Κι όμως γυρίζει...

Μιανμάρ
Καθώς σκληραίνει η δολοφονική βία του στρατού στη Μιανμάρ, το αντιδικτατορικό κίνημα βρίσκεται απέναντι στο ζήτημα της αυτοάμυνας. Έχουν αρχίσει να καταγράφονται περιστατικά όπου εκτός από τον παραδοσιακό «κινηματικό εξοπλισμό» (σφεντόνες, αυτοσχέδιες «ρουκέτες» με φωτοβολίδες κλπ), κάποιοι στα οδοφράγματα χρησιμοποιούν κυνηγετικές καραμπίνες. Ωστόσο η πιο σοβαρή κλιμάκωση εξελίσσεται στις συνοριακές επαρχίες, όπου ήδη υπήρχαν εδώ και δεκαετίες οι λεγόμενες Εθνοτικές Ένοπλες Οργανώσεις (ένοπλα κινήματα εθνικών μειονοτήτων). Ένα μεγάλο φάσμα των ΕΕΟ κινείται μεταξύ ρητορικής στήριξης στο αντιδικτατορικό κίνημα, παροχής ένοπλης αμυντικής προστασίας σε διαδηλωτές και μικρών επιθετικών ενεργειών εις βάρος αστυνομικών τμημάτων/στρατιωτικών κονβόι κλπ. Το καθεστώς έχει απαντήσει με βομβαρδισμούς σε κάποιες από αυτές τις περιοχές. Εν τω μεταξύ, υπάρχει και ένας αυξανόμενος αριθμός ακτιβιστών των πόλεων, που καταφεύγει στις συνοριακές περιοχές με στόχο να εκπαιδευτεί για να επιστρέψει στις πόλεις. Η συζήτηση στρέφεται γύρω από τις πιθανότητες συγκρότησης ενός «Στρατού της Ένωσης», που θα επιχειρεί να ενοποιήσει όλες τις μειονότητες με λιποτάκτες του εθνικού στρατού. Αν και μια τέτοια συμμαχία θα γκρεμίσει τους εθνοτικούς διαχωρισμούς και θα πάρει υπόψη τις δυσφορίες των μειονοτήτων, υπάρχουν ανοιχτά ζητήματα. Αυτά αφορούν την πολιτική γραμμή της δύναμης που θα μπορούσε να οργανώσει μια τέτοια ενοποίηση (η «κυβέρνηση» που έχει συγκροτήσει το φιλελεύθερο-αστικό κόμμα που ανατράπηκε από τους στρατηγούς). Αφορούν ζητήματα επαρκούς στήριξης ενός «στρατού», που επιπλέον συχνά γίνονται πεδίο προνομιακής παρέμβασης ξένων δυνάμεων. Η συνέχεια και η εμβάθυνση της οργάνωσης της γενικής απεργίας, παραμένει κρίσιμη για να μείνει ανοιχτή η ελπίδα να συγκροτηθεί ένα πολιτικό «κέντρο» και μια εναλλακτική «ηγεσία» που θα μπορούσε και να πιέσει για ρήγματα στις τάξεις του εθνικού στρατού και να «υποτάξει» το στρατιωτικό στοιχείο σε ένα προοδευτικό-απελευθερωτικό πρόγραμμα…

Ηνωμένο Βασίλειο
Επί πέντε συνεχόμενες μέρες, άγρια επεισόδια συγκλόνισαν τους δρόμους της Βόρειας Ιρλανδίας. Προτεστάντες υποστηρικτές του Ηνωμένου Βασιλείου εξαπέλυσαν βίαιες επιθέσεις σε καθολικές περιοχές και νεαροί καθολικοί Ρεπουμπλικάνοι ανταπάντησαν. Αφορμή των βίαιων επιθέσεων; Η μη άσκηση δίωξης σε μέλη του Σιν Φέιν που  παρέστησαν (παρά τα μέτρα για την πανδημία) σε κηδεία βετεράνου του IRA. Ήταν η αφορμή να ξεσπάσει ένα τμήμα των «Ενωτικών», καταγγέλοντας ότι δήθεν οι καθολικοί Ρεπουμπλικάνοι τυγχάνουν «προνομιακής αντιμετώπισης». Πρόκειται για αστεία καταγγελία. Η αίσθηση αυτή τροφοδοτείται από την «εξίσωση προς τα κάτω» που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, καθώς το βιοτικό επίπεδο των Προτεσταντών πιέζεται διαρκώς. Όπως έγραψε ένας Ιρλανδός σοσιαλιστής, «όταν κανείς βυθίζεται, στα μάτια του αυτός που μένει στάσιμος μοιάζει να ανεβαίνει». Το αίσθημα αυτό είναι παράλληλα υποκινούμενο, από τα παραδοσιακά «Ενωτικά» κόμματα που ενώ κυβερνούν, φροντίζουν να υποκινούν αυτό το μίσος για να εκτρέπουν την οργή από τις δικές τους ευθύνες (ή από τις ευθύνες του Λονδίνου). Η ένταση ανέδειξε ότι οι Συμφωνίες της Μεγάλης Παρασκευής, μπορεί να έφεραν χρόνια ειρήνης βάζοντας τέλος στην θυελλώδη εποχή των «Troubles», αλλά δεν αντιμετώπισαν τους διαχωρισμούς, θεσμοθετώντας τους μέσα από τη συμφωνία «μοιρασιάς της εξουσίας». Επιπλέον, η νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολούθησε η Β. Ιρλανδία, δεν έκανε ποτέ πράξη τα λεγόμενα «υλικά οφέλη της ειρήνης» για τους εργαζόμενους. Ειδικά μετά το Brexit, τμήμα των Προτεσταντών αισθάνεται ότι το Λονδίνο «τους πρόδωσε», ενώ ο Ρεπουμπλικανισμός ανακινεί ζήτημα επανένωσης του Νησιού ως απάντηση στα προβλήματα. Εν τω μεταξύ, στις 5 Μάη, οι Σκοτσέζοι καλούνται να ψηφίσουν για το κοινοβούλιό τους, όπου αν το εθνικιστικό SNP κατακτήσει πλειοψηφία θα το θεωρήσει «λαϊκή εντολή» για δεύτερο δημοψήφισμα ανεξαρτησίας. Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν δείχνει και τόσο «ενωμένο» τελευταία…

Εκουαδόρ
Η αποχή σημαντικού τμήματος των ιθαγενών στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στο Εκουαδόρ, που δεν αισθάνονται ότι τους εκπροσωπούσε ο διάδοχος του Ραφαέλ Κορέα (μετά την ρήξη των ιθαγενικών κινημάτων με τις κυβερνήσεις του), οδήγησε στην ανέλπιστη επικράτηση του δεξιού Γκιγιέρμο Λάσο. Πρόκειται για μια «παραβίαση» του αριστερόστροφου συσχετισμού που είχε αποτυπωθεί στον πρώτο γύρο αλλά και στις κοινοβουλευτικές εκλογές, όπου η Δεξιά κατέγραψε χαμηλά σκορ ενώ ενισχύθηκαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις «στα αριστερά του κέντρου». Ως αποτέλεσμα, ο Λάσο γίνεται πρόεδρος με ένα κοινοβούλιο όπου θα δυσκολευτεί πολύ να βρει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αλλά κυρίως, γίνεται πρόεδρος στο φόντο μιας εξέγερσης που πρόσφατα ανέτρεψε το πρόγραμμα του ΔΝΤ (το οποίο θέλει να υλοποιήσει) και οδήγησε σε ταπεινωτική πολιτική εξαφάνιση το κόμμα που επιχείρησε να το υλοποιήσει…

Περού
Ανέλπιστη τροπή πήραν οι προεδρικές εκλογές στο Περού. Η χώρα περνά μια παρατεταμένη πολιτική κρίση (με αντεγκλήσεις για διαφθορά, μηχανορραφίες, διαδοχικές αλλαγές προέδρων, πρόωρες βουλευτικές εκλογές κλπ). Είχε ζήσει πρόσφατα και μια λαϊκή εξέγερση ενάντια σε ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, η οποία όμως πήρε ευρύτερα αντισυστημικά χαρακτηριστικά. Αυτοί οι παράγοντες προειδοποιούσαν για αυξημένη ρευστότητα, ενώ αποτελούσαν και ελπίδα να ανασυνταχτεί η αδύναμη Αριστερά της χώρας. Αλλά κανείς δεν περίμενε τέτοια εξέλιξη. Σε συνθήκες ακραίου κατακερματισμού (πχ υπήρξαν 7 διαφορετικοί υποψήφιοι που έλαβαν μεταξύ 5 και 12%), στο δεύτερο γύρο πέρασαν ο Πέδρο Καστίγιο με μόλις 18,95% και η Κίκο Φουτζιμόρι με μόλις 13,4%. Η Κίκο Φουτζιμόρι είναι η κόρη του δικτάτορα και δηλωμένη συνεχίστρια της ακροδεξιάς πολιτικής του. Ήταν το χαμηλότερο ποσοστό που έχει πάρει μέχρι σήμερα, που της εξασφαλίζει όμως παρουσία στο δεύτερο γύρο. Τα σοκαριστικά νέα ήταν άλλα. Ο Πέδρο Καστίγιο ήταν ο υποψήφιος του «Ελεύθερου Περού». Είναι ένα σχετικά νέο, μικρό αριστερό κόμμα, που δεν ήταν αρκετά ψηλά στις δημοσκοπήσεις ώστε να εμφανιστεί έστω ως αναφορά στην προεκλογική αρθρογραφία των περισσότερων Μέσων, τα οποία θεωρούσαν (εύλογα) «υποψήφια της Αριστεράς» την Βερόνικα Μεντόζα. Είναι σχετικά γνωστή από προηγούμενα κατεβάσματα και είχε τη στήριξη του μετώπου «Μαζί για το Περού» που συνενώνει τις βασικότερες δυνάμεις της Αριστεράς (πήρε τελικά 8%). Από το πουθενά, ο υποψήφιος ενός κόμματος που αναφέρεται στους Μαρξ-Λένιν-Μαριατέγκι (ιδρυτής του ΚΚ Περού και «πνευματικός πατέρας» του λατινοαμερικάνικου επαναστατικού μαρξισμού), βρέθηκε στην πρώτη θέση και στο δεύτερο γύρο!