Κι όμως γυρίζει...

Γερμανία
Οριστικοποιήθηκε η συμφωνία μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Ελεύθερων Δημοκρατών στη Γερμανία. Είναι η πρώτη τρικομματική κυβέρνηση στα χρόνια μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, δείγμα της ρευστότητας στην οποία έχουν οδηγηθεί οι πολιτικοί συσχετισμοί στη χώρα. Μετά από 16 χρόνια παντοδυναμίας της Μέρκελ, ένα στέλεχος του SPD αναλαμβάνει την καγκελαρία. Πέρα από κάποιες διακηρύξεις «πράσινης μετάβασης» και μια πρόθεση πολιτικής φιλελευθεροποίησης (πιο «χαλαρή» μεταναστευτική πολιτική, νομιμοποίηση κάνναβης), το μίγμα πολιτικής που θα ακολουθήσει η νέα κυβέρνηση μένει να φανεί. Η  αύξηση του κατώτατου μισθού είναι η προεκλογική προοδευτική υπόσχεση που διατήρησαν SPD-Πράσινοι. Οι Ελεύθεροι Δημοκράτες απέσπασαν τη δέσμευση σε μια δική τους βασική προεκλογική θέση: Να μην επιβαρυνθούν φορολογικά οι επιχειρήσεις -ένα «σημείο» από το οποίο ασφαλώς εξαρτιόταν μεγάλο τμήμα των άλλων σοσιαλδημοκρατικών υποσχέσεων. Η παραχώρηση του υπουργείου Οικονομικών στους Ελεύθερους Δημοκράτες -και συγκεκριμένα στον Κρίστιαν Λίντνερ που έκανε… νεοφιλελεύθερη αντιπολίτευση στον Σόιμπλε- δείχνει την κατεύθυνση. Από «κορυφαία» υπουργεία, οι Πράσινοι πήραν το Εξωτερικών, το υπουργείο που ταυτίστηκε ιστορικά με τη δεξιά μετάλλαξή τους, όταν ο πάλαι ποτέ κινηματίας και ειρηνιστής Γιόσκα Φίσερ είχε στηρίξει με θέρμη τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Γενικά η τελευταία φορά που συγκυβέρνησαν το SPD και οι Πράσινοι, σημαδεύτηκε από την εισαγωγή του νεοφιλελευθερισμού στη Γερμανία. Και τώρα έρχονται, τάχα, να «απομακρύνουν» τη χώρα από αυτό το δρόμο, από κοινού με τους… Φιλελεύθερους Δημοκράτες.

Γαλλία-Ιταλία
Η υπογραφή της Συνθήκης του Κουιρινάλε, ενός διμερούς υπερ-συμφώνου Ιταλίας-Γαλλίας, που καλύπτει άμυνα, εξωτερική πολιτική, πολιτισμό, μετανάστευση, βιομηχανία, νεολαία, νέες τεχνολογίες κ.ά. εντυπωσιάζει με το εύρος της. Η εκτίμηση διαμόρφωσης ενός νέου «άξονα», είναι βιαστική, καθώς το γαλλογερμανικό σύμφωνο, ακόμα πιο εκτεταμένο και πολύ πιο «δεσμευτικό» στις σχέσεις των δύο κρατών, μετρά δεκαετίες ζωής και παραμένει σε ισχύ. Ωστόσο στην αυγή της «μετά τη Μέρκελ» εποχής, οι αυτάρεσκες αναφορές στις «γαλλο-ιταλικές απαντήσεις» που δόθηκαν στα ζητήματα της πανδημίας προκαλούν ίντριγκα. Οι πιο ενδιαφέρουσες «αποκαλύψεις» του Συμφώνου βρίσκονται αλλού. Η υπογραφή του έγινε αφορμή να καταγραφεί δημόσια ότι δύο σημαντικές ευρωπαϊκές δυνάμεις είχαν ανάγκη ενός διμερούς συμφώνου για να «γεφυρωθεί το ρήγμα» μεταξύ τους. Οι διαμάχες (για τη Λιβύη, το μεταναστευτικό, τις εξαγορές/συγχωνεύσεις, κάποια μέγκα-έργα στις Άλπεις) που είχαν συσσωρευθεί και δημιουργούσαν την ανάγκη «εγκάρδιας συνεννόησης» είναι αποκαλυπτικές για τη διεθνή κατάσταση. Ενώ οι διεθνείς αλυσίδες αξίας, η ανάδυση πολυεθνικών κλπ είναι η κυρίαρχη τάση, την ίδια στιγμή βγαίνει στο φως πχ ότι η «αυξανόμενη και σχεδιασμένη παρουσία οικονομικών και χρηματοπιστωτικών παραγόντων γαλλικής προέλευσης στην οικονομία μας» απασχόλησε πρόσφατα την ιταλική κοινοβουλευτική επιτροπή… εθνικής ασφάλειας. Το γεγονός ότι αυτός ο («παλαιού τύπου») εθνικός ανταγωνισμός συνέβαινε εντός πλαισίου ΕΕ, και κυρίως το γεγονός ότι έπρεπε να επιλυθεί με διμερές σύμφωνο (κι όχι εντός πλαισίου ΕΕ) λέει πολλά για τον μύθο ότι η παγκοσμιοποίηση έχει εκτοπίσει το ρόλο του έθνους-κράτους. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Γαλλία, η Λεπέν εμφανίστηκε δικαιωμένη, για «ένα ακόμα σημάδι της μεγάλης επιστροφής των εθνών και των διμερών σχέσεων μεταξύ κυρίαρχων χωρών»…

