Και όμως γυρίζει...

Παλαιστίνη
Ο ξεσηκωμός του Μάη σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη, με τον πόλεμο στη Γάζα, τις συγκρούσεις στην Ιερουσαλήμ, τις διαδηλώσεις στη Δυτική Όχθη αλλά και σε πόλεις του Ισραήλ με μαζικό παλαιστινιακό πληθυσμό, ανέδειξε το ριζοσπαστισμό πολλών νέων αγωνιστών-στριών, που δε «βολεύονται» με την υπάρχουσα κατάσταση και έχουν διάθεση να συγκρουστούν με τα άθλια «τετελεσμένα» που έχει διαμορφώσει το Ισραήλ. Αυτές οι διαθέσεις έρχονται σε σύγκρουση με την ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής, που δεν αμφισβητεί -ή και συμμετέχει ενεργά σε-  αυτά τα τετελεσμένα. Είναι άλλωστε κοινό μυστικό ότι ο Μαχμούντ Αμπάς ανέβαλε τις εκλογές στα παλαιστινιακά εδάφη λόγω της εκτίμησης ότι ο ίδιος και η κλίκα του βάδιζαν προς ήττα. Με την «ενέργεια» του ξεσηκωμού του Μάη και με τον «εκλογικό δρόμο» φραγμένο, η αμφισβήτηση ξέσπασε όταν δόθηκε μια σκληρή αφορμή. Ένα πρώην μέλος της Φατάχ και σκληρός επικριτής της Π.Α., συνελήφθη από τις παλαιστινιακές δυνάμεις ασφαλείας, ξυλοκοπήθηκε και βρέθηκε νεκρός. Ήταν μια πρόκληση που αποτύπωνε το γεγονός που προκαλεί τη μεγαλύτερη οργή όσον αφορά τη λειτουργία της Π.Α.: ότι λειτουργεί ως «τοποτηρητής» του Ισραήλ, χρησιμοποιώντας τις χρηματοδοτούμενες από την ΕΕ και εκπαιδευμένες από τις ΗΠΑ «δυνάμεις ασφαλείας» για να καταστέλλει το ίδιο το παλαιστινιακό κίνημα. Η δολοφονία υπήρξε η κορυφή ενός παγόβουνου διώξεων και συλλήψεων αγωνιστών. Καθημερινές διαδηλώσεις στη Δυτική Όχθη καλούσαν τον Αμπάς να φύγει, ενώ έστρεφαν ενάντια στην Παλαιστινιακή Αρχή το σύνθημα των αραβικών εξεγέρσεων: «Ο λαός απαιτεί την ανατροπή του καθεστώτος!». 

Ιράν
Η νίκη των «σκληροπυρηνικών» στις εκλογές στο Ιράν αποτύπωνε -πέρα από την κατεύθυνση που προέκρινε η Ανώτατη Ηγεσία και την τοποθέτηση σε θέματα εξωτερικής πολιτικής- και το θυμό για την οικονομική κατάσταση, την οποία χρεώθηκαν οι «μεταρρυθμιστές» που κυβέρνησαν το προηγούμενο διάστημα. Αυτός ο θυμός βρίσκει και άλλες διεξόδους: Μια μέρα μετά τις εκλογές, ξεκίνησαν απεργίες σε πετρελαϊκές εγκαταστάσεις. Πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, που απαιτούν τις ίδιες ημέρες άδειας με τους μόνιμους, καθώς υποχρεούνται να ζουν σε κοινοτικούς κοιτώνες κοντά στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις, συνήθως μίλια μακριά από τις πόλεις τους. Πλέον η απεργία έχει εξαπλωθεί σε δεκάδες εταιρίες και σε πολλές επαρχίες, υιοθετώντας ευρύτερα αιτήματα για μισθολογικές αυξήσεις, ανθρώπινες συνθήκες στους κοιτώνες, απαγόρευση απολύσεων, ελευθερία συνδικαλισμού, τερματισμό των υπεργολαβιών, κατάργηση των «ειδικών οικονομικών ζωνών» κ.ο.κ.  Το εύρος των αιτημάτων που αποτελούν μια συνολική αμφισβήτηση του εργασιακού μοντέλου που έχει επιβληθεί στον κλάδο, η εξάπλωση της απεργίας και η διάρκεια της (έχει κλείσει ένα μήνα), την καθιστούν το σημαντικότερο εργατικό αγώνα στο Ιράν από τις μέρες της Επανάστασης. Το γεγονός ότι έγινε εφικτό χωρίς αναγνωρισμένα συνδικάτα, αλλά με τη συγκρότηση επι τόπου «απεργιακών επιτροπών» ή ευρύτερων συλλογικοτήτων όπως το Συμβούλιο για την Οργάνωση των Κινητοποιήσεων των Συμβασιούχων, κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακή τη μάχη. Το κρίσιμο είναι αν θα καταφέρει να σπάσει τη διαίρεση με τους εργαζόμενους στην κεντρική κρατική πετρελαϊκή εταιρεία (μόνιμοι, με καλύτερες εργασιακές σχέσεις και μισθούς), η οποία αποτελεί την «καρδιά» του κλάδου… 

Βραζιλία
Συνεχίζονται οι διαδηλώσεις κατά του Μπολσονάρο στη Βραζιλία. Μετά τις 29 Μάη και τις 19 Ιούνη, έγιναν νέες κινητοποιήσεις με κέντρο το σύνθημα «Φύγε Μπολσονάρο!» στις 3 Ιούλη. Εντός Κογκρέσου, είναι σε εξέλιξη μια νέα έρευνα για το ρόλο του Βραζιλιάνου προέδρου σε σκάνδαλο υπερτιμολόγησης εμβολίων με το αζημίωτο για τους κυβερνητικούς μεσάζοντες (κάπου εδώ η άρνηση γρήγορης προμήθειας εμβολίων για «ιδεολογικούς» λόγους συναντιέται όμορφα με το χρόνο που χρειάζεται ενδεχομένως να κλείσει η καλύτερη μπίζνα). Αν προκύψει ευθύνη του ίδιου, μπορεί να τεθεί στο Κογκρέσο το ερώτημα της αποπομπής του, ένα «φάντασμα» που τον ακολουθεί σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της πολυτάραχης θητείας, το οποίο σήμερα φαίνονται να βλέπουν με φιλικότητα και δεξιοί γερουσιαστές. Κυρίως, το αίτημα για άμεση αποπομπή του συγκεντρώνει για πρώτη φορά τη στήριξη της απόλυτης πλειοψηφίας στις δημοσκοπήσεις. Το PT έχει υποχρεωθεί από την κίνηση του κόσμου του να απομακρυνθεί από τη στρατηγική «αναμονής ως τις εκλογές» που εισηγείται ο Λούλα. Αλλά συνεχίζει να μη δεσμεύεται σε οτιδήποτε προγραμματικό, καθώς ο πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας (και φαβορί στις επόμενες εκλογές) φαίνεται να επενδύει περισσότερο στην ανάγκη προσεταιρισμού τμημάτων της αστικής τάξης που αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από τον Μπολσονάρο, τα οποία δεν θέλει να τα «τρομάξει». Εν τω μεταξύ, ας κρατήσουμε και ότι ο Μπολσονάρο βρήκε τη συγκεκριμένη συγκυρία για να εξαπολύσει ξαφνικά επιθέσεις στο ηλεκτρονικό σύστημα ψηφοφορίας της χώρας (λειτουργεί από το 1996 χωρίς προβλήματα) ως «αναξιόπιστο» και ευάλωτο σε νοθείες…

Περού
Πριν καν γίνει η ορκωμοσία του αριστερού Πέδρο Καστίγιο ως προέδρου της χώρας, ξεκίνησε στα διεθνή ΜΜΕ η αρθρογραφία για τις προοπτικές μιας νέας σκληρής πολιτικής κρίσης. Το Περού έχει αλλάξει 4 προέδρους τα τελευταία 5 χρόνια, έχει ζήσει αποπομπές προέδρων από το κοινοβούλιο, διάλυση του κοινοβουλίου από προέδρους κ.ο.κ. Σε αυτό το τοπίο, αναλαμβάνει την προεδρική εξουσία ο υποψήφιος ενός μικρού εξωκοινοβουλευτικού κόμματος, που παρότι «νέρωσε» το πρόγραμμά του δραματικά μεταξύ του πρώτου και δεύτερου γύρου, έχει ήδη γίνει «δεκτός» με μαζική δραπέτευση κεφαλαίων στο εξωτερικό. Εν τω μεταξύ, η ακροδεξιά Φουτζιμόρι που ηττήθηκε για λίγες ψήφους, ήδη έχει χτίσει το αφήγημα της «κλεμμένης νίκης», το οποίο κερδίζει στήριξη και στην ευρύτερη Δεξιά. Στο νέο κοινοβούλιο, τα αριστερά κόμματα έχουν 42 έδρες, τα ακροδεξιά 44, ενώ άλλες 44 ανήκουν στο ευρύτερο «κέντρο», αρκετοί βουλευτές του οποίου στη διάρκεια της 5ετούς κρίσης διέπρεψαν σε μηχανορραφίες με αντάλλαγμα τη ψήφο τους. Κάποιοι  γεωστρατηγικοί αμερικάνοι αναλυτές δίνουν στον Καστίγιο «1 χρόνο ζωής», το οποίο ακούγεται λιγότερο σαν εκτίμηση και περισσότερο σαν προειδοποίηση όταν γράφεται από αυτούς τους κύκλους. Άλλοι, πιο ευαίσθητοι που νοιάζονται για τη «σταθερότητα» στη χώρα, εύχονται μια «συγκατοίκηση», η οποία -ασφαλώς!- έχει ένα τίμημα η άτιμη: «ο Καστίγιο δεν θα μπορέσει να περάσει τις μεταρρυθμίσεις που θα ήθελε, ακόμα και τις μετριοπαθείς». Η αλήθεια είναι ότι αν αφεθούν οι εξελίξεις να κριθούν μέσα στους θεσμούς, αυτοί οι δύο δρόμοι ανοίγονται στο Περού…