Κι όμως γυρίζει...

Εκουαδόρ
Το Εκουαδόρ συγκλονίστηκε από μαζικές πολυήμερες κινητοποιήσεις που οργάνωσε η CONAIE, η οργάνωση των ιθαγενών που έχει παίξει ηγετικό ρόλο σε όλες τις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις, από τις διαδοχικές ανατροπές προέδρων στην αρχή του 21ού αιώνα μέχρι την μεγάλη εξέγερση του Οκτώβρη του 2019, που ακύρωσε την τότε συμφωνία κυβέρνησης-ΔΝΤ. Από τις 14 Ιούνη, οι ιθαγενείς κινητοποιήθηκαν σε μια σειρά περιφέρειες και πόλεις, αποκλείοντας κρίσιμες οδικές αρτηρίες. Σε κάποιες πόλεις κατέλαβαν τα κυβερνητικά κτίρια, ανέτρεψαν τοπικές Αρχές και πήραν τον έλεγχο των δρόμων από την αστυνομία. Ο κύριος όγκος πορεύτηκε προς την πρωτεύουσα Κίτο, όπου «εγκαταστάθηκε» αλλά και είδε τις γραμμές του να πυκνώνουν από φοιτητές και εργαζόμενους-ες της πόλης και κυρίως των φτωχογειτονιών στα προάστιά της. Η δεξιά κυβέρνηση Λάσο απάντησε με κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης και σκληρή καταστολή. Οι νεαροί μαχητικοί διαδηλωτές στην «Primera Line» («πρώτη γραμμή») αντιστάθηκαν, ενώ τα πανεπιστήμια άνοιξαν τις πύλες τους για διαδηλωτές (οικογένειες, ηλικιωμένοι) που αναζητούσαν καταφύγιο. Η κυβερνητική γραμμή μετακινήθηκε από το «καμία διαπραγμάτευση με πραξικοπηματίες», στο «διαπραγμάτευση άνευ όρων» και τελικά στην αποδοχή του αιτήματος της CONAIE «πρώτα άρση της έκτακτης ανάγκης και μετά διάλογος». Είχε μεσολαβήσει η ήττα της πρότασης μομφής στο Κογκρέσο. Την κατέθεσε το αριστερό μπλοκ που πρόσκειται στον Κορέα. Το αριστερό-ιθαγενικό Πατσατουκίκ αρχικά πήρε αποστάσεις (συνέχεια μιας ακραίας «πολεμικής» σχέσης ανάμεσα στις δύο παρατάξεις), αλλά υποχρεώθηκε από την βάση του να αλλάξει στάση και να την στηρίξει. Δύο πιο μετριοπαθή σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έσωσαν το τομάρι του Λάσο (που έχει κυβέρνηση μειοψηφίας). Τελικά ο Λάσο αποδέχτηκε μια μείωση των τιμών των καυσίμων, κάποιους ελέγχους στις τιμές των αγροτικών προϊόντων, περιορισμούς σε νέες  έρευνες για πετρέλαιο και απαγόρευση εξορύξεων σε διάφορα «προστατευόμενα» εδάφη. Το ΔΝΤ, που ευθύνεται για πολλά από τα μέτρα λιτότητας στη χώρα, φόρεσε το «ενάρετο» προσωπείο και αποδέσμευσε (άνευ όρων) 1 δισ. δολάρια ειδικά για… κοινωνική πολιτική. Δεν καλύφτηκε το σύνολο των «10 σημείων» της CONAIE, ούτε έφτασε η εξέγερση στην ανατροπή του Λάσο (που ήταν εφικτή). Ίσως το πιο σημαντικό είναι ότι τα μέλη της CONAIE «γεύτηκαν» για άλλη μια φορά τη δύναμή τους. Και ότι καθώς η Λατινική Αμερική ξαναμπαίνει σε ένα νέο κύκλο «αριστερών κυβερνήσεων» αμφίβολης έκβασης, το Εκουαδόρ στέλνει μια υπενθύμιση της αναντικατάστατης αξίας της εξωκοινοβουλευτικής δράσης…