ΗΠΑ
Ομόφωνα αθώος ο Κάιλ Ρίτενχαουζ για το φόνο 2 ανθρώπων και τον τραυματισμό ενός ακόμα, καθώς το δικαστήριο δέχτηκε ότι ήταν σε «νόμιμη άμυνα». Ακόμα και στη χώρα της εκτεταμένης οπλοκατοχής, πραγματικά σοκάρει το ότι θεωρήθηκε αδιάφορη λεπτομέρεια ότι ο -τότε- 17χρονος πήρε το ημιαυτόματο όπλο του, διένυσε κάμποσα χιλιόμετρα από το Ιλινόις ως το Ουισκόνσιν, κατέβηκε με πρόθεση να συμμετέχει στις «περιφρουρήσεις ιδιοκτησιών» που οργάνωναν ένοπλες πολιτοφυλακές στους φλεγόμενους δρόμους της Κενόσα (μετά από ένα ακόμα περιστατικό αστυνομικής βίας), για να βρεθεί τελικά να «αμύνεται» (;) απέναντι στους άοπλους ανθρώπους που επιχείρησαν να τον σταματήσουν. Αν υπερασπίζεσαι ένοπλα την ιδιοκτησία, τελικά τη γλιτώνεις ακόμα κι αν δε φοράς στολή. Άλλωστε εξαρχής οι ένστολοι είχαν φερθεί με ιδιαίτερη στοργή στο δράστη, οπαδό του «οι Ζωές των Αστυνομικών Μετράνε», ενώ έγγραφο του Υπουργείου Ασφάλειας της Πατρίδας, έδινε «γραμμή» στα στελέχη του να επιμένουν στο τεκμήριο της αθωότητας και στο γεγονός ότι «πήγε να βοηθήσει στην υπεράσπιση μικροεπιχειρηματιών». Το ζήτημα ξεπερνά τον Ρίτενχαουζ, όπως φαίνεται και από τους πανηγυρισμούς στο Ρεπουμπλικάνικο Κόμμα για το «σαφές μήνυμα της δικαιοσύνης». Η υπόθεση είχε χαρακτηριστεί από ένα νομικό ως περίπτωση «έντασης ανάμεσα στο δικαίωμα στην οπλοκατοχή και το δικαίωμα στη διαδήλωση». Το δικαστήριο αποφάσισε υπέρ του πρώτου, σε μια χώρα γεμάτη από δεξιές ένοπλες πολιτοφυλακές που έχουν ιδιαίτερη αλλεργία στις αντιρατσιστικές και αντικατασταλτικές διαδηλώσεις και αναπτύσσουν «αδελφικές» σχέσεις με τα αστυνομικά τμήματα…

Μπάιντεν
Πλησιάζει η ώρα της αλήθειας για το οικονομικό πρόγραμμα Μπάιντεν, που προκάλεσε τόσο θόρυβο από τη στιγμή της ανακοίνωσής του. Το πρώτο «πακέτο», που αφορά τις δημόσιες επενδύσεις για τον εκσυγχρονισμό των αμερικανικών υποδομών, εγκρίθηκε με ευκολία. Σε αυτό το επίπεδο (της επιστροφής του κράτους ως αναγκαίος «μοχλός») καταγράφηκε η συναίνεση γύρω από αυτή τη στρατηγική, μπροστά στις απαιτήσεις του ανταγωνισμού με την Κίνα, δικαιώνοντας τους αναλυτές που έβλεπαν ότι ο Μπάιντεν «ολοκληρώνει» μια στροφή που εγκαινίασε ο Τραμπ με το MAGA (Make America Great Again). Το δεύτερο «πακέτο», που έχει πιο «κοινωνικό» περιεχόμενο, αποδεικνύεται πολύ διαφορετική υπόθεση. Αφού «ψαλιδίστηκε», τόσο στο αρχικό μέγεθός του όσο και στο ζήτημα του ύψους της φορολόγησης των καπιταλιστών, πέρασε από τη Βουλή των Αντιπροσώπων και τώρα θα μπει στην περιπέτεια της Γερουσίας, όπου είναι πολύ πιθανό να ψαλιδιστεί ακόμα περισσότερο. Εκεί, το ρόλο του «κακού» θα παίξει ένας ανοιχτά νεοφιλελεύθερος Δημοκρατικός Γερουσιαστής του οποίου η ψήφος χρειάζεται για να περάσει. Νωρίτερα βέβαια, το ρόλο του «κακού» έπαιζαν οι Ρεπουμπλικάνοι, για τη συναίνεση των οποίων υποτίθεται ότι «ψαλιδίστηκε» η αρχική εκδοχή. Άσχετα αν τελικά οι Δημοκρατικοί το ψήφισαν μόνοι τους, οπότε δεν τους εμπόδιζε τίποτα να επιμείνουν στην αρχική προεδρική πρόταση. Η αλήθεια είναι ότι πίσω από τους δημόσιους «λαγούς» ή «μπαμπούλες», κρύβεται η διαρκής, παρασκηνιακή παρέμβαση των καπιταλιστών μέσα σε ένα κόμμα που παραμένει «δικό τους», ό,τι κι αν πιστεύουν τμήματα της «νέας Αριστεράς»…