20 χρόνια ΔΕΑ: Από τις μάχες του χθες μέχρι τους αγώνες του σήμερα

Φέτος συμπληρώνονται 20 χρόνια πολιτικής παρουσίας και δράσης της ΔΕΑ στα κινήματα και στους αγώνες. Και σε μια περίοδο που οι «από πάνω» αγωνίζονται να μας πείσουν πως οι πολιτικές οργανώσεις αποτελούν απομεινάρια μιας άλλης εποχής, έχει σημασία να τονίσουμε ότι εμείς επιμένουμε να παλεύουμε συλλογικά μέσα από τις γραμμές τους. Να συγκροτούμε τη συλλογική μνήμη μέσα από τη διεκδίκηση ενός κόσμου χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Και αυτό δε συνιστά ρομαντισμό, ούτε αυταπάτη, αλλά τη μόνη πραγματική διέξοδο για μια καλύτερη ζωή.
Η διαχρονική ταυτότητα
Η διαδρομή μιας οργάνωσης της επαναστατικής Αριστεράς δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε ένα άρθρο. Τα πρόσωπα, οι μνήμες, οι αντιπαραθέσεις, οι γραμμές, οι συμφωνίες και οι διαφωνίες ενός οργανωμένου πολιτικού συνόλου σε διάρκεια 20 χρόνων χρειάζονται πολλές σελίδες για να περιγραφούν. Όμως κοιτάζοντας προς τα πίσω μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, ότι η ΔΕΑ όλα αυτά τα χρόνια ρίχτηκε στις μάχες της περιόδου χωρίς δισταγμούς. Πατώντας στο τρίπτυχο της μαζικότητας, της ενότητας και του ριζοσπαστισμού, και έχοντας σαφείς αναφορές στην παράδοση του Ενιαίου Μετώπου επεδίωξε τόσο σε επίπεδο κινηματικό, όσο και σε επίπεδο πολιτικό, να διαμορφώσει τους όρους εκείνους που θα έβγαζαν στο προσκήνιο την εργατική τάξη και τα φτωχά κοινωνικά στρώματα, όσο το δυνατόν πιο δυναμικά και οργανωμένα. 
Αυτό αποτυπώνεται από την πρώτη ημέρα της ίδρυσής της τον Μάρτη του 2001. Η ΔΕΑ γεννήθηκε σε μια περίοδο που σε διεθνές επίπεδο κάλπαζε το διεθνές κίνημα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, ενώ την ίδια στιγμή μαίνονταν οι εγχώριες μάχες ενάντια στο αντιδραστικό ασφαλιστικό Γιαννίτση. Γεννήθηκε σε μια περίοδο «αποϊδεολογικοποίησης» και αποδοχής ακόμη και από μερίδες της Αριστεράς ότι η επαναστατική θεωρία και πράξη ανήκει στο παρελθόν. Όμως την ίδια στιγμή μια σειρά από αγώνες και μάχες στις οποίες η «κόκκινη Αριστερά» πρωτοστατούσε, από τη Γένοβα μέχρι τους δρόμους της Αθήνας, διαψεύδονταν αυτά τα αφηγήματα. Η ΔΕΑ συγκροτήθηκε με βάση αυτή την αναγνώριση. Ότι δηλαδή η απάντηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς δε βρισκόταν ούτε στον αυτοαναφορικό αντικαπιταλισμό, ούτε στη διάχυση στα κινήματα. Βρισκόταν στη συγκρότηση πολιτικών απαντήσεων απέναντι στη νεοφιλελεύθερη επέλαση, οι οποίες σαφέστατα θα συνδέονταν με την κοινωνική κίνηση.
Οι κρίσιμες μάχες
Κάπως έτσι, σε πολιτικό επίπεδο επεδίωξε έναν ειλικρινή διάλογο με άλλες οργανώσεις και ρεύματα της Αριστεράς καθώς και τη συγκρότηση πολιτικών μετώπων που θα συσπείρωναν ευρύτερο κόσμο σε μια τροχιά αγώνων και αντιστάσεων. Το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ και στη συνέχεια ο πρώιμος ΣΥΡΙΖΑ, προτού μεταλλαχθεί σε αυτό που είναι σήμερα, ήταν το αποτέλεσμα μιας τέτοιας προσπάθειας που συνδέθηκε με πλήθος ριζοσπαστικών γεγονότων. Οι νεολαιίστικοι αγώνες του 2006-2007, η εξέγερση του 2008, το μεγαλειώδες αντιμνημονιακό κίνημα του 2010-2012 και η αντιρατσιστική-αντιφασιστική πάλη της τελευταίας δεκαπενταετίας, έθεταν επί τάπητος την ανάγκη πολιτικής απάντησης απέναντι στα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι «από πάνω». Το αν αυτή η απάντηση θα ήταν μια κωλοτούμπα ή μια γερή κλωτσιά στους απέναντι δεν ήταν εξαρχής δεδομένο και όσοι το ισχυρίζονται αυτό, μάλλον μιλούν με την ασφάλεια του «μετά Χριστόν προφήτη». 
