Ένα ενωτικό, ταξικό εγχείρημα, όπως αρμόζει στην εποχή μας

Η  ίδρυση μιας νέας συνδικαλιστικής κίνησης, στις 17 Σεπτέμβρη, απαντάει με τον καλύτερο τρόπο στις ανάγκες της εποχής μας. Κι αυτό, επειδή πρόκειται για μια ενωτική προσπάθεια, με σταθερό ταξικό προσανατολισμό και στόχο τη συμβολή της στην ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος με συλλογικό τρόπο.
Οι επιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος στην εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία  γίνονται όλο και πιο βίαιες, όλο και πιο ακραία ταξικά άδικες.
Η αδυναμία να χτιστούν απαντήσεις και αντεπιθέσεις από την πλευρά του εργατικού κινήματος, ικανές να αντιστρέψουν την κατάσταση, δεν γίνεται να συνεχιστεί κι αποτελεί στόχο της πρωτοβουλίας για τη νέα συνδικαλιστική κίνηση να την αντιμετωπίσει στο βαθμό που της αντιστοιχεί.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο Σχέδιο ιδρυτικής διακήρυξης για μια νέα Πανελλαδική Εργατική Κίνηση, «Ζούμε σε μία εποχή μεγάλων αλλαγών και δυνατοτήτων. Η παραγωγικότητα της εργασίας, οι τεχνολογικές και επιστημονικές κατακτήσεις δίνουν τη δυνατότητα να ζήσουμε σήμερα καλύτερα, να δουλεύουμε λιγότερο με μεγαλύτερη ασφάλεια, να έχουμε περισσότερο και ποιοτικότερο ελεύθερο χρόνο, πρόσβαση σε καλύτερη υγεία, παιδεία, πολιτισμό.
Σε αυτή τη νέα εποχή, η εργατική τάξη παραμένει η πλειοψηφία της κοινωνίας και είναι πιο μαζική από ποτέ, πιο πολύμορφη, πολυεθνική, πιο μορφωμένη από παλαιότερα, με ικανότητα ελέγχου και διεύθυνσης της παραγωγικής διαδικασίας. Παρόλα αυτά οι δυνατότητες αυτές ψαλιδίζονται από το σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, την ιδιωτικοποίηση των πάντων, την κερδοφορία των λίγων σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας και της φύσης. Οι σειρήνες του πολέμου ηχούν δυνατά, η ψαλίδα των ανισοτήτων ανοίγει, η φτώχεια βαθαίνει, οι δημοκρατικές ελευθερίες και κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα αμφισβητούνται, οι εργαζόμενοι ζούμε στην ανασφάλεια και τη δίνη νέων κρίσεων, σε οικονομικό, ενεργειακό, υγειονομικό, κοινωνικό επίπεδο. Η περίοδος που διανύουμε σφραγίζεται από τη διεθνή υποχώρηση του εργατικού κινήματος και των ιδεών της εργατικής χειραφέτησης, εξελίξεις που έχουν επηρεάσει καταλυτικά το συνδικαλιστικό κίνημα και τον προσανατολισμό του.
Οι ανάγκες και οι δυνατότητες της εποχής μας απαιτούν ένα νέο συνδικαλιστικό κίνημα, με σύγχρονο περιεχόμενο και οργάνωση που θα ανταποκρίνονται στη σημερινή κατάσταση. Τα ελπιδοφόρα μηνύματα που έρχονται από πολλές πλευρές του πλανήτη, από τις ΗΠΑ μέχρι την Ινδία δείχνουν τις νέες αναζητήσεις των εργαζομένων σήμερα, τα σύγχρονα αγωνιστικά σκιρτήματα που δημιουργούν ρωγμές στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων.»
Σε άλλο σημείο του σχεδίου της ιδρυτικής διακήρυξης, εντοπίζονται οι αιτίες της κρίσης του συνδικαλισμού: «(Κατακερματισμός, πολυδιάσπαση, συντεχνιασμός) που, με την προσθήκη των υπαρκτών και μεγάλων προβλημάτων του οργανωμένου εργατικού κινήματος (εργοδοτικός συνδικαλισμός και γραφειοκρατία) δημιουργούν την… πικρή αλήθεια: «Ενώ η κατάσταση της εργασίας στην Ελλάδα γυρίζει δεκαετίες πίσω, αυτό δεν οδηγεί αυτόματα σε μαζικοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η συνδικαλιστική πυκνότητα είναι χαμηλή, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα που μετά βίας αγγίζει το 10%». Οι αναφορές κι οι αναλύσεις δεν γίνονται, όμως, για να μετατεθεί, απλά, η ευθύνη σε άλλους σχηματισμούς, αλλά για να αναλάβει η νέα συνδικαλιστική κίνηση ένα τμήμα της λύσης και να συνεισφέρει, ενώνοντας ταξικές δυνάμεις, στο κρίσιμο πεδίο της ταξικής πάλης, εκεί που μπορεί να παράξει τα περισσότερα προβλήματα στον καπιταλισμό, στους χώρους δουλειάς.
Αυτή η πραγματικότητα δεν είναι μονόδρομος, υπάρχουν και ελπιδοφόρα σημάδια: «Όμως το τοπίο δεν είναι μονόχρωμο. Το προηγούμενο διάστημα αναπτύχθηκαν και εξελίσσονται αγώνες σε διάφορους χώρους (EFOOD, COSCO, εκπαίδευση, ΛΑΡΚΟ κ.ά.) που δείχνουν ότι η δυσαρέσκεια μπορεί να εκφραστεί και με κινηματική διεκδίκηση. Ιδιαίτερα όπου σε αυτούς τους αγώνες λειτούργησε η ταξική ενότητα των αγωνιστικών δυνάμεων και η συνάντηση με την κοινωνία, αυτοί οι αγώνες κατάφεραν να έχουν νίκες, και να οδηγήσουν στη δημιουργία/μαζικοποίηση σωματείων και των αγωνιστικών τους ρευμάτων». Σήμερα μπορούμε να προσθέσουμε τη ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ, τα ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ ΚΑΒΑΛΑΣ, τους εντυπωσιακούς αγώνες στην Ευρώπη και ιδιαίτερα την Αγγλία.
Γι’ αυτό, προετοιμαζόμαστε, ώστε να καλλιεργήσουμε συνθήκες μαζικής εργατικής αντεπίθεσης.
Τι εργατικό κίνημα χρειαζόμαστε
«Με δημοκρατική λειτουργία και έλεγχο από τους ίδιους τους εργαζομένους και τις εργαζόμενες. Με διαδικασίες ανοιχτές. Με τις αποφάσεις όσο το δυνατόν στις συνελεύσεις των εργατών και κριτήριο τη μαζική συμμετοχή στις συλλογικές διαδικασίες και δράσεις. Με αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων και των νέων τεχνολογιών για την οργάνωση, επικοινωνία και λειτουργία των συνδικάτων. Με επιδίωξη οι αποφάσεις των ομοσπονδιών και συνομοσπονδιών να παίρνονται με βάση τις αποφάσεις και τη βούληση της βάσης, το συντονισμό και μεταφορά των αποφάσεων των πρωτοβάθμιων οργάνων, με αποφασιστικά συνέδρια των αντιπροσώπων και όχι μόνο μέσα από τα γενικά συμβούλια.
Με όργανα που θα συγκροτούνται βάσει αρχών, προγραμμάτων πάλης και δράσης, που θα στοχεύουν στην ενίσχυση, μαζικοποίηση και συμπεριληπτικότητα των σωματείων, με θέσεις που θα παρουσιάζονται και θα συναποφασίζονται μπροστά σε μαζικά ακροατήρια και όχι με συμφωνίες κορυφής για ανταλλαγή αξιωμάτων στις αιρετές θέσεις των συνδικάτων.  Με περιορισμένο αριθμό θητειών στα όργανα ειδικά στις θέσεις που οδηγούν σε απαλλαγή από την εργασία, στα  ΔΣ, ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα.
Παλεύουμε για συνδικαλιστικό κίνημα με πλήρη ανεξαρτησία από την εκάστοτε κυβέρνηση, το κράτος και την εργοδοσία». 
Ποιοι και ποιες «χωράνε» στα σωματεία και τις εργατικές συλλογικότητες; Υπάρχουν κατηγορίες εργαζομένων που «εξαιρούνται»; Η νέα συνδικαλιστική κίνηση που ιδρύουμε δίνει σαφείς και συγκεκριμένες κατευθύνσεις, που δεν μπορούν να παρερμηνευτούν με τίποτα, για ένα θέμα που έχει ταλανίσει τα συνδικάτα, αφήνοντας ακάλυπτο πολύ κόσμο της δουλειάς, μεταφέροντας τους διαχωρισμούς και τις διακρίσεις του αστικού συστήματος, εντός της εργατικής τάξης, βλάπτοντας ολόκληρο το εργατικό κίνημα κι όχι μόνο τα τμήματα των εργαζομένων που εξαιρούν. 
«Επιδιώκουμε την ένταξη στο συνδικαλιστικό κίνημα αυτών  που αποτελούν την καρδιά της εργατικής τάξης, αλλά αποκλείονται από αυτό ή έχουν πολύ μικρότερο λόγο και ρόλο από αυτόν που τους αναλογεί. Την ισότιμη συμμετοχή των ελαστικά εργαζόμενων σε όλα τα επίπεδα των συνδικαλιστικών οργανώσεων, χωρίς εμπόδια και περιορισμούς. Ιδιαίτερα των μεταναστών και προσφύγων  που αποτελούν τεράστιο τμήμα της εργατικής τάξης στη χώρα, με περιορισμένα δικαιώματα αλλά ελάχιστες συνδικαλιστικές οργανώσεις τους αγκαλιάζουν. Με συνδικάτα στα οποία θα έχουν φωνή και πρωταγωνιστικό ρόλο τα πιο καταπιεσμένα εργατικά στρώματα, οι μετανάστες, οι γυναίκες κ.ά.
Με δημοκρατική ισότητα απέναντι στις γυναίκες εργαζόμενες που βιώνουν πιο σκληρά την εργασιακή πραγματικότητα, με χαμηλότερους μισθούς, υψηλότερα ποσοστά ανεργίας, θεσμικό σεξισμό και έμφυλη βία. Που φορτώνονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τα βάρη της απλήρωτης εργασίας στο σπίτι, με ανύπαρκτες δομές κοινωνικής φροντίδας. Που έχουν να αντιμετωπίσουν τις υποτιμητικές ή τις παρενοχλητικές/κακοποιητικές συμπεριφορές και το σεξισμό όχι μόνο των προϊσταμένων και εργοδοτών τους, αλλά και συναδέλφων τους, σε πολλές περιπτώσεις, χωρίς την απαραίτητη μέριμνα από τα σωματεία. Και που ταυτόχρονα υποεκπροσωπούνται στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, ακόμα και σε κλάδους που αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα του εργατικού δυναμικού, ενώ οι διεκδικήσεις, για την απελευθέρωση των γυναικών και την ευρύτερη στήριξή τους, δεν περιλαμβάνονται ή υποτιμούνται στην ατζέντα των συνδικάτων. Με μέτωπο ενάντια σε κάθε είδους διακρίσεις στους χώρους εργασίας, δίπλα σε όποιον/α τις υφίσταται, όπως τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. 
Για ένα συνδικαλιστικό κίνημα που θα συμπεριλαμβάνει τους ανέργους και θα διεκδικεί πρώτα και κύρια για το δικαίωμά τους στη σταθερή εργασία, αλλά και τη χορήγηση επιδόματος ανεργίας σε όλους/όλες και γενικότερα τη διασφάλιση των δικαιωμάτων τους».
Διεκδικήσεις
Γιατί αποφασίσαμε να ιδρύσουμε μια νέα πανελλαδική εργατική συλλογικότητα; «Για να αντιστραφεί η σημερινή κατάσταση χρειάζεται η μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο να εξηγήσουμε ότι τα μέτρα των τελευταίων κυβερνήσεων είναι αρνητικά, όσο να επαναφέρουμε την συλλογική αυτοπεποίθηση ότι μπορεί ο κόσμος της εργασίας να κατακτήσει νίκες.  Επιδιώκουμε να είμαστε βαθιά ταξικοί-ες στο περιεχόμενο των στόχων, πλατιά ενωτικοί/ές στην απεύθυνσή μας εντός των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος. Δημιουργούμε μία εργατική συλλογικότητα που θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει τις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κινήματος στη χώρα, ούσα όμως ταυτόχρονα παιδί της δικής της εποχής, με όραμα μια κοινωνία εργατικής χειραφέτησης».
«Οι εργατικές διεκδικήσεις που προβάλλουμε στο σήμερα: 
1. Το ζήτημα μισθού και των σχέσεων εργασίας
2. Το ζήτημα του εργάσιμου χρόνου
3. Τα κοινωνικά αγαθά 
4. Δημοκρατία στους χώρους δουλειάς.
5. Τα δικαιώματα των γυναικών & των ΛΟΑΤΚΙ+ εργαζομένων 
6. Για έναν πολιτισμό της αλληλεγγύης και χειραφέτησης
7. Διεθνιστικός αγώνας των εργαζομένων για ειρήνη - ισότητα - ελευθερία.
8. Υπεράσπιση του περιβάλλοντος
9. Την κατάργηση των αντεργατικών νόμων».

Το Σάββατο 17/9, στις 11 το πρωί, θα είμαστε στο αμφιθέατρο ΣΙΔΕΡΗ, του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ιερά Οδός 75), για να ιδρύσουμε τη νέα συνδικαλιστική μας κίνηση. Καλούμε τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές που παλεύουν να αλλάξουν τους συσχετισμούς συλλογικά, σε κάθε εργατικό χώρο και σωματείο, να συναντηθούμε και να βρούμε τρόπους όλες κι όλοι μαζί!