Απομονώστε το Ισραηλινό Απαρτχάιντ!

 Για άλλη μια φορά, μετά το 2008, το 2012, το 2014, ο πλανήτης έγινε μάρτυρας εγκλημάτων πολέμου από μια από τις πιο ισχυρές και σύγχρονες πολεμικές μηχανές του πλανήτη. Στο φόντο των βομβαρδισμών, βρισκόταν η κλιμάκωση της σιωνιστικής επιθετικότητας στην Ιερουσαλήμ, με την προώθηση εθνοκάθαρσης στις ανατολικές συνοικίες (έξωση Παλαιστινίων κι εγκατάσταση εποίκων) και τις διαδοχικές στρατιωτικές εισβολές στο Τέμενος Αλ Άκσα κατά το Ραμαζάνι. Πλάι στην κρατική τρομοκρατία, ξεσάλωσαν οι φανατικοί έποικοι, με οργανωμένα πογκρόμ σε παλαιστινιακές γειτονιές σε όλο το Κράτος του Ισραήλ, υπό την ιαχή «θάνατος στους Άραβες!». Όλα μαζί, υπενθυμίζουν ότι ένα σχέδιο κατοχής, εθνοκάθαρσης και απαρτχάιντ είναι «ενεργό» και σε πλήρη εξέλιξη στη γειτονιά μας. 
Όλα αυτά –δυστυχώς– δεν αποτελούν «είδηση». Υπό τη διαχρονική ανοχή της «διεθνούς κοινότητας» και με την ένθερμη στήριξη των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, τα διαρκή εγκλήματα εις βάρος των Παλαιστινίων έχουν γίνει μια θλιβερή «ρουτίνα».  
Αλλά τα γεγονότα του Μάη έβγαλαν μια πραγματικά σπουδαία «είδηση». Τη συγκλονιστική αντίσταση του παλαιστινιακού λαού, που υψώθηκε «κάτω από τα ερείπια» σαν ένα σώμα: Η ένοπλη αντίσταση στη Γάζα, οι διαδηλώσεις στη Δυτική Όχθη, οι συγκρούσεις στις πόλεις του Ισραήλ, η μαχητική υπεράσπιση της συνοικίας Sheikh Jarrah και του Τεμένους Αλ Άκσα, η μεγάλη Γενική Απεργία σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη, οι πορείες από την Ιορδανία και το Λίβανο προς τα σύνορα, έχτισαν την «Ιντιφάντα της Ενότητας» (βλ. σελ. 29). Στο πλευρό τους είχαν τη διεθνή αλληλεγγύη. Στους δρόμους των αραβικών χωρών, αλλά και στην Ισταμπούλ, στο Σίδνεϊ, στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, σε όλες τις πόλεις των ΗΠΑ, Παλαιστίνιοι της Διασποράς και αντισιωνιστές Εβραίοι διαδήλωσαν με δεκάδες και δεκάδες χιλιάδες αλληλέγγυους στο πλευρό τους (βλ. σελ. 31). 
Αυτή η πλατιά συμμαχία έβαλε φρένο στην πολεμική μηχανή του Ισραήλ, πολύ νωρίτερα από ό,τι συνηθίζει σε τέτοιες φονικές εξορμήσεις, χωρίς να έχει τίποτε να παρουσιάσει ως «νίκη». Ο μύθος του «αήττητου στρατού» υπέστη ένα βαθύ πλήγμα από την παλαιστινιακή αντίσταση, ενώ η διεθνής αλληλεγγύη επιτείνει τα πολιτικά-διπλωματικά αδιέξοδα του Κράτους του Ισραήλ (βλ. σελ. 30). 
Όλα αυτά χρειάζεται να αφήσουν πίσω τους παρακαταθήκη. Ασφαλώς πρώτα στον Παλαιστινιακό λαό, όπου μια νέα γενιά μαχητών-τριών στην Ιερουσαλήμ, στη Γάζα, στη Ραμάλα, στη Ναζαρέτ, στη Χάιφα βγήκε στην πρώτη γραμμή, πανηγύρισε την εκεχειρία ως νίκη και δηλώνει έτοιμη να συνεχίσει. Αλλά παρακαταθήκη πρέπει να μείνει και για το κίνημα αλληλεγγύης -ιδιαίτερα σε ένα τοπίο όπου η Παλαιστινιακή Αντίσταση δείχνει ικανή να μας προ(σ)καλέσει ξανά και ξανά να σταθούμε στο πλευρό της.
Στην Ελλάδα, οι τρεις διαδηλώσεις οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και των Παλαιστινίων έξω από την Ισραηλινή Πρεσβεία υπήρξαν πολύ σημαντικές. Αν και μικρές -σε σύγκριση με το διεθνές κίνημα, το εγχώριο παρελθόν, την σημασία των γεγονότων- αποτέλεσαν μια αναγκαία «ανάσα» σε ένα κλίμα που «από πάνω» γίνεται όλο και πιο ασφυκτικό και ξεδιάντροπα μονομερές υπέρ των χασάπηδων του Νετανιάχου. Θα χρειαστεί ωστόσο να εργαστούμε πιο επίμονα και συστηματικά απέναντι στις προσπάθειες εμπέδωσης αυτού του κλίματος. 
Έχουμε γράψει επανειλημμένα ότι τα καθήκοντα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη έχουν αναβαθμιστεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, καθώς βαθαίνει (ασταμάτητα!) η πολυεπίπεδη στρατιωτική-οικονομική-διπλωματική συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ. Σε αυτό το φόντο, η «ελληνική συνενοχή» είναι ένα πολύ πιο πραγματικό και μετρήσιμο μέγεθος. Αντίστροφα, αναδεικνύεται μια πολύ πιο πραγματική δυνατότητα έμπρακτης στήριξης της Παλαιστίνης –έχοντας πλέον ένα πολύ ευρύ πεδίο ανταπόκρισης στο παλαιστινιακό κάλεσμα για Μποϊκοτάζ-Αποεπένδυση-Κυρώσεις (BDS). Ταυτόχρονα, η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία παράγει διαρκώς «αποτελέσματα» και στην (κρίσιμη όσον αφορά το παλαιστινιακό) μάχη της κοινής γνώμης. 
Η κατάπτυστη ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών, βγαλμένη από ένα φανταστικό σενάριο όπου ένα φιλήσυχο πασιφιστικό κράτος βρέθηκε αιφνιδιασμένο, άοπλο κι αδίκως υπό βροχή ρουκετών από κάτι αδίστακτους, ήταν η κορυφή ενός γκροτέσκου παγόβουνου. Τα ελληνικά ΜΜΕ έχουν μετατοπιστεί σε μια γραμμή μεταξύ (όχι-τόσο) «ίσων αποστάσεων» και ακραιφνούς στήριξης της πολεμικής μηχανής του Ισραήλ. Υλικές σχέσεις και «διαμορφωτές γνώμης» καλλιεργούν μια αναδυόμενη φιλο-σιωνιστική στάση.
Πρόσφατα ο Μπέρνι Σάντερς κάλεσε τους Αμερικάνους προοδευτικούς «να μην υπερβάλουν χρησιμοποιώντας τον όρο Απαρτχάιντ για το Ισραήλ». Θα μπορούσε να το απευθύνει στη νοτιοαφρικανική κοινωνία, που ξέροντας από πρώτο χέρι πώς είναι ένα Απαρτχάιντ, χρησιμοποιεί τον όρο για το Ισραήλ και στέκεται μονομερώς στο πλευρό των Παλαιστινίων. Ή στο Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που πρόσφατα κατέληξε στην ίδια ετυμηγορία, παίρνοντας τη σκυτάλη από την ισραηλινή οργάνωση B’Tselem.  
Η ιστορική αναλογία είναι πολύτιμη -όχι μόνο για την περιγραφή του Κράτους του Ισραήλ (όπου το «Απαρτχάιντ» ίσως είναι λειψή περιγραφή) αλλά και για την περιγραφή των καθηκόντων. Ένα διεθνές κίνημα αγωνίστηκε επίμονα για τη διεθνή απομόνωση του απεχθούς νοτιοαφρικανικού καθεστώτος. Σε συνδικάτα και κοινωνικές οργανώσεις, δίνοντας επί μέρους μάχες στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, ενάντια σε συγκεκριμένες εταιρίες, έως ότου «ριζώσει», επιβάλει νίκες, και τελικά καταφέρει (μαζί με τον αγώνα στη Νότια Αφρική) να επιβάλει στροφή 180 μοιρών και στις κυβερνήσεις που για δεκαετίες στήριζαν το καθεστώς…
Αυτόν το δρόμο έχουμε να ακολουθήσουμε, της υπομονετικής εξήγησης, της αντιπληροφόρησης, της πάλης «αφηγημάτων», του «ριζώματος» και χτισίματος δύναμης σε σχολές, χώρους δουλειάς κλπ, των επί μέρους δράσεων, που τελικά θα βάζει στο στόχαστρο την κεντρική πολιτικοστρατιωτική συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ. Δεν θα είναι εύκολο -πρόκειται για μια στρατηγική επιλογή που υπηρέτησαν με συνέπεια και θέρμη ο ΓΑΠ, ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, αλλά είναι ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσουμε πραγματικά έναν λαό που μας κάνει την χάρη ξανά και ξανά να διδάσκει διεθνώς ότι τίποτε δεν τελειώνει αν δεν παραδοθείς, ότι όσο υπάρχεις αντιστέκεσαι κι όσο αντιστέκεσαι υπάρχεις…