Η ΔΕΑ αντίθετα επέλεξε να μην ανήκει στην Αριστερά που αυτοεπιβεβαιώνεται εκ των υστέρων αλλά στην Αριστερά που δίνει τη μάχη τη στιγμή που οι συνθήκες το απαιτούν. Κορύφωση αυτής της αντίληψης για το ρόλο των πολιτικών οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς ήταν όλη η διαδρομή μέχρι το δημοψήφισμα του 2015. Με τακτική ευελιξία και στρατηγική ακαμψία η Οργάνωση έδωσε όλες της τις δυνάμεις στην κατεύθυνση της ρήξης και της ανατροπής, χωρίς να υποχωρήσει από τις αρχές της. Η διαδρομή της και το δυσανάλογο βάρος που σήκωσε στις πλάτες της, με τα σωστά της και τα λάθη της σίγουρα αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι συζήτησης στην εγχώρια και όχι μόνο Αριστερά. Ιδιαίτερα σήμερα, που στα απόνερα του κορωνοϊού όλοι συνομολογούν ότι έρχεται μια νέα κρίση πολύ πιο μεγάλη και τρομακτική από την προηγούμενη και που τίθεται ξανά το ερώτημα σχετικά με το πώς πρέπει να σταθεί η οργανωμένη Αριστερά μπροστά σε αυτό που έρχεται. Και η ΔΕΑ έχει την πολιτική εμπειρία ώστε να επιχειρήσει να δώσει κρίσιμες απαντήσεις.
Ο ρόλος της εφημερίδας
Σε όλη την παραπάνω διαδρομή βασικό εργαλείο της Οργάνωσης αποτέλεσε η εφημερίδα της. Η Εργατική Αριστερά ήταν παρούσα σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες της τελευταίας εικοσαετίας. Και θα συνεχίσει να είναι. Γιατί τα έντυπα των οργανώσεων αποτελούν την αποτυπωμένη συλλογική έκφραση, το δίαυλο επικοινωνίας με ευρύτερο κόσμο που επιθυμεί να αγωνιστεί. Η εφημερίδα μας, χωρίς χορηγούς και χρηματοδοτήσεις κατορθώνει όλα αυτά τα χρόνια να κυκλοφορεί χάρη σε όσους γράφουν, τη διακινούν και τη διαβάζουν. Θα τη βρει κανείς σε κάποιο αμφιθέατρο, ή σε κάποιο τραπεζάκι σε κινητοποίηση, ή στα χέρια συντρόφων/ισσών κατά τη διάρκεια εξορμήσεων. Η Εργατική Αριστερά ζει και αναπνέει όπου αναπτύσσονται αγώνες, μικροί ή μεγάλοι.
Αυτό αποτυπώνεται και στο περιεχόμενό της. Η πολιτική αρθρογραφία της επικαιρότητας, τα εργατικά ρεπορτάζ και οι συνεντεύξεις, τα νεολαιίστικα κείμενα, τα ιστορικά αφιερώματα, οι αντιρατσιστικές και φεμινιστικές στήλες και οι αναλύσεις στον τομέα των διεθνών εξελίξεων, αποτελούν επιμέρους κομμάτια της μεγάλης εικόνας, τα οποία συνδέονται κάτω από την κοινή πολιτική γραμμή που εκφράζει η Οργάνωση. Ειδικά στην παρούσα συγκυρία, η εφημερίδα αποτελεί ένα πολύ σημαντικό εργαλείο τόσο στα χέρια εκείνων που γράφουν και τη διακινούν, όσο και εκείνων που τη διαβάζουν. Και μπορεί μέσα στα χρόνια η εφημερίδα να έχει αλλάξει μέγεθος, εύρος σελίδων και γραφιστική απεικόνιση, όμως πάντα επιδιώκει να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της περιόδου. Και αυτό παλεύουμε να συνεχίσει να κάνει και στο μέλλον, συμβάλλοντας στην υπόθεση της ενδυνάμωσης των «από κάτω» και των αγώνων τους. 
Σε μια εποχή οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και υγειονομικής κρίσης που η παραπληροφόρηση και η ελεγχόμενη είδηση μαστίζουν την έντυπη και διαδικτυακή συζήτηση, έχει πολύ μεγάλη σημασία η ενίσχυση και η στήριξη των συλλογικών εντύπων της Αριστεράς που, χωρίς εκδότες και χορηγούς, επιμένουν σε ένα δρόμο δύσκολο και διαφορετικό. Η συμπλήρωση είκοσι χρόνων ύπαρξης της ΔΕΑ συνδέεται άμεσα με τα φύλλα της Εργατικής Αριστεράς, της καρδιάς και της συλλογικής φωνής της Οργάνωσης μέσα στο χρόνο…