*στίχος των Rationalistas
Ημερ.Δημοσίευσης
Μια ομάδα φασιστών επιτέθηκε και κατέστρεψε το μοναδικό ΛΟΑΤΚΙ χώρο στη Σόφια, το Rainbow hub, ενώ χτύπησαν και έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους ακτιβιστές της ΛΑΟΑΤΚΙ κοινότητας. Η επίθεση έγινε καθώς προγραμματιζόταν μια εκδήλωση για την ορατότητα και την αποδοχή των τρανς. Ήρθε στο φόντο απόφασης του Συνταγματικού Δικαστηρίου, που είχε πρόσφατα αποφασίσει ότι σύμφωνα με το Βουλγαρικό Σύνταγμα (!), το φύλο είναι αποκλειστικά βιολογικό. Μαζί με τις επιπτώσεις στην καθημερινότητα των ανθρώπων με διαφορετική ταυτότητα φύλου (αλλαγή προσωπικών εγγράφων κ.ά.), έρχεται και ο στιγματισμός που απελευθερώνει την βία, η οποία κλιμακώνεται στη γειτονική χώρα, εις βάρος γενικότερα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Όπως μεταφέρει συντρόφισσα από τη Βουλγαρία, «η περιγραφή “επιθέσεις” είναι πολύ ήπια. Αυτό που συμβαίνει είναι ανοιχτός πόλεμος ενάντια στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και ενάντια στην σεξουαλική και αναπαραγωγική αυτοδιάθεση, ελευθερία και αυτονομία όλων μας». Τα γεγονότα στη γειτονική χώρα υπενθυμίζουν τη σχέση «αλληλοτροφοδότησης» μεταξύ κρατικών πολιτικών και ακροδεξιάς βίας, τη ζοφερή κατάσταση σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και το πού μπορεί να οδηγήσει η συντηρητική επίθεση που ξεδιπλώνεται πλέον παντού.
***
Έφυγε από τη ζωή η Μαρίνα Γαλανού, τρανς ακτιβίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ). Η Μαρίνα υπήρξε εμβληματική φιγούρα στον αγώνα για τα δικαιώματα των τρανς αλλά όχι μόνο. Δημιουργώντας τον εκδοτικό οίκο «Πολύχρωμος Πλανήτης» έδωσε φωνή σε ΛΟΑΤΚΙ+ συγγραφείς και ερευνητές. Όντας από τα άτομα που ξεκίνησαν το ΣΥΔ, πάλεψε σκληρά για νίκες όπως η δημιουργία του νόμου σχετικά με την νομική αναγνώριση φύλου που βοήθησε χιλιάδες τρανς άτομα να αποκτήσουν ταυτότητα με τα στοιχεία που χρησιμοποιούν τα ίδια (φύλο, όνομα κλπ) αλλά και για την πιο πρόσφατη κατάκτηση να ενταχθούν τα τρανς άτομα στις ειδικές κατηγορίες του ΟΑΕΔ για την εύρεση εργασίας. Μαζί με το ΣΥΔ βρέθηκε δίπλα στους πρόσφυγες, ΛΟΑΤΚΙ+ και μη παλεύοντας για να προστατευθούν, να έχουν άσυλο και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Η Μαρίνα δόθηκε ψυχή τε και σώματι στον αγώνα για δικαιοσύνη και ισότητα. Και αυτό θα της αναγνωρίζεται για πάντα. Θα μείνει στην ιστορία του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος ως μία αγωνίστρια που δεν σταμάτησε λεπτό να παλεύει για έναν καλύτερο κόσμο.
***
Μετά από αναβολή ενός χρόνου και 3 χρόνια μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Ζωκ Κωστόπουλου, ξεκίνησε η δίκη στις 20 Οκτώβρη. Η διαδικασία ήδη από την αρχή της χαρακτηρίστηκε από προσπάθειες κουκουλώματος. Η είσοδος επιτράπηκε μόνο σε τέσσερις δημοσιογράφους από τους οποίους στερήθηκε το δικαίωμα να καλύπτουν φωτογραφικά τη δίκη με την δικαιολογία ότι οι κατηγορούμενοι είναι «οικογενειάρχες και θα στιγματιστούν», σε μία παρατηρήτρια και σε ένα μέλος της Διεθνής Αμνηστίας και του Orlando LGBTQI+. Η έδρα επέτρεψε ερωτήσεις που παρουσιάζουν για μία ακόμα φορά τον Ζακ σαν τοξικοεξαρτημένο ληστή λες και αν ήταν θα δικαιολογούταν η βιαιότητα της δολοφονίας του. Η επιλεκτική ευαισθησία της δικαιοσύνης γίνεται φανερή ακόμα μία φορά, αφού γίνεται προσπάθεια να προστατευτούν οι κατηγορούμενοι και όχι ο νεκρός. Γνωρίζουμε καλά πως η δικαίωση του Ζακ θα έρθει μόνο μέσα από τις πιέσεις του κινήματος καθώς όποια ελπίδα υπήρχε για αμερόληπτη δικαιοσύνη έχει χαθεί από τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε αυτή η υπόθεση εξαρχής. Όπως θα είχε θαφτεί και δεν θα είχε οδηγηθεί στη δικαιοσύνη αν δεν είχε υπάρξει η επιμονή του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος έτσι και τώρα η παρουσία έξω από την αίθουσα και η ανάδειξη της υπόθεσης είναι κρίσιμες για να μην υπάρξει εν κρυπτώ αθώωση των δραστών.
***
Λίγες μέρες μετά τις φήμες για συνδικαλιστική οργάνωση των εργατών στην Μανωλάδα τα παραπήγματα στα οποία διέμεναν τυλίχθηκαν στις φλόγες. Στις 3.30 η ώρα το βράδυ, οι μετανάστες πετάχτηκαν έντρομοι από τον ύπνο τους και προσπάθησαν με πενιχρά μέσα να σβήσουν τις φωτιές. Η πυροσβεστική ήταν εκκωφαντικά απούσα. Το αποτέλεσμα ήταν να καούν οι αυτοσχέδιες κατοικίες των μεταναστών αλλά και τα πενιχρά τους μεροκάματα μαζί με τα πολύτιμα διαβατήρια και άλλα χαρτιά τους. Δεν φτάνει
που οι άνθρωποι αυτοί διαμένουν στις λάσπες, με τον μόνιμο φόβο της απέλασης, είναι και έρμαια των δολοφονικών διαθέσεων των αφεντικών-δουλοκτητών. Πότε με πυροβολισμούς, πότε με ξύλο και πότε με πυρκαγιές, τα αφεντικά-δουλοκτήτες αντιδράνε συνεχώς βίαια απέναντι σε κάθε ελάχιστη προσπάθεια για ανθρώπινη ζωή, ή ακόμα και χωρίς λόγο. Και έτσι οι εργάτες στη Μανωλάδα μία φορά τον χρόνο γίνονται άρθρο σε μερικές εφημερίδες και τριτοτέταρτο θέμα στις ειδήσεις για να ξεχαστούν και πάλι. Και το κράτος μόνιμα συνένοχο, επιτρέποντας να υπάρχουν συνθήκες δουλείας σε μία χώρα της υποτιθέμενης πολιτισμένης Ευρώπης. Ελπίδα αυτών των ανθρώπων είναι οι αγώνες τους ενάντια στις συνθήκες δουλείας, και η δράση του αντιρατσιστικού κινήματος που θα διεκδικήσει να μπει ένα στις κρατικές πολιτικές που επιτρέπουν την ύπαρξη τους.