Η Γαλλία δεν «πλήττει»

Οι βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία επιβεβαίωσαν την πολιτική αστάθεια που έχει εγκατασταθεί στις συνθήκες «τριχοτόμησης» του εκλογικού σώματος. Για πρώτη ίσως φορά, οι εκλογές για την Εθνοσυνέλευση επιβεβαίωσαν τον τίτλο «τρίτος γύρος», καθώς τα αποτελέσματά τους συνέβαλλαν στην αποτύπωση του πολιτικού-κοινωνικού συσχετισμού.
Πένθος στη Μακρονία
Η πιο προφανής είδηση, που απασχολεί δίκαια τη μερίδα του λέοντος της συζήτησης στο διεθνή Τύπο, ήταν το ηχηρό χαστούκι στον Εμμανουέλ Μακρόν. Η φθορά αυτής της ζωντανής ενσάρκωσης του ακραίου κέντρου είχε φανεί από τις προεδρικές. Εκεί όπου φάνηκε ότι ο «μακρονισμός» εγκαθίσταται ως η βασική επιλογή αστικής διακυβέρνησης πάνω στα ερείπια των παραδοσιακών κομμάτων, αλλά όπου επίσης είχε καταγραφεί ότι βγαίνει τραυματισμένος από την πρώτη θητεία στο Μέγαρο Ιλισίων.
Όλη η προεκλογική τακτική του Ensemble αναλώθηκε σε έναν παροξυσμό αντι-αριστερών επιθέσεων. Η τακτική ήταν η μόνη ικανή να ενεργοποιήσει τον πυρήνα της κοινωνικής βάσης του μακρονισμού. Ο Μακρόν εκφράζει «το κόμμα της σταθερότητας» και ψηφίζεται σε μεγάλο βαθμό από όσους είναι λιγότερο ή περισσότερο ικανοποιημένοι από το στάτους κβο ή έστω πιο φοβισμένοι/επιφυλακτικοί απέναντι σε μια πιθανή διατάραξή του. Ο Μακρόν μπόρεσε να προσελκύσει την υποστήριξη 8 εκατομμυρίων ψηφοφόρων (38,6%) στο δεύτερο γύρο. Αλλά επιβεβαιώθηκε ότι αυτή η κοινωνική βάση αποτελεί μια μικρή μειοψηφία της γαλλικής κοινωνίας. Η προεδρική συμμαχία συγκέντρωσε μόνο 245 έδρες, 102 λιγότερες από εκείνες του 2017. Πρόκειται για πτώση που αντιστοιχεί συνήθως σε κόμμα που έχει μόλις χάσει την εκτελεστική εξουσία κι όχι σε κόμμα που μόλις κέρδισε τις προεδρικές. Φάνηκε ότι ο βασιλιάς Μακρόν είναι γυμνός.
Το στοίχημα του Μελανσόν
Είχαμε σημειώσει εξαρχής ότι η «πρωθυπουργία Μελανσόν» ήταν ένας εξαιρετικά απίθανος στόχος. Ωστόσο η συμμαχία της «πλατιάς Αριστεράς» πέτυχε τους πιο υλοποιήσιμους στόχους της: Συνέβαλε στην απώλεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του Μακρόν, ενώ η NUPES αναδείχθηκε δεύτερη δύναμη του κοινοβουλίου, καταφέρνοντας ένα πλήγμα στο δίπολο «Μακρόν-Λεπέν» και βγάζοντας την Αριστερά από τη «γωνία». Αυτό φάνηκε και στην προεκλογική περίοδο, όπου κυριάρχησε στη δημόσια συζήτηση η αντιπαράθεση του Μακρόν με την Αριστερά.
Η ενοποίηση των δυνάμεων αποδείχθηκε εκλογικά αποτελεσματική. Η απουσία ανταγωνιστικών ψηφοδελτίων (σε ένα σύστημα μονοεδρικών περιφερειών και δύο γύρων) διευκόλυνε πολλές υποψηφιότητες της NUPES να βρεθούν στο δεύτερο γύρο και αρκετές να εκλεγούν. Η μαζική παρουσία υποψηφίων σε πολλούς δεύτερους γύρους και η παθιασμένη προσπάθεια των δυνάμεων της NUPES ενίσχυσε τη συσπείρωση του πυρήνα των αριστερών ψηφοφόρων. Στο δεύτερο γύρο, η NUPES κινητοποίησε 6.556.000 ανθρώπους, φτάνοντας στο 31,6%, κι εξέλεξε τελικά 131 έδρες.
Από αυτές, η Ανυπότακτη Γαλλία καταλαμβάνει 72 έδρες, δηλαδή 55 περισσότερες από το 2017, επιβεβαιώνοντας ότι είναι πλέον η ηγεμονική δύναμη στην «πλατιά Αριστερά». Ίσως πιο σημαντική είδηση από το συνολικό εκλογικό σκορ της συμμαχίας είναι αυτή η αλλαγή στο συσχετισμό στο εσωτερικό της. Αυτή η αλλαγή άλλωστε (η δημόσια ταύτιση της NUPES περισσότερο με τον Μελανσόν και λιγότερο με τις πιο δεξιές «συνιστώσες» της) είναι που προκάλεσε το αυξημένο ενδιαφέρον εχθρών και φίλων. 
Μεγάλοι κερδισμένοι αναδεικνύονται και οι Πράσινοι, οι οποίοι εκλέγουν 27 βουλευτές, ενώ στην προηγούμενη Εθνοσυνέλευση διέθεταν μόλις ένα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα εκλέγει 12 (δύο περισσότερους από το 2017). Οι μόνοι που δεν κατάφεραν να ενισχυθούν ήταν οι… Σοσιαλιστές, πράγμα ενδεικτικό της καθοδικής τους διαδρομής. Εκλέγουν 26 έδρες, 4 λιγότερες από το 2017. 
Ενίσχυση και εδραίωση 
της ακροδεξιάς
Στη «σκιά» της αντιπαράθεσης των προεδρικών με την Αριστερά, καταγράφηκε η έκπληξη που πέτυχε το κόμμα της Μαρίν Λεπέν. Στον ανταγωνισμό εντός ακροδεξιάς, η «πρόκληση» Ζεμούρ υπέστη μία ακόμα ήττα από την Λεπέν. Το RN απέρριψε τις εκκλήσεις του Ερίκ Ζεμούρ για κοινές υποψηφιότητες. Σύμφωνα με τον Ερουάν Λεκοάρ, πολιτικό κοινωνιολόγο που ειδικεύεται στην μελέτη της ακροδεξιάς, μια συμμαχία θα της απέδιδε 10-30 έδρες παραπάνω, αλλά: «Ήθελε να βάλει το καρφί στο φέρετρο του Ζεμούρ, ξεκάθαρα. Και το πέτυχε. Η Reconquete συγκεντρώνει 4% της ψήφου πανεθνικά… καμία υποψηφιότητά της δεν πέρασε στο δεύτερο γύρο. Ούτε ο Ζεμούρ… [η Λεπέν] ήθελε πάνω από όλα να σκοτώσει τον Ζεμούρ και δεν της καιγόταν καρφί για το αν θα αποκτήσει κι άλλες έδρες, ειδικά εφόσον αυτές οι έδρες θα ήταν Ζεμουρικές και άρα ανεξέλεγκτες…».
Ο Ούγκο Παλέτα σημείωνε μετά τον πρώτο γύρο: «Για να κάνεις προεκλογική καμπάνια στις βουλευτικές, χρειάζεσαι στελέχη σε όλη τη χώρα και το RN δεν έχει. Αλλά τα καλά του αποτελέσματα δείχνουν ότι οι πολιτικές και εκλογικές του ρίζες είναι πολύ συμπαγείς σε αρκετές περιοχές, με ικανότητα να πετυχαίνει πολύ μεγάλα σκορ ακόμα κι αν οι υποψήφιοί του δεν είναι επαρκείς». 
Ο ίδιος σημειώνει τη θετική πλευρά ότι «η Λεπέν δεν βρήκε απάντηση στη δυναμική της NUPES και θα υποχρεωθεί να ζήσει με μια Εθνοσυνέλευση που ένα πολύ μεγάλο αριστερό μπλοκ φαίνεται ότι θα παίζει το ρόλο της βασικής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση». Πράγματι, η γενική εικόνα παραμένει αυτή της «τριχοτόμησης» (μεταξύ Αριστεράς, Κεντροδεξιάς και Ακροδεξιάς). Ωστόσο η Λεπέν μπορεί να ισχυρίζεται ότι το κόμμα της ήταν το μόνο που «αυξάνει διαρκώς την επιρροή του» (επικαλούμενη τη στασιμότητα της NUPES σε απόλυτο αριθμό ψήφων σε σύγκριση με το άθροισμα των συνιστωσών της το 2017) και να περιγράφει το RN ως δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα στη Βουλή (μιας και η NUPES είναι σύμπραξη 4 κομμάτων).
Η κοινοβουλευτική ομάδα της ακροδεξιάς έφτασε στις 89 έδρες (από 8 το 2017), καθώς στο δεύτερο γύρο κινητοποίησε 3.589.000 ψηφοφόρους (17,3%). 
Αχαρτογράφητα νερά
Με όλες τις στρεβλώσεις του ιδιόμορφου εκλογικού συστήματος, με το «θόλωμα» του πραγματικού συσχετισμού στα αριστερά που προκάλεσαν οι ετεροβαρείς συμφωνίες συγκρότησης της NUPES, με όλες τις «σκιές» που ρίχνει στην οποιαδήποτε εκτίμηση η ιστορικά υψηλή αποχή (όπως το έθεσε χιουμοριστικά Γάλλος δημοσιογράφος: «οι βουλευτικές εκλογές φέτος έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από ποτέ, αλλά δεν ενδιαφέρονται οι Γάλλοι»), η εικόνα της νέας Βουλής αποτυπώνει την ριζική αλλαγή του πολιτικού χάρτη.
Αποτυπώνεται πλέον και εκεί (πιο στρεβλά) η γενική «τριχοτόμηση» της Γαλλίας, η ενίσχυση των παλιών «μικρών» που κάποτε αδυνατούσαν να εκλέξουν βουλευτές (από την ακροδεξιά ως τους Πράσινους και τη ριζοσπαστική Αριστερά), η αποδυνάμωση των παλιών «μεγάλων» ακόμα και στο πλέον προνομιακό για τους μηχανισμούς τους γήπεδο, η μεγάλη φθορά του Μακρόν που αποτελεί τον πιο ηττημένο νικητή στην πρόσφατη γαλλική ιστορία…
Είναι ένα εκρηκτικό τοπίο, καθώς η κάλπη αποτύπωσε (στρεβλά) κοινωνικές δυναμικές: Όπου η αντιδραστικοποίηση και η δεξιά μετατόπιση (που στηρίζουν την εδραίωση της Λεπέν) συνυπάρχουν με ένα ζωηρό κοινωνικό κίνημα και μια ανθεκτική ταξική συνείδηση (που στήριξαν τις προοπτικές του Μελανσόν). Η Γαλλία αναμφίβολα δεν «πλήττει» -είναι ικανή να μας απασχολήσει με τις καλύτερες και τις χειρότερες ειδήσεις τα επόμενα χρόνια…