Βρετανία
Οι τρεις 24ωρες απεργίες στις συγκοινωνίες από το συνδικάτο RMT προκάλεσαν πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο από μια «τυπική» κλαδική απεργία. Ασφαλώς η απεργία αποτελούσε είδηση -η πρώτη πανεθνική κινητοποίηση του κλάδου από τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Αλλά αρκετά μέλη δήλωναν ότι ετοιμάζονταν για μια «συνηθισμένη απεργία» και αιφνιδιάστηκαν από την «πολιτική διάσταση που πήρε». Η μετατροπή της απεργίας σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα είχε δύο όψεις: Ξεκίνησε από τα πάνω, από τη λυσσαλέα πολιτική-ιδεολογική επίθεση που εξαπέλυσε η κυβέρνηση Τζόνσον απέναντι στους απεργούς. Αλλά αυτό είχε αντανάκλαση κι από τα κάτω, με ένα συγκλονιστικό κύμα εργατικής αλληλεγγύης και ταύτισης με τον αγώνα των απεργών, παρά τις υπαρκτές δυσκολίες που δημιουργούσε η απεργία και το κυβερνητικό-μιντιακό «μιζάρισμα» πάνω σε αυτές. Ο πρόεδρος του RMT, Μικ Λιντς, έχει γίνει λαϊκός ήρωας για την ικανότητά του να αποστομώνει και να αναδεικνύει τη γελοιότητα των «δημοσιογράφων» που τον καλούν για να επιτεθούν στην απεργία. Ο Λιντς βέβαια θεωρεί ότι «αρκούν» αυξήσεις 7%, την ώρα που ο πληθωρισμός τρέχει στο 11%. Ισχυρίζεται ότι θα ήταν προκλητικό να ζητήσει ο κλάδος περισσότερα. Όμως το κύμα αλληλεγγύης στους απεργούς δεν οφείλεται στο ότι «δεν ζητάνε πολλά οι άνθρωποι». Σύμφωνα με έρευνες, περίπου το 70% της βρετανικής κοινωνίας συμφωνεί με το αίτημα «αυξήσεις στο ύψος του πληθωρισμού». Την ίδια ώρα που ο πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας δηλώνει ότι απέναντι στον πληθωρισμό θα χρειαστεί «συγκράτηση των μισθών». Αυτά έκαναν «γεγονός» την απεργία της RMT, με τους πιο αισιόδοξους να προβλέπουν ότι ήταν η αρχή για ένα «καλοκαίρι της δυσαρέσκειας»…

Σουδάν
Μήνες μετά το πραξικόπημα, η αντίσταση συνεχίζεται στο Σουδάν. Στις 30 Ιούνη, τεράστιες διαδηλώσεις οργανώθηκαν σε μια σειρά από πόλεις. Στην πρωτεύουσα Χαρτούμ, το κλίμα θύμιζε τις μέρες της εξέγερσης του 2019, καθώς διαδηλωτές μπόρεσαν να σπάσουν σε διάφορα σημεία τον αστυνομικό κλοιό και να κινηθούν προς το κέντρο της πόλης, όπου ξαναστήθηκαν «κατασκηνώσεις». Ανακοινώθηκαν ως 24ώρες, αλλά αποφασίστηκε ότι η χρονική τους επέκταση θα εξαρτάται από την ψηφοφορία των συμμετεχόντων. Είναι ένα μικρό δείγμα της ποιοτικής διαφοράς που έχει η νέα φάση της εξέγερσης στο Σουδάν, μετά την άνθιση αλλά και την ανάληψη ηγετικού ρόλου από τις «Επιτροπές Αντίστασης», που αποτελούν όργανα αυτό-οργάνωσης. Αγωνίστρια μιας τέτοιας Επιτροπής αποτύπωσε τις διαθέσεις: «Είναι μια ανοιχτή μάχη μαζί τους [το στρατό] μέχρι να επικρατήσουμε… Είτε θα πετύχουμε τους στόχους μας, είτε θα πεθάνουμε προσπαθώντας… Θα χρησιμοποιήσουμε όλα τα ειρηνικά μέσα, διαδηλώσεις, απεργίες, ανυπακοή, οδοφράγματα». Σχετικά πρόσφατα, επιτροπές αντίστασης από 15 διαφορετικές πολιτείες συμφώνησαν στην υιοθέτηση μιας «Επαναστατικής Χάρτας για τη Λαϊκή Εξουσία». Πρόκειται για το όραμα μιας οικοδόμησης «από κάτω προς τα πάνω» (συμβούλια γειτονιάς που ενώνονται ομόσπονδα σε επίπεδο Δήμου, σε επίπεδο Πολιτείας και σε επίπεδο κεντρικού κράτους), η οποία (σύμφωνα με τους εμπνευστές) οφείλει να ξεκινήσει άμεσα, στα πλαίσια της αντίστασης εωνάντια στο πραξικόπημα. Μπορεί κανείς να βρει αδυναμίες και να κάνει κριτικές σε αυτό το σχέδιο, αλλά είναι σαφώς καλύτερο από την εναπόθεση σε κάποιους «πολιτικούς» να διαπραγματευτούν με τους «στρατιωτικούς» τη συγκρότηση μεταβατικής κυβέρνησης, και είναι ό,τι πιο προχωρημένο έχει «παράξει» ως τώρα η διαδικασία των αραβικών εξεγέρσεων…