«Να καταστρώσουμε κοινό σχέδιο δράσης, ώστε να ακυρώσουμε στην πράξη τον αντεργατικό νόμο»

Πώς πιστεύεις ότι πρέπει να το αντιμετωπίσουμε από εδώ και πέρα το νόμο Χατζηδάκη;

Η ιστορία του εργατικού κινήματος στη χώρα μας αλλά και παγκοσμίως έχει δείξει ότι η ταξική πάλη δε σταματά με την ψήφιση ενός αντεργατικού νόμου αλλά κλιμακώνεται σε ανώτερο επίπεδο και μπορεί να επιβάλει τη μη εφαρμογή και τελικώς την κατάργηση του νόμου στην πράξη.

Όλα θα κριθούν μέσα στους χώρους δουλειάς. Η αξιοποίηση της εμπειρίας που αποκτήθηκε όλη αυτήν την περίοδο για την οργάνωση των εργαζομένων, η μαζικοποίηση και ενεργοποίηση των Σωματείων, με τη συσπείρωση χιλιάδων νέων εργαζομένων, που πολλοί από αυτούς συμμετείχαν δυναμικά στις κινητοποιήσεις και η αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό μπορούν να ακυρώσουν το αντεργατικό τερατούργημα.

Για να είναι αποτελεσματικός ο συγκεκριμένος αγώνας, είναι απαραίτητο οι δυνάμεις που προσβλέπουν στην αναγέννηση και τον ταξικό προσανατολισμό των Συνδικάτων να πάρουν τώρα πρωτοβουλίες συντονισμού στη δράση για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Κι αυτό σημαίνει:

– Υπέρβαση του κατακερματισμού και συγκρότηση μαζικών κλαδικών και επιχειρησιακών Σωματείων, σε μεγάλους χώρους δουλειάς.

– Αλλαγή της δομής του συνδικαλιστικού κινήματος, έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες, με στόχο την άμεση συμμετοχή των εργαζομένων στη λειτουργία των Συνδικάτων και στη λήψη των αποφάσεων, τον περιορισμό της παραταξιακής περιχαράκωσης και το χτύπημα της γραφειοκρατίας και του παραγοντισμού.

– Ένταξη στα Συνδικάτων εργαζομένων με ελαστικές σχέσεις εργασίας (συμβασιούχοι, ενοικιαζόμενοι, ΕΣΠΑ κτλ.), άρση του διαχωρισμού των εργαζομένων, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, και συγκρότηση ενιαίων Συνδικάτων.

Ποια είναι τα βασικά σημεία του νέου αντεργατικού νόμου, τα οποία μπορούμε να «αγνοήσουμε» και να «μείνουν στα χαρτιά»;

Εδώ και πολλούς μήνες, το ΜΕΤΑ έχει δηλώσει ότι επιβάλλεται να οργανωθούμε και να καταστρώσουμε κοινό σχέδιο δράσης, ώστε να ακυρώσουμε στην πράξη τον αντεργατικό νόμο. 

Για παράδειγμα, ο νόμος προβλέπει ηλεκτρονική ψηφοφορία για να παρθεί η απόφαση για απεργία, όπως επίσης και για την εκλογή διοικήσεων στα Σωματεία. Ο στόχος τους ξεκάθαρος: Να αφαιρέσουν από τα Σωματεία την ικανότητα να συγκροτούν κοινότητα συμφερόντων και κοινή αντίληψη για το ρόλο των εργαζομένων στην πάλη για τα δικαιώματά τους.

Η εμπειρία από το χώρο των εκπαιδευτικών είναι πολύτιμη και πρέπει να αξιοποιηθεί. Οι εκπαιδευτικοί, το Νοέμβρη του 2020, με την καθολική τους αποχή από τις ηλεκτρονικές εκλογές για την ανάδειξη αιρετών εκπροσώπων στα Υπηρεσιακά Συμβούλια, κατέγραψαν μια μεγάλη νίκη εργαζομένων και μια επίσης μεγάλη ήττα Κεραμέως, ακυρώνοντας στην πράξη τη διαδικασία.

Την ίδια στάση ανυπακοής και απειθαρχίας κράτησαν οι εκπαιδευτικοί που κλήθηκαν να εφαρμόσουν το νόμο της «αξιολόγησης» των σχολικών μονάδων. Οι Συλλόγοι Διδασκόντων, με ποσοστά άνω του 90%, στήριξαν την απόφαση των Σωματείων για απεργία-αποχή, καθώς συνειδητοποίησαν ότι αυτή η «αξιολόγηση» σημαίνει κατηγοριοποίηση και δημιουργία σχολείων – επιχειρήσεων, επιβολή διευθυντών – μάνατζερ, υποχρηματοδότηση, ανταγωνισμό, αδιοριστία, αμορφωσιά, χειραγώγηση και πειθάρχηση. Με λίγα λόγια, σημαίνει εμπορευματοποίηση της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας.

Μια ακόμη σημαντική και νικηφόρα μάχη, με τη μορφή της απεργίας-αποχής, που ξεκίνησε από το 2014 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, είναι αυτή και για την ακύρωση στην πράξη της «αξιολόγησης Μητσοτάκη» και της κατάπτυστης απεργοσπαστικής τροπολογίας Γεροβασίλη, που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι αυτονόητο ότι οι Συνδικαλιστικές Οργανώσεις δεν πρέπει να συναινέσουν στην εφαρμογή της διάταξης για καθορισμό «προσωπικού ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας». Δεν πρέπει να αποδεχθούν τη μετατροπή της απεργίας, σε μια συμβολική πράξη, σε «καμπάνια διαμαρτυρίας», χωρίς κανένα οικονομικό κόστος για την εργοδότη.

Στάση ανυπακοής και απειθαρχίας οφείλουν να κρατήσουν τα Συνδικάτα και στη διάταξη που προβλέπει υποχρεωτική κατάθεση αίτησης για διεξαγωγή δημόσιου διαλόγου, πριν από την έναρξη απεργίας στο Δημόσιο, πράγμα που σημαίνει αναστολή της άσκησης του απεργιακού δικαιώματος.

Παράλληλα, το επόμενο διάστημα πρέπει να οργανωθεί ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης, σε συνδικάτα και εργαζομένους, που θα υποστούν τους εργοδοτικούς εκβιασμούς και την τρομοκρατία της απόλυσης προκειμένου να δεχθούν τη 10ωρη εργασία, χωρίς επιπλέον αμοιβή. Είναι αναγκαίο να οργανωθούν κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας, έξω από τις επιχειρήσεις και τα εργοστάσια, που θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν τα νέα αντεργατικά μέτρα.

Το Σωματεία οφείλουν να σχεδιάζουν τη δυναμική τους αντίδραση ενάντια στο πογκρόμ απολύσεων, που ετοιμάζονται να εξαπολύσουν οι εργοδότες, μέχρι τα τέλη του χρόνου, για να απαλλαγούν από εργαζομένους με πολύχρονη προϋπηρεσία, καταβάλλοντας την πενιχρή αποζημίωση που προβλέπει το ισχύον καθεστώς, αφού η εφαρμογή της νέας διάταξης, για εξομοίωση της αποζημίωσης των εργατοτεχνιτών με αυτή των υπαλλήλων μετατέθηκε για την 1η Γενάρη 2022.

Τα συνδικάτα κι οι απεργίες ουσιαστικά βγαίνουν στην παρανομία. Κατά τη γνώμη σου ποια πρέπει να είναι η στάση των συνδικάτων και των δυνάμεων σε αυτά;

Μετά την ψήφιση του νόμου, οι αγωνιστικές δυνάμεις και τα Συνδικάτα που έδωσαν εδώ και μήνες τη μάχη, ενάντια στο αντεργατικό τερατούργημα, περνούν σε άλλη φάση, με την έναρξη ενός νέου γύρου αντιπαράθεσης με την εργοδοσία και την κυβέρνηση.

Τα Σωματεία οφείλουν από τώρα να απευθυνθούν στα μέλη τους και να συγκαλέσουν τις Γενικές τους Συνελεύσεις για να καταστρώσουν το δικό τους σχέδιο, με στόχο τη μη εφαρμογή και κατάργηση στην πράξη του αντεργατικού νόμου. Είναι αναγκαίο αυτές οι Γενικές Συνελεύσεις, που πρέπει να γίνονται διά ζώσης και να έχουν τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή των εργαζομένων, να καταλήξουν σε συγκεκριμένα μέτρα:

Για παράδειγμα, στο πλαίσιο της κεντρικής κατεύθυνσης για ανυπακοή και απειθαρχία στο νόμο, να αποφασίσει η Γενική Συνέλευση τη μη εγγραφή στο Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων (ΓΕΜΗΣΟΕ), με το σκεπτικό ότι το Σωματείο δε συναινεί στη δημιουργία του «μηχανισμού φακελώματος», με το αρχείο των συνδικαλισμένων να είναι στη διάθεση του υπουργείου και εργοδοσίας, για να ασκούν βία και τρομοκρατία σε βάρος τους.

Είναι αυτονόητο ότι όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω για τα αντεργατικά μέτρα «που θα μείνουν στα χαρτιά» πρέπει να συζητηθούν και να αποφασιστούν σε αυτές τις Γενικές Συνελεύσεις. Παράλληλα, πρέπει να αποφασίσουν το δικό τους πλαίσιο στόχων και διεκδικήσεων, για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με αυξήσεις στους μισθούς, για τη δραστική μείωση του εργάσιμου χρόνου χωρίς απώλεια εισοδήματος, για κατάργηση της ελαστικής εργασίας και για την αποτροπή των σχεδιαζόμενων απολύσεων από την εργοδοσία.

Είναι φανερό ότι στη νέα κρίσιμη περίοδο γίνεται περισσότερο από ποτέ αναγκαία η κοινή δράση και συμπόρευση όλων των συνδικαλιστικών δυνάμεων που παλεύουν εδώ και δεκαετίες ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας, των περικοπών μισθών και συντάξεων, της ανεργίας, των ιδιωτικοποιήσεων και του αυταρχισμού, σε αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Οι κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, με πιο σημαντικές αυτές ενάντια στο νομοσχέδιο-έκτρωμα, τι παρακαταθήκες αφήνουν για τις επόμενες μέρες;

Πράγματι, τους τελευταίους μήνες, είχαμε σημαντικούς εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες. Συγκροτήθηκε ένα νέο μαζικό ρεύμα λαϊκής δυσαρέσκειας και αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής. Αυτό το ρεύμα λαϊκών αντιδράσεων, όπως εκφράστηκε στις κινητοποιήσεις για την περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ενάντια στην καταστολή, αλλά και στα πρόσφατα πανεργατικά συλλαλητήρια, έχει αρχίσει να ξεπερνά την ψυχολογία της ήττας, της προηγούμενης περιόδου, ιδιαίτερα στις νεότερες γενιές. Αυτό το αγωνιστικό ρεύμα υποχρεώνει, ως ένα βαθμό, ριζοσπαστικές και κινηματικές δυνάμεις να αποδέχονται την κοινή δράση που –αν όχι τώρα– πότε πια!

Από την πολύμηνη δύσκολη μάχη ενάντια στον αντεργατικό νόμο, βγήκαν αρκετές Συνδικαλιστικές Οργανώσεις πιο δυνατές. Χιλιάδες εργαζόμενοι έκαναν «τα πρώτα τους βήματα» στο δρόμο του αγώνα και παράλληλα αναδείχθηκαν νέοι αγωνιστές σε πολλούς εργασιακούς χώρους.

Οι εργαζόμενοι, τα Συνδικάτα και οι αγωνιστικές δυνάμεις δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνον την κυβέρνηση, την εργοδοσία και το «συνδικαλισμό» της ήττας και της υποταγής, που εκπροσωπεί η ηγεσία της ΓΣΕΕ. Είχαν να αντιμετωπίσουν και τη μοιρολατρία και ηττοπάθεια που καλλιεργούσαν τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας τους εργαζομένους να αφήσουν τους «μάταιους» αγώνες και να «τοκίζουν» με την ψήφο τους μια «προοδευτική» κυβέρνηση ως απάντηση στη «συντηρητική» πολιτική της ΝΔ.

Ωστόσο, όλες οι προσπάθειες της κυβέρνησης, των εργοδοτών, του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, καθώς και της ξεπουλημένης πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ να χτυπήσουν τον απεργιακό αγώνα και να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα των εργαζομένων έπεσαν στο κενό. Είναι πολύτιμη η πείρα που συσσώρευσαν τα Σωματεία από την οργάνωση της πάλης, την αντιπαράθεσή τους με την κυβερνητική προπαγάνδα και τη δράση τους, για να ακυρώσουν στην πράξη, τους σχεδιασμούς υπονόμευσης του αγώνα τους.

Έχω τη γνώμη ότι με τον αντεργατικό νόμο κλείνει ένας κύκλος αντιδραστικών αλλαγών που ξεκίνησε πριν από δέκα χρόνια, κύριο χαρακτηριστικό του οποίου ήταν η μείωση του βασικού μισθού και η κατάργηση των ΣΣΕ, και ανοίγει ένας νέος γύρος με σκοπό την πλήρη υποταγή του χρόνου και του αντικειμένου της εργασίας στις κερδοσκοπικές ορέξεις του εργοδότη με περαιτέρω μείωση των αποδοχών. Ταυτόχρονα, με τις αλλαγές στο ν.1264/1982 (συνδικαλιστικός νόμος), η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί τον πλήρη έλεγχο του συνδικαλισμού και την κατάργηση κάθε μορφή οργάνωσης και δράσης εργαζομένων και Συνδικάτων.

Λογαριάζουν, όμως, χωρίς τον «ξενοδόχο». Είναι δεδομένο ότι δύσκολα θα ξεμπερδέψουν με το δίκιο αυτού του κόσμου, γιατί το τέλος της Ιστορίας δεν ήρθε ποτέ. Γιατί «…δεν βγαίνουν τα όνειρα σε πλειστηριασμό, δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα».

Οι προωθούμενες ανατροπές στο συνδικαλισμό φανερώνουν τον πανικό στον οποίο βρίσκονται, στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν τις νέες δυνάμεις που γεννιούνται, τις νέες μορφές αγώνα που ξεσπούν και συνολικά έχουν ως «μήτρα» τους την ανάγκη για μια καλύτερη ζωή και την προοπτική της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.