Δεν είναι κάποιο κακόγουστο αστείο. Είναι μια ωμή αλήθεια. Ένα χρόνο μετά την καταδίκη των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, νέοι ακροδεξιοί πυρήνες κάνουν την εμφάνισή τους θυμίζοντάς μας ότι η πάλη ενάντια στο φασισμό είναι μια πάλη διαρκής. Δεν τελειώνει μέσα σε μια δικαστική αίθουσα, αλλά μέσα στην κοινωνία.
Ημερ.Δημοσίευσης
Τα γεγονότα της Σταυρούπολης κρούουν ξανά τον κώδωνα του κινδύνου. Οι φασίστες κατάφεραν να διεισδύσουν σε ένα σχολείο και να το μετατρέψουν σε κάστρο τους. Ναζιστικοί χαιρετισμοί, μαχαίρια, επιθέσεις σε μέλη αριστερών οργανώσεων. Πρόκειται για εικόνες εμετικές σε μια πόλη με βαριά ιστορία πολυπολιτισμικότητας και εργατικών αγώνων. Η κάλυψη που έλαβαν οι διάφορες φασιστικές γκρούπες από την επίσημη πολιτεία ήταν πρωτοφανής. Η ανακοίνωση του Υπουργείου Παιδείας δε στάθηκε απέναντι στους εκκολαπτόμενους νεοναζί, αλλά κράτησε ίσες αποστάσεις επαναφέροντας στο προσκήνιο τη θεωρία των δύο άκρων.
Όμως τι θέση απέναντι στην ακροδεξιά μπορεί να πάρει μια κυβέρνηση που στελεχώνει βασικά υπουργεία της με πρόσωπα-σημαίες του εθνικισμού και του ρατσισμού στην Ελλάδα; Ο Βορίδης, ο Πλεύρης και ο Άδωνις ενδεχομένως να θυμήθηκαν τα νιάτα τους, παρά να αηδίασαν με τα γεγονότα της Σταυρούπολης. Κάπως έτσι άρχισαν να ξεμυτίζουν οι νεοναζί εκ νέου, νιώθοντας ότι έχουν την κάλυψη και τη δύναμη να το κάνουν. Λίγες ημέρες μετά, στο Ηράκλειο Αττικής, τοπικοί φασίστες, πρώην μέλη της Χρυσής Αυγής που πλέον αναβαπτίζονται σε νέα σχήματα, επιτέθηκαν σε μέλη της ΚΕΕΡΦΑ μέρα μεσημέρι στην κεντρική πλατεία του δήμου, λίγο πριν την πραγματοποίηση αντιρατσιστικής εκδήλωσης.
Πρόκειται για αναβαθμισμένη παρουσία της ακροδεξιάς στην περιοχή. Είναι σαφές ότι οι φασίστες επιστρέφουν στις γνώριμες περιόδους της περιθωριακής βίας του παρελθόντος. Με τους ηγέτες τους στη φυλακή, οι κάθε λογής νεοναζί, απαλλαγμένοι από τη γραμμή ή το φόβο μην εκθέσουν την ηγεσία του κόμματος, δρουν αναξέλεγκτα πραγματοποιώντας επιθέσεις σε μέλη αριστερών οργανώσεων, μετανάστες και ρομά. Όλο αυτό βέβαια ντύνεται με ένα περιτύλιγμα πατριωτισμού, συνωμοσιολογίας και φαιδρού αντισυστημισμού. Όμως χρειάζεται σοβαρή πολιτική αντιμετώπιση και όχι υποτίμηση.
Στη γειτονιά του Παύλου Φύσσα, στην παλιά Κοκκινιά, πριν λίγες ημέρες, 15 φασίστες επιτέθηκαν σε τρεις μετανάστες από το Πακιστάν τραυματίζοντάς τους σοβαρά. Μιλάμε για την περιοχή όπου στα χρόνια της ανόδου της Χρυσής Αυγής, αλώνιζαν τα τάγματα της Χρυσής Αυγής. Και παρότι οι ταγματάρχες μπήκαν φυλακή, οι στρατιώτες είναι ακόμη έξω και κάνουν αυτό που ξέρουν. Αν και μετά τη φαρσοκωμωδία με την αποφυλάκιση Πατέλη, ούτε για τους πρώτους δεν είμαστε σίγουροι ότι θα μείνουν εκεί που πρέπει και όσο πρέπει.
Προφανώς την παρούσα χρονική στιγμή δεν υπάρχει σοβαρή πολιτική πρόταση από τα δεξιά της δεξιάς. Δεν υπάρχει ένα συγκροτημένο κόμμα ικανό να επηρεάσει την κεντρική πολιτική ατζέντα. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την επανεμφάνιση ενός τέτοιου μορφώματος στο μέλλον. Η μετατόπιση της κεντρικής πολιτικής συζήτησης προς τα δεξιά, μέσα από την ανάπτυξη ενός μιλιταριστικού, αντιτουρκικού και ρατσιστικού λόγου δημιουργεί εύφορο πεδίο δράσης στους κάθε λογής εκπροσώπους της ακροδεξιάς.
Αυτός είναι και ο λόγος που η Αριστερά και το αντιρατσιστικό κίνημα πρέπει να μην αφήσουν σπιθαμή κοινωνικού χώρου στους φασίστες. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την πραγματική επαφή με την κοινωνία, μέσα από τη σύνδεση σωματείων, φοιτητικών συλλόγων, μαθητικών συμβουλίων, αντιρατσιστικών συλλογικοτήτων, τοπικών συνελεύσεων και κάθε λογής συλλογικών φορέων στην κατεύθυνση του αντιφασισμού και του αντιρατσισμού. Η απάντηση δε βρίσκεται σε στρατιωτικού τύπου άμεσες απαντήσεις αλλά στην πραγματική ανάπτυξη ενός ζωντανού και πολύμορφου αντιρατσιστικού κινήματος.