Με κόκκινο μελάνι

ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΗ ΦΙΕΣΤΑ
Αν και η πανδημία ακύρωσε πολλά από τα σχέδια των κυβερνητικών εορτασμών για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821, με τηλεοπτική κάλυψη υπερπαραγωγή,  πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη στρατιωτική παρέλαση στο Σύνταγμα. Σε μια σιδερόφρακτη Αθήνα, λόγω και της παρουσίας διάφορων ξένων αξιωματούχων, παρέλασε ένας μεγάλος αριθμός μηχανοκίνητων και πεζοπόρων τμημάτων των ενόπλων δυνάμεων, ενώ αποκορύφωμα της «επίδειξης ισχύος» του ελληνικού κράτους αποτέλεσαν τα μαχητικά αεροπλάνα και ελικόπτερα που πέταγαν στον ουρανό της Αττικής. Διελεύσεις έκαναν επίσης σχηματισμοί μαχητικών «F-16» και ενός ιπτάμενου τάνκερ «ΚC-135» από τις ΗΠΑ, «Rafale» από τη Γαλλία (σαν αυτά που χρυσοπληρώσαμε..) και ιπτάμενο τάνκερ «Voyager» από τη Βρετανία. Παρά τις δραματικές ελλείψεις σε ΜΕΘ, εξοπλισμό και προσωπικό στα νοσοκομεία, δεκάδες χιλιάδες ευρώ ξοδεύτηκαν για τη μιλιταριστική φιέστα της ελληνικής άρχουσας τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων. Μόνο το 2020 άλλωστε, εν μέσω πανδημίας, η Ελλάδα ξόδεψε 4,4 δισ. ευρώ για «αμυντικές δαπάνες», όπως βαφτίζουν οι εκθέσεις του ΝΑΤΟ τις δαπάνες προσωπικού (μισθοί και συντάξεις), τις επιχειρήσεις και τη συντήρηση των υποδομών του ελληνικού στρατού. Μπροστά στα αδιέξοδα της πολύμορφης κρίσης οι δηλώσεις των επισήμων περί «εθνικής ενότητας» και αποφυγής του «διχασμού», έδωσαν και πήραν. Μόνο που ξέχασαν να μας πουν ότι το 1821, οι ξυπόλητοι αγρότες, η μικρή εργατική τάξη και αρκετοί προοδευτικοί έμποροι της εποχής, πέρα από τους τούρκους αγάδες, κυνήγησαν και κάτι ντόπιους κοτζαμπάσηδες που τους έπιναν το αίμα. 
ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ»…
Ενώ η κυβέρνηση ζητά «ανακωχή» από τους εργαζόμενους και τη νεολαία, επικαλούμενη τον κίνδυνο από την πανδημία, την ίδια ώρα, συνεχίζει να περνάει από τη βουλή κάθε είδους σκανδαλώδη εξυπηρέτηση των αγαπημένων της «επενδυτών». Έτσι, εντός Μαρτίου ψήφισε ακόμα μία αποικιοκρατική σύμβαση του Δημοσίου με την «Ελληνικός Χρυσός», δίνοντας ακόμα περισσότερες διευκολύνσεις (fast-track διαδικασίες αδειοδοτήσεων, χωρίς εκπόνηση και έγκριση ΜΠΕ κ.α. «δωράκια») στην εταιρεία που, με την εξορυκτική της δραστηριότητα, καταστρέφει συστηματικά το περιβάλλον της Χαλκιδικής. Πέρα από το κίνημα των κατοίκων της περιοχής, στην προκλητική ασυδοσία της εταιρείας αντιδρά με ψήφισμά του και ο Δήμος Βόλβης, αλλά και εργαζόμενοι στα μεταλλεία (που κάποτε διαδήλωναν μαζί με τον Άδωνι και τα σύμβολα της εταιρείας…). Απαιτούν μάλιστα την επαναπρόσληψη των δύο συναδέλφων τους που απολύθηκαν από εταιρεία-εργολάβο της υπόγειας εξόρυξης στο μεταλλείο Ολυμπιάδας της «Ελληνικός Χρυσός», μόνο και μόνο επειδή συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις του Συνδικάτου.
…ΠΑΡΑΚΑΜΨΗ ΕΜΠΟΔΙΩΝ ΣΤΟΝ ΛΑΤΣΗ
Λίγες μέρες αργότερα, πέρασε στη Βουλή ακόμη ένα νομοσχέδιο για το Ελληνικό και μάλιστα με την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ. Η σύμβαση παραχώρησης προβλέπει μια ιδιωτική πόλη μέσα στην πόλη, ενώ το όποιο πράσινο θα είναι μια ελάχιστη έκταση, στην περίφρακτη έκταση με τις πολυτελείς κατοικίες και το καζίνο. Μετά την παρέλευση 99 ετών (!) που διαρκεί η παραχώρηση, επιστρέφουν στο Δημόσιο ελάχιστα κομμάτια του Ελληνικού, ενώ η πλειοψηφία του «φιλέτου» θα παραμείνει στην κυριότητα της Lamda Development του Σ. Λάτση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με παρέμβαση του ίδιου του Α. Τσίπρα -που παρουσιάστηκε στη βουλή ως συνεπέστερος συνομιλητής των επενδυτών και επέμενε σθεναρά στις εσωκομματικές συζητήσεις στη γραμμή του «ναι»- υπερψήφισε τη σύμβαση. Μια σύμβαση που βάζει «ταφόπλακα» στην προοπτική του Μητροπολιτικού Πάρκου Ελληνικού, για την οποία κάποτε αγωνιζόταν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αντί ενός δημόσιου χώρου πρασίνου, άθλησης και ψυχαγωγίας, ανοιχτού για όλους/ες, τελικά θα δημιουργηθεί μια τσιμεντούπολη για πλούσιους παραθεριστές, σχεδόν άβατο για τους κατοίκους της Αττικής. Η απουσία του Ν. Φίλη και του Θ. Δρίτσα από την ψηφοφορία, δεν μπορεί να μετριάσει στην οριστική προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στη λογική που κατακεραυνώνει ο Ν. Φίλης στη δήλωση διαφοροποίησής του: «σε μια περίοδο που η αντιμετώπιση της περιβαλλοντικής κρίσης αναδεικνύεται σε επείγουσα προτεραιότητα για τη ζωή, προτείνεται η επιστροφή στο μοντέλο ανάπτυξης που γεννά παρόμοιες κρίσεις, στη λατρεία των επενδύσεων χωρίς σεβασμό στο περιβάλλον και στην αρπακτική εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων».