Προετοιμασία για αγωνιστική αντεπίθεση

Μπαίνοντας βαθιά στο δεύτερο καλοκαίρι πανδημίας, στον τρίτο χρόνο με κυβέρνηση ΝΔ κι έχοντας πίσω μας εφιαλτικές εμπειρίες διαχείρισης του covid, μαζί με ακραίες κι επιταχυνόμενες αντεργατικές και θανάσιμες πολιτικές για την πλειοψηφία της κοινωνίας, τα συμπεράσματα και η οργή του κόσμου της δουλειάς έρχονται αβίαστα κι αυθόρμητα. Και δεν είναι καλά ούτε για τη δεξιά και νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, ούτε για όσες κι όσους προετοίμασαν το έδαφος της ολοκλήρωσης της καταστροφής, δηλαδή για τη συστημική αντιπολίτευση και την πάλαι ποτέ αριστερά. 
Όπως είχαμε προβλέψει, η κυβέρνηση της ΝΔ, συνεχίζοντας τις πολιτικές (νομοθετικές και άλλες) του ΣΥΡΙΖΑ, έτρεξε κεραυνοβολώντας την εργατική τάξη, προς το απόλυτο ξεχαρβάλωμα οποιασδήποτε μορφής προστασίας του συνόλου της και ακόμα περισσότερο των πιο ευάλωτων τμημάτων της (γυναίκες, μετανάστες κ.ά.).
Η τραγική και πολύνεκρη διαχείριση της πανδημίας συμπυκνώνει το σκεπτικό και την πρακτική της κυβέρνησης των υπερ-πλουσίων, αλλά επίσης, συμπληρώνεται από την επίθεση σε κάθε πτυχή της δουλειάς και της ζωής των εργαζομένων, που ραγδαία εξελίσσεται σε άλλης μορφής πανδημία.
Τα πρόσφατα παραδείγματα είναι μεγάλης έκτασης κι έντασης, μιας και αφορούν το σύνολο του κόσμου της εργασίας (με το νόμο Χατζηδάκη), το σύνολο του κόσμου της εκπαιδευτικής κοινότητας (δασκάλους, καθηγητές, παιδιά, γονείς, με το ν/σ Κεραμέως), το σύνολο των ασφαλισμένων αυτής της χώρας (με το ν/σ για επικουρική ασφάλιση), το σύνολο των ανθρώπων που βασίζουν την επιβίωση και ζωή τους στο δημόσιο σύστημα υγείας (με τις ΣΔΙΤ και την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση κάθε βαθμίδας του ΕΣΥ).
Η κυβέρνηση, με τις χλιαρές και επιμέρους αντιδράσεις της συστημικής αντιπολίτευσης, ψήφισε το νόμο Χατζηδάκη, απονομιμοποιημένη από την κοινωνία και τραυματισμένη από τα συμπεράσματα ακόμα και των ίδιων της των ψηφοφόρων, της «άβγαλτης» νεολαίας και των αριστερών ανθρώπων που η συνθηκολόγηση ΣΥΡΙΖΑ είχε απενεργοποιήσει για μεγάλο διάστημα.
Και προσπάθησε να συνεχίσει ακάθεκτη κι αποφασισμένη, κάνοντας ότι δεν επηρεάζεται από τη μαζική λαϊκή κατακραυγή, στις επόμενες κολοσσιαίες τομές, με το αντιασφαλιστικό ν/σ των επικουρικών και το αντιεκπαιδευτικό ν/σ Κεραμέως.
Με τη νέα έξαρση του μεταλλαγμένου covid και με τη συνειδητοποίηση του λαϊκού κόσμου για τις αντεργατικές  πολιτικές όλων των κυβερνήσεων μέχρι στιγμής, η κλιμάκωση θα «παιχτεί» σε ποια πλευρά θα γίνει πιο δυνατή: στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες ή στο στρατόπεδο του συστήματος και του κεφαλαίου;
Τα νομοσχέδια για την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης και για την εγκαθίδρυση του ταξικού, αυταρχικού και ιδιωτικοποιημένου σχολείου, παρά τον αρχικό σχεδιασμό της κυβέρνησης για ψήφισή τους στα μέσα έως τέλη Ιουλίου, μεταφέρονται στο Σεπτέμβρη, αποδεικνύοντας ότι ο δρόμος της κυβέρνησης, και των ορατών ή αόρατων συνοδοιπόρων της, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα κι ευκολίες παράκαμψης του λαϊκού εργατικού παράγοντα.
Οι μάχες είναι ήδη πίσω, αλλά κυρίως, μπροστά μας.
Όλων των ειδών τα κινήματα εμφανίστηκαν κι είχαν χαρακτηριστικές και σημαντικές στιγμές, που αποτυπώθηκαν στη συλλογική μνήμη: από το Πολυτεχνείο με την πιο συσπειρωτική μορφή απάντησης στη λύσσα της κυβέρνησης για να «ξεχαστεί» επί τη ευκαιρία του κορονοϊού, έως τη Νέα Σμύρνη και τον τερματισμό της αστυνομοκρατίας στους δρόμους και τις πλατείες κι από την κατάκτηση της δυνατότητας να γίνονται διαδηλώσεις για το νόμιμο δικαίωμα του Δ. Κουφοντίνα, τις μαζικές κι επανειλημμένες φοιτητικές και μαθητικές κινητοποιήσεις με κλειστές τις σχολές και τα σχολεία, έως τη φεμινιστική απεργία της 8 Μάρτη, κατά την έναρξη νέου, αυστηρού λοκντάουν, φτάσαμε στην επιβολή της Πρωτομαγιάτικης απεργίας από τα σωματεία, τις ομοσπονδίες, ΑΔΕΔΥ και ΕΚΑ, κόντρα σε κυβέρνηση και ΓΣΕΕ και στη μαζική απεργιακή απάντηση στο ν/σ Χατζηδάκη της 10 Ιούνη, παρουσιάζοντας ένα δυναμικό νέας συγκέντρωσης δυνάμεων, πρόθυμο να αμφισβητήσει, να αντισταθεί, να διεκδικήσει συλλογικά, ανταποκρινόμενο σε μαζικά καλέσματα, για αγώνες όχι μόνο συμβολικής χροιάς, αλλά με προοπτική νίκης και ανατροπής της ανυπόφορης κατάστασης.
Η κυβέρνηση θα συνεχίσει να εμφανίζεται ανυποχώρητη και γιατί θέλει οπωσδήποτε να βοηθήσει το κεφάλαιο να ρεφάρει από τις κρίσεις του, ξεζουμίζοντάς μας όσο περισσότερο γίνεται και για να μας «κόβει τη φόρα». Σε αυτήν την αποφασιστική υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου θα έχει ουσιαστικές συναινέσεις στη βουλή, από τα κόμματα εξουσίας και «υπεύθυνης» (και περιορισμένης) αντιπολίτευσης.
Στα σωματεία, τις ομοσπονδίες και τα συνδικάτα, όμως, στους χώρους δουλειάς και κοινωνικών συλλογικοτήτων, η συναίνεση δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και δεν προδιαγράφεται να εξασφαλιστεί τόσο «αναίμακτα», όσο στη βουλή.
Ο νόμος Χατζηδάκη μπορεί να ψηφίστηκε, τα ν/σ Κεραμέως και για επικουρική ασφάλιση πιθανά θα ψηφιστούν κι αυτά από τους άκαμπτους βουλευτές, αλλά η οξύτατη δυσαρέσκεια είναι διαδεδομένη σε ευρύτερα υποσύνολα της κοινωνίας. Οι μικρές και διάσπαρτες κινητοποιήσεις στους δήμους, λόγω «λήξης των συμβάσεων» κι απολύσεων εργαζομένων, οι επιμέρους κινητοποιήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία, η κινητικότητα στον χώρο της εκπαίδευσης και το κάλεσμα της ΟΛΜΕ για προετοιμασία, η ήδη αποφασισμένη από την ΑΔΕΔΥ κινητοποίηση στη ΔΕΘ, στις 11 Σεπτέμβρη, αλλά και η δέσμευσή της ότι το καλοκαίρι θα δημιουργήσει επιτροπές για την οργανωμένη, συστηματική και συνολική ανυπακοή στην εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη, δείχνουν ότι παρά τη μικρή ανάπαυλα διακοπών, υπάρχει έντονη κινητικότητα.
Αυτή η ανάπαυλα, στην ουσία, είναι περίοδος προετοιμασίας της εργατικής και κοινωνικής αντίστασης σε όλα τα μέτωπα που έχει ανοίξει η κυβέρνηση και το σύστημα που εκπροσωπεί. 
Το Σεπτέμβρη θα βρεθούμε μπροστά στο καθήκον να οργανώσουμε άμεσα, νέες, ακόμα πιο μαζικές, συλλογικές κινητοποιήσεις, αξιοποιώντας το δυναμικό που συσπειρώθηκε στα σωματεία και τα συνδικάτα, τον κόσμο που ανταποκρίθηκε στα πιο συλλογικά καλέσματα αγώνα, τους ανθρώπους που «ενέκριναν» τις κινητοποιήσεις, ενθαρρύνοντας και προωθώντας επόμενα βήματα, μεγαλύτερης συμμετοχής και δράσης, για την ανατροπή, επιτέλους, του αντεργατικού κι αντικοινωνικού προγράμματος της κυβέρνησης.

(σκίτσο του Πέτρου Ζερβού, για την "Εφ.Συν."