Αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας: Παρατεταμένος αγώνας διαρκείας

Το σχολείο όπου κάθε παιδί μπορεί να σπουδάζει και να έχει σοβαρές ελπίδες για πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η επιμονή του υπουργείου παιδείας και της κυβέρνησης να προωθήσει την ατζέντα της φάνηκε και από την προσφυγή για να κριθεί η απεργία αποχή παράνομη και καταχρηστική. Και βέβαια η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη τάχιστα έβγαλε τόσο την απεργία αποχή των Ομοσπονδιών παράνομη όσο και την αντίστοιχη της ΑΔΕΔΥ για τους εκπαιδευτικούς, παράνομη και καταχρηστική. Άλλωστε ο νόμος Χατζηδάκη έδινε τα απαραίτητα «νομικά» επιχειρήματα! Μέχρι εδώ όλα αυτά ήταν αναμενόμενα. 
ΟΛΜΕ: Η μάχη που δε δόθηκε
Κρίσιμη ήταν και η αποφασιστικότητα της βάσης των εκπαιδευτικών. Ειδικότερα, αν μιλήσουμε για τους καθηγητές, μετά την πρωτοφανή συμμετοχή τους στην 24ωρη απεργία και τις συγκεντρώσεις της 11 Οκτώβρη, προσήλθαν στις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ ενόψει της συνέλευσης προέδρων και με μεγάλα ποσοστά αποφάσισαν τη συνέχιση της απεργίας αποχής με κάθε απαραίτητο τρόπο. Δυστυχώς όμως άλλες ήταν οι σκέψεις των παρατάξεων που πλειοψηφούν στο ΔΣ της ΟΛΜΕ. Παρότι οι συνελεύσεις, σε ποσοστό που εξασφάλιζε τη συνέχιση της απεργίας αποχής, αποφάσισαν την επαναπροκήρυξη της, μια που τα δικαστήρια την έβγαλαν παράνομη και όχι καταχρηστική και υπήρχε αυτή η δυνατότητα, η συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ δεν έδωσε την απαραίτητη εντολή. Για να εξασφαλιστεί αυτό το αποτέλεσμα, χρειάστηκε ένα συνδικαλιστικό πραξικόπημα, μια που 8 πρόεδροι ΕΛΜΕ ψήφισαν, όχι με βάση την απόφαση της γενικής τους συνέλευσης την οποία είχαν υποχρέωση να μεταφέρουν, αλλά λευκό. Η απαραίτητη πλειοψηφία δε σχηματίστηκε και η επαναπροκήρυξη έπεσε στο κενό. Η στάση των ΔΑΚΕ και ΠΕΚ ήταν αναμενόμενη. Αυτό όμως που καθόρισε το αποτέλεσμα ήταν η αλλαγή στάσης των ΣΥΝΕΚ, που προτίμησαν ως ΣΥΡΙΖΑ να δώσουν διαπιστευτήρια κυβερνησιμότητας από το να στηρίξουν με κάθε  τρόπο τον αγώνα του κλάδου τους. Είναι προφανές ότι η ταμπέλα της «ανεξαρτησίας» που επιδεικνύουν συχνά πυκνά οι παρατάξεις των κομμάτων που είτε κατέχουν είτε επιθυμούν την κυβέρνηση, είναι ψεύτικη.
Παρά την στάση της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ και των δυσκολιών που αντιμετωπίζει ο αγώνας, αυτός θα βρει τρόπους να συνεχιστεί. Ο συντονισμός ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ είναι μια προσπάθεια να κρατηθεί η φλόγα αναμμένη μέσω της κάλυψης που μπορούν να προσφέρουν τα πρωτοβάθμια σωματεία όπου οι συσχετισμοί στα δ.σ. είναι ευνοϊκοί. Οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες ακόμα και όταν εντέλλονται να μπουν σε ομάδες από διευθυντές και διευθύντριες, ή υπαναχωρούν μπροστά στην έλλειψη συνδικαλιστικής κάλυψης, συμμετέχουν σε μια αξιολόγηση για την οποία δεν έχουν πειστεί. Μια κυβέρνηση που επιλέγει, μέσα μάλιστα στην πανδημία, να αποδομήσει το δημόσιο σχολείο και να εμποδίσει την πρόσβαση στην εκπαίδευση στα παιδιά των λαϊκών τάξεων χρησιμοποιώντας εκφοβισμό και τρομοκρατία, δεν επιχειρεί να πείσει. Την ώρα που υπάρχουν χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών, που το υπουργείο αντιμετωπίζει τους μαθητές ως κόστος και προχωρά σε συγχωνεύσεις τμημάτων, που τα τμήματα κλείνουν αν αρρωστήσει το 50%+1 των παιδιών, και τα μέτρα ενάντια στην πανδημία στα σχολεία είναι τελείως ανεπαρκή, ο ισχυρισμός ότι η κυβέρνηση θέλει να βελτιώσει το σχολείο  φαντάζει γελοίος. Με μια ηγεσία που θα στέκονταν στο ύψος των περιστάσεων, η κυβερνητική απόπειρα δεν θα είχε καμμιά τύχη. Μια τέτοια ηγεσία θα συγκροτούσε ένα μπλοκ αγώνα εκπαιδευτικών, μαθητών, γονέων που θα έδινε τη χαριστική βολή στη νεοφιλελεύθερη αντιεκπαιδευτική  ατζέντα της κυβέρνησης. Και ενόψει του επερχόμενου συνεδρίου της ΟΛΜΕ πρέπει να ανοίξει και αυτή η συζήτηση. Σε μια περίοδο όπου αγώνες όπως των εργαζομένων της e-food, ή της Cosco αποτελούν το προανάκρουσμα μιας διαφαινόμενης περιόδου νέας εργατικής μαχητικότητας, ο αγώνας των εκπαιδευτικών απέχει από το να θεωρείται τελειωμένη υπόθεση. Η μάχη για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου θα έχει πολλά επεισόδια. Κάθε πισωγύρισμα ξεκαθαρίζει στον κλάδο τις πολιτικές γραμμές που συγκρούονται, κάθε ήττα μπορεί να οδηγήσει την επόμενη μάχη στη νίκη. Αρκεί, να βγάλουμε τα αναγκαία συμπεράσματα!