμφωνία», «Ώρα για μονομερείς ενέργειες», «Δεσμά που δεν λύνονται κόβονται», «Στάση πληρωμών στους τοκογλύφους», «Οι πιέσεις για έντιμο συμβιβασμό οδηγούν σε γενική συνθηκολόγηση», «Σύγκρουση τώρα με τους δανειστές»...
Νεολαία
Με την ανυπάκουη νεολαία, στα σχολεία και στις σχολές της, στις καταλήψεις, στο ορμητικό κίνημα για το «άρθρο 16» και στις κινητοποιήσεις ενάντια σε κάθε εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» που υπονομεύει τη δημόσια και δωρεάν Παιδεία και το πανεπιστημιακό άσυλο. Στις εξεγέρσεις της, όπως το Δεκέμβρη του 2008, όταν μια ολόκληρη γενιά όρθωσε το ανάστημά της μπροστά στην κρατική καταστολή, διεκδικώντας ένα μέλλον με αξιοπρέπεια, δικαιώματα και ελευθερίες.