Κι όμως γυρίζει...

ΗΠΑ
Οι έρευνες για τα γεγονότα της 6ης Γενάρη του 2021 στην Ουάσινγκτον έχουν αποκαλύψει τη σοβαρότητα και την έκταση της απόπειρας ανατροπής του εκλογικού αποτελέσματος από τον Ντόναλντ Τραμπ. Η έφοδος στο Καπιτώλιο ήταν η χαοτική (ως τελευταία «ζαριά») κορυφή ενός συστηματικού παγόβουνου: Ένας στενός κύκλος γύρω από τον Τραμπ, διερεύνησε ερείσματα, άσκησε πιέσεις, επιχείρησε διαδοχικά σχέδια που θα ολοκλήρωναν ένα «βελούδινο πραξικόπημα». Αν αυτά ανήκουν στο παρελθόν, πιο ανησυχητικό είναι το παρόν και το μέλλον. Η κυβέρνηση Μπάιντεν παρουσιάζεται αμφίθυμη και διχασμένη ως προς το αν θα επιδιώξει να «κυνηγήσει» έναν αποδεδειγμένα επίδοξο πραξικοπηματία, γιατί ανησυχεί (βάσιμα…) ότι η «πολιτική δίωξη» θα ενισχύσει το πολιτικο-κοινωνικό ρεύμα του «τραμπισμού». Στο ίδιο το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, οι λεγόμενοι «μετριοπαθείς» και mainstream, που μετά την 6η Γενάρη είχαν πάρει αποστάσεις από τα γεγονότα, σήμερα υποχρεώνονται να προσαρμοστούν στο γεγονός ότι το κόμμα τους παραμένει «τραμπικό». Όποιος-α επιμένει σθεναρά σε μια γραμμή «υπεράσπισης των θεσμών», τον τρώει το μαύρο φίδι της εκλογικής βάσης του κόμματος, ακόμα κι αν φέρει το βαρύ όνομα (Λιζ) Τσένι. Είναι ενδεικτικό ότι όνομα που ξεχωρίζει (πέραν του Τραμπ) για το 2024 είναι του Μάικ Πενς. Ο πρώην αντιπρόεδρος, είναι ένας φονταμενταλιστής χριστιανός δεξιός για τον οποίο πρώην σύμβουλος του Τραμπ (που ήρθε σε ρήξη μαζί του) έχει πει ότι «αν γίνει πρόεδρος, θα νοσταλγούμε τις μέρες Τραμπ». Οι προοπτικές του δυσκολεύουν όχι γιατί είναι εξτρεμιστής, αλλά γιατί πλέον ο Τραμπ τον στοχοποιεί ως «προδότη» (επειδή τις κρίσιμες μέρες έκρινε ότι η ακύρωση της εκλογής Μπάιντεν ξεπερνούσε τις δυνατότητές του)... 

Παλαιστίνη

Στις αρχές Αυγούστου, μια ακόμα «τιμωρητική» εκστρατεία των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ υπενθύμισε το δράμα της Γάζας. Τρεις ημέρες βομβαρδισμών στην πολιορκημένη λωρίδα γης, είχαν ως αποτέλεσμα 49 νεκρούς, ανάμεσά τους 17 μικρά παιδιά, και τουλάχιστον 360 τραυματίες. Ένα από τα αιτήματα των παλαιστινιακών ενόπλων οργανώσεων (κατά την ανταλλαγή χτυπημάτων και τις συζητήσεις για εκεχειρία) ήταν η απελευθέρωση του Καλίλ Αουάντε. Πρόκειται για έναν εμβληματικό απεργό πείνας. Ένα από τα (πολλά) θύματα της «διοικητικής κράτησης», μιας διαδικασίας που επιτρέπει στο Κράτος του Ισραήλ να φυλακίζει επ’ αόριστον Παλαιστινίους χωρίς να υπάρχει κατηγορία εναντίον τους. Ο Αουάντε χρειάστηκε να φτάσει τις 172 μέρες απεργίας (και τα 37 κιλά) για να υποσχεθούν τελικά (μετά και από διεθνή πίεση) οι ισραηλινές Αρχές ότι δεν θα ανανεώσουν ξανά την κράτησή του στις αρχές Οκτώβρη. Το Κράτος του Ισραήλ φαίνεται ότι βρήκε τρόπο να αντιμετωπίσει τις καταγγελίες για αυτά τα διαρκή του εγκλήματα: Να φιμώσει όσες κι