Ενάντια σε αυτούς που μας σκάβουν το λάκκο

Ισως ήρθε η ώρα να διαβάσουμε πίσω από τις πομπώδεις λέξεις των δελτίων ειδήσεων για την «τουρκική προκλητικότητα» και πίσω από τις βαθυστόχαστες πολεμοχαρείς αναλύσεις των τηλεοπτικών «στρατηγών» που είναι έτοιμοι να βγουν στον δρόμο προς την… κόκκινη μηλιά και να θυσιάσουν όχι μόνο το αίμα νέων ανθρώπων αλλά και κάθε προοπτική ευημερίας των πολιτών στις δύο πλευρές του Αιγαίου. 
Δεν είναι ασφαλώς ψέμα η επεκτατική και φιλοπόλεμη στάση του καθεστώτος Ερντογάν. Όπως όμως δεν είναι ψέμα και ο μαξιμαλιστικός χαρακτήρας των ελληνικών θέσεων, πίσω από τις οποίες έχει οχυρωθεί εδώ και δεκαετίες το ελληνικό πολιτικό σύστημα, δυστυχώς με τη συμμετοχή και της αυτοαποκαλούμενης «ριζοσπαστικής» αριστεράς.  Ο ελληνικός λαός  εκπαιδεύτηκε να θεωρεί το Αιγαίο «ελληνική λίμνη» και με την υποβοήθηση των ΜΜΕ έμαθε να ξορκίζει κάθε κουβέντα για συνεννόηση και διαπραγμάτευση με την άλλη πλευρά. 
Το μαξιμαλιστικό αίτημα για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, αν και δεν μπορεί να σταθεί σε κανένα διεθνές δικαστήριο λόγω της ιδιομορφίας της περιοχής, εντούτοις  συνεχίζει να κρατά σε ομηρία σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα φτάνοντας σε τραγελαφικές καταστάσεις. Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ αλληλοκατηγορούνται γιατί δεν προχώρησαν στην επέκταση. Όμως οι πατριωτικές κορώνες εκτοξεύονται από κάθε πλευρά προς την αντίθετη, ακριβώς μόλις βρεθεί στην αντιπολίτευση ενώ ως κυβέρνηση κανείς δεν τολμά να πραγματοποιήσει αυτό που ως αντιπολίτευση ζητούσε επιτακτικά (και αρκούντως πατριωτικά βεβαίως). 
Ο ανταγωνισμός των πατριωτισμών από τις δύο πλευρές του Αιγαίου οδηγεί σε παντελώς ανεδαφικές θέσεις όπως η αστεία επιχειρηματολογία για τη δυνατότητα του Καστελλόριζου να αποκόψει ολόκληρη την Τουρκία από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων στη θάλασσα που βρέχει τα χιλιάδες χιλιόμετρα των ακτών της. Ο ελληνικός λαός ποτίζεται από τους πατριώτες των τηλεπαραθύρων με την πεποίθηση ότι έχουμε δίκιο σε όλα και πως όλα μας ανήκουν. Το οθωμανικό φάντασμα είναι βέβαια αρκούντος τρομακτικό για να κρατήσει στο περιθώριο κάθε διαφορετική φωνή και αρκετό για να της κολλήσει την ταμπέλα της προδοσίας, της εθνικής μειοδοσίας ή και της… «Τουρκίας Εσωτερικού». 
Οι ειδήσεις των τελευταίων ημερών από την κατάρρευση της τουρκικής λίρας και οι σφοδροί κλυδωνισμοί στην τουρκική οικονομία δείχνουν πόσο μεγάλη πληγή είναι και για την απέναντι πλευρά οι εξοπλισμοί και οι πολεμικές επιχειρήσεις στα νότια σύνορά της. Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Ερντογάν συνάπτει εξοπλιστική συμφωνία με την Ισπανία ως αντίβαρο στην αντίστοιχη ελληνογαλλική. Και ο ένας και ο άλλος λαός ζουν εδώ και δεκαετίες για να θρέφουν την ευρωπαϊκή και αμερικανική αμυντική βιομηχανία.  Ως πότε μπορεί να γίνει αυτό ανεκτό;
Ερντογάν: Η λύση για όλα
Εκτός από την οικονομική αιμορραγία των εξοπλισμών ο… μπαμπούλας του Ερντογάν χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για πλήθος άλλων πολιτικών σε βάρος των λαών και των ανθρώπων. Το 2018 αποφασίστηκε η παραχώρηση δικαιωμάτων για εξορύξεις στις θάλασσες νότια της Κρήτης (και μάλιστα από αριστερή κυβέρνηση) με πρόσχημα τον  «γεωστρατηγικό» χαρακτήρα των επενδύσεων ενώ ακόμα και το Περιφερειακό Συμβούλιο Κρήτης ενέκρινε το καταστροφικό σχέδιο με τις ψήφους ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και με το επιχείρημα ότι «η Κρήτη βάζει φρένο στις ορέξεις του Ερντογάν». 
Και φυσικά η τεκμηριωμένη κριτική για τις επαναπροωθήσεις προσφύγων από μια Ολλανδή δημοσιογράφο που έτυχε να στριμώξει τον πρωθυπουργό, αποδυναμώθηκε οργανωμένα από τους έμμισθους χειροκροτητές του Μητσοτάκη ως «μεταφορά της τουρκικής προπαγάνδας». Σημασία δεν έχει αν κάνουμε ή όχι push backs, σημασία έχει αν μας κατηγορεί ο Ερντογάν για αυτό. Αφού το λέει ο Ερντογάν τότε σίγουρα δεν θα είναι αλήθεια. (Με την ίδια λογική θα μπορούσαμε να.. εξαφανίσουμε και άλλα προβλήματα της χώρας αν κάποιος σκεφτεί να τα βάλει στο στόμα του εχθρού και να τα χαρακτηρίσει «τουρκική προπαγάνδα»). 
Ανθρωποι που είδαν τον πατριωτικό τους ίσκιο διπλάσιο από το πραγματικό τους μπόι οδηγούν τους δύο λαούς σε μια ατελέσφορη κούρσα εξοπλισμών με ορατό (και ίσως επιθυμητό για αυτούς) ένα ατύχημα που θα κάνει πραγματικό «test drive» στα νεοαποκτηθέντα όπλα. 
Είναι όμως αυτό το μέλλον μας; Είναι οι δύο λαοί διατεθειμένοι να πληρώσουν ξανά με αίμα τα κέρδη των εταιριών πολεμικών εξοπλισμών και των εξορυκτικών κολοσσών; Είναι η αντικαπιταλιστική, διεθνιστική, η «πραγματική» ίσως, Αριστερά, έτοιμη να βάλει στο τραπέζι τις «κακές λέξεις» όπως η συναντίληψη και οικονομική συνεργασία, όπως ίσως και γιατί όχι μια υπό όρους συνεκμετάλλευση για το καλό των ανθρώπων και στις δύο πλευρές του Αιγαίου; 
Η σταθερή και απαρέγκλιτη θέση όλων των λαϊκών και κοινωνικών κινημάτων ενάντια στους εξοπλισμούς, μακριά από τις φιλοπόλεμες σειρήνες του ταϊσμένου από τη λίστα Πέτσα μιντιακού κατεστημένου είναι η μόνη επιλογή για τον ειρηνικό λαό της Ελλάδας. Ομοίως και στην Τουρκία, οι υπαρκτές δυνάμεις οφείλουν να αναδειχτούν και να ενωθούν με τις δικές μας, ενάντια σε όλους αυτούς που μας σκάβουν τον λάκκο.