Μαζικές διαδηλώσεις, απεργίες και αποκλεισμοί συνεχίζουν να συγκλονίζουν την Κολομβία, για εβδομάδες μετά την πρώτη λαϊκή νίκη -την απόσυρση ενός μέτρου φορολόγησης των φτωχότερων που αποτέλεσε την αφορμή του ξεσηκωμού. Οι διαδηλωτές πέτυχαν και μια δεύτερη νίκη. Ένα προωθούμενο νομοσχέδιο ενίσχυσης των ιδιωτών στην υγεία τελικά καταψηφίστηκε υπό το βάρος των σε εξέλιξη κινητοποιήσεων.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Ωστόσο, μαζί με τις υποχωρήσεις, επιστρατεύεται και η καταστολή. Μετά από έναν ελιγμό εκτόνωσης (κυβερνητική εντολή για περιορισμό της βίας από τις δυνάμεις ασφαλείας), η άγρια κατασταλτική βία επανήλθε. Οι νεκροί υπολογίζονται πλέον σε πάνω από 70, ενώ πυκνώνουν οι αναφορές για «εξαφανισμένους», για βασανιστήρια και άλλα άγρια εγκλήματα της καταστολής «α λα κολομπιάνα».
Εν τω μεταξύ, εμφανίζονται και συγκεντρώσεις «αγανακτισμένων πολιτών» κατά των κινητοποιήσεων και υπέρ της αστυνομίας, όπως και κάποια περιστατικά αυτοδικίας κατά διαδηλωτών: η ενεργοποίηση αυτών που ο πρόεδρος μιας επιχειρηματικής ένωσης περιέγραψε ως «οι καλοί Κολομβιανοί».
Η Εθνική Απεργιακή Επιτροπή, ένας συνασπισμός συνδικαλιστικών, φοιτητικών και αγροτικών ενώσεων, που επιχειρεί να ηγηθεί του κινήματος, χωρίς όμως να το ελέγχει απόλυτα, επιδιώκει διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση, αλλά αυτές καταλήγουν πάντα σε αδιέξοδο.
Η κυβέρνηση απορρίπτει κάθε πρόταση «τερματισμού της βίας» (που περιλαμβάνει τέλος της αστυνομικής βαρβαρότητας και παραίτηση του υπουργού Άμυνας), επιμένοντας ότι πρώτα θα αρθούν τα μπλόκα και μετά θα συνομιλήσει.
Η Επιτροπή δέχεται αμφίρροπες πιέσεις, με αποτέλεσμα να παλινωδεί μεταξύ εκκλήσεων «αποκλιμάκωσης για να διευκολυνθεί ο διάλογος» και δηλώσεων ότι «οι κινητοποιήσεις δεν σταματούν». Επιπλέον, τα μπλόκα, τα οποία έχουν βρεθεί στο επίκεντρο της δεξιάς οργής καθώς έχουν προκαλέσει τεράστια αιμορραγία σε μια σειρά επιχειρηματικούς κλάδους, σε μεγάλο βαθμό στηρίζονται είτε από άλλες τοπικές οργανώσεις/κοινότητες είτε από «ανοργάνωτους» διαδηλωτές που δεν ελέγχονται από την Απεργιακή Επιτροπή.
Για παράδειγμα στο Κάλι, που έχει βρεθεί στο επίκεντρο της φονικής καταστολής, οι κάτοικοι είχαν αποδεχτεί να άρουν τα μπλόκα, μόνο για να τα ξαναστήσουν ελάχιστες μέρες μετά, ως απάντηση σε νέες σκληρές επιθέσεις των δυνάμεων ασφαλείας σε διαδηλωτές.
Όσον αφορά το «κοινωνικό ζήτημα», έχει ενδιαφέρον ότι πέρα από τους αμυντικούς αγώνες, η Απεργιακή Επιτροπή έχει υιοθετήσει από πέρσι ένα συνολικό πρόγραμμα (την «ανοιχτή επιστολή στην κυβέρνηση») φιλεργατικών μέτρων που επιχειρεί να προωθήσει, αν και μέσα από τον αδιέξοδο δρόμο της διαπραγμάτευσης που χειρίζεται τη λαϊκή κινητοποίηση ως μέσο πίεσης. Η «αριστερή αντίρρηση» εκφράζεται κυρίως σε αγωνιστές-στριες στα μπλόκα, μέσω της καχυποψίας απέναντι στις διαπραγματεύσεις και της επιμονής στο σύνθημα-στόχο «Ντούκε, φύγε!», αλλά δεν υπάρχει ένας διαμορφωμένος εναλλακτικός πόλος «πανεθνικής ηγεσίας».
Σε κάθε περίπτωση, όσα συμβαίνουν στην Κολομβία, το «φρούριο της αντίδρασης» στη Λατινική Αμερική, επιβεβαιώνουν όσους κι όσες έκαναν λόγο για ένα κοινωνικό κίνημα με βάθος, που όμοιό του είχε να φανεί δεκαετίες στη χώρα…