Κι όμως γυρίζει...

Νότια Κορέα
Στις 20 Οκτώβρη, εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες κατέβηκαν σε γενική απεργία στη Νότια Κορέα. Ακολούθησαν μαζικές διαδηλώσεις σε πόλεις και στην ύπαιθρο, που αναμένεται να κορυφωθούν με μια παλλαϊκή κινητοποίηση το Γενάρη του 2022. Τις κινητοποιήσεις οργανώνει η συνομοσπονδία KCTU, σε συμμαχία με οργανώσεις των φτωχών της πόλης και των αγροτών. Οι λόγοι εργατικής δυσφορίας είναι μεγάλοι: η Νότια Κορέα είναι 3η σε ώρες εργασίας ετησίως και σε θανάτους στους χώρους δουλειάς ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ, ενώ το 40% της εργατικής δύναμης είναι «άτυποι» εργαζόμενοι. Η KCTU έχει υιοθετήσει ένα ευρύ και εντυπωσιακό πλαίσιο αιτημάτων, υπό το γενικό τίτλο «Δίκαιη Μετάβαση», ως παρέμβαση στη συζήτηση που έχει ανοίξει το νοτικορεατικό κράτος για την ανάγκη «μετάβασης» στο οικονομικό μοντέλο απέναντι στις πολλαπλές κρίσεις. Τα αιτήματα μπορούν να κωδικοποιηθούν σε τρεις βασικούς άξονες: 
-Κατάργηση της «άτυπης» εργασίας (μερική απασχόληση, προσωρινές συμβάσεις κλπ) με επέκταση των εργατικών δικαιωμάτων σε όλη την τάξη. 
-Συμμετοχή των εργαζομένων -επί ίσοις όροις με το κράτος και τους εργοδότες- σε αποφάσεις για «αναδιάρθρωση» της οικονομίας.  
-Εθνικοποίηση των βασικών βιομηχανιών, των βιομηχανίων που απολύουν εργάτες και επέκταση/διεύρυνση του δημόσιου/κοινωνικού χαρακτήρα της υγείας, της παιδείας, της στέγασης κ.ά.
Απέναντι σε μια τέτοια πρόκληση, η απάντηση ήταν σκληρή. Δεκάδες συνδικαλιστές, μεταξύ των οποίων και ο πρόεδρος της συνομοσπονδίας φυλακίστηκαν καθ’ οδόν προς τη γενική απεργία. Η κατασταλτική επίθεση ενίσχυσε την οργή και τη διάθεση συμμετοχής στις 20 Οκτώβρη, προσθέτοντας ένα ακόμα λόγο για τη γενική απεργία.  

Ισραήλ/Παλαιστίνη
Το Ισραήλ έθεσε απαγόρευσε έξι Παλαιστινιακές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χαρακτηρίζοντάς τες ως «τρομοκρατικές». Μη-βίαιες οργανώσεις, που δίνουν νομικές συμβουλές σε πολιτικούς κρατούμενους, καταγράφουν παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου, υποστηρίζουν οικονομικά αγροτικές κοινότητες και παιδιά, κάποιες συνεργαζόμενες και με τον ΟΗΕ, βρίσκονται πλέον εκτός νόμου και οι Ισραηλινές Αρχές μπορούν να κλείσουν τα γραφεία τους, να κατασχέσουν τους πόρους τους και να συλλάβουν το προσωπικό τους. Την απόφαση έβγαλε ο υπουργός Εξωτερικών, Μπένι Γκαντζ, ο φερόμενος ως «προοδευτικό» αντίπαλο δέος στον Νετανιάχου και την υλοποιεί η κυβέρνηση Μπένετ, φερόμενη ως «κυβέρνηση αλλαγής» από τον αριστερό σιωνισμό. Το Κράτος του Ισραήλ επικαλείται κυρίως δεσμούς των ανθρωπιστικών οργανώσεων με αριστερές παλαιστινιακές οργανώσεις. Ασφαλώς, το Ισραήλ θεωρεί «τρομοκρατικά» τα περισσότερα παλαιστινιακά κόμματα. Καθώς οι σχέσεις μεταξύ κομμάτων και «κοινωνίας των πολιτών» είναι προφανώς (όπως παντού) υπαρκτές σε ένα βαθμό, ανοίγει ο δρόμος να βγουν «τρομοκράτες» όλοι οι Παλαιστίνιοι που οργανώνονται με οποιονδήποτε τρόπο. Η απόφαση έχει προκαλέσει την καταγγελία του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της Διεθνούς Αμνηστίας, του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ και Ισραηλινών οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αγγλία/Γαλλία
Ήταν γνωστό ότι παρά τις εκατοντάδες σελίδες του «συμφωνημένου Brexit», πολλές πτυχές του αχαρτογράφητου τοπίου στις σχέσεις του Ηνωμένου Βασιλείου με την ΕΕ έμεναν ως «εκκρεμότητες», παραπέμπονταν σε «νέες συζητήσεις» ή «εξειδικεύσεις». Όπως επίσης ήταν προφανές ότι η σχέση ανταγωνιστικής έντασης που διαμορφώθηκε δεν θα επιλυόταν με ένα κείμενο. Σε αυτό το φόντο ήρθε ο «πόλεμος του μπακαλιάρου», όπου ο καυγάς για τα αλιευτικά δικαιώματα στη Μάγχη οδήγησε σε ένταση σε επίπεδο κορυφής μεταξύ Παρισιού και Λονδίνου. Οι τόνοι ξεπερνούν το συγκεκριμένο επίδικο και δείχνουν τη δυναμική «επιστροφή» των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Στα πλαίσια της G20, το απόλυτο σύμβολο της «παγκοσμιοποιημένης συναίνεσης», Γάλλοι αξιωματούχοι διέρρευσαν ότι υπήρξε συμφωνία αποκλιμάκωσης, μόνο για να διαψευστούν άμεσα από τον Μπόρις Τζόνσον, που εξαπέλυσε μια ακόμα ρουκέτα ότι «είναι ζήτημα των Γάλλων να αποφασίσουν αν θέλουν να απομακρυνθούν από τις απειλές» κι ότι «είναι δικό τους ζήτημα». Καλά θα πάει (και) αυτό…

Σουδάν
Η εύθραστη ισορροπία που επικράτησε μετά τον Αύγουστο του 2019 στο Σουδάν έσπασε. Μετά τη συγκλονιστική εξέγερση που ανέτρεψε τη δικτατορία του Μπασίρ, τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης είχαν αποδεχθεί μια «συγκατοίκηση» με το Στρατιωτικό Συμβούλιο (που αρχικά επιχείρησε να μονοπωλήσει την εξουσία), που υποτίθεται ότι θα καθοδηγούσε τη μετάβαση στη δημοκρατία. Με την κατάσταση στη χώρα να χειροτερεύει (και με σαουδαραβική ενθάρρυνση), ο στρατός οργάνωσε διαδηλώσεις που απαιτούσαν «να αναλάβει» απέναντι στους «ανίκανους πολιτικούς». Οι αντιδιαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας αποδείχθηκαν πολύ μεγαλύτερες, αλλά ο Αμπντέλ Φατάχ Αλ-Μπουρχάν, διαβόητος επικεφαλής των πιο φονικών ειδικών δυνάμεων και ο άνθρωπος για τον οποίο προειδοποιούσε πιο εμφατικά η «αριστερή πτέρυγα» του κινήματος, προχώρησε σε πραξικόπημα. Η αντίσταση ως τώρα είναι εντυπωσιακή. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν καθημερινά ενάντια στο πραξικόπημα, σε μια σειρά από πόλεις, οχυρώνοντας βασικούς δρόμους και φωνάζοντας «Η επιστροφή στο παρελθόν αποκλείεται» και «Ο λαός πλέον είναι πιο δυνατός». Απεργίες συμβαίνουν σε σχολεία, πανεπιστήμια, πετρέλαια, αεροδρόμια και νοσοκομεία (με εξαίρεση τα επείγοντα και τη δημιουργία κλινικών για διαδηλωτές, ενώ καλείται το προσωπικό των στρατιωτικών νοσοκομείων να αποχωρήσει πλήρως από τη δουλειά του). Τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Το σουδανικό καθεστώς έχει αποδείξει (στην ταραγμένη περίοδο από το ξέσπασμα της εξέγερσης το Δεκέμβρη του 2018 μέχρι το συμβιβασμό τον Αύγουστο του 2019) ότι δε διστάζει μπροστά στην πιο φονική βία. Η Σουδανική Επαγγελματική Ένωση (SPA), η «συνδικαλιστική» ομπρέλα που αποτέλεσε τον «κοινωνικό» κορμό της εξέγερσης ενάντια στον Μπασίρ, καλεί σε μαζική ανυπακοή στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης και δηλώνει ότι ο Μπουρχάν θα αντιμετωπίσει «την οργή ενός λαού που απελευθερώθηκε από το φόβο μετά την επανάσταση του Δεκέμβρη». Μένει να φανεί αν το πραξικόπημα θα επιβληθεί αιματηρά ή για άλλη μια φορά, η επανάσταση θα προχωρήσει μπροστά «από το μαστίγιο της αντεπανάστασης». Ένα θετικό δείγμα είναι ότι πλέον η SPA δηλώνει ότι αποκλείει μια «επιστροφή στη συνεργασία της δηλητηριασμένης [μεταβατικής] συμφωνίας» και επιμένει σε άμεση «μετάβαση σε μια επαναστατική πολιτική εξουσία». Το τσάκισμα του πραξικοπήματος, η απόρριψη νέων μεσοβέζικων λύσεων, αλλά και ο χαρακτήρας της νέας εξουσίας θα κριθεί από τη δυνατότητα αυτό-οργάνωσης των «από κάτω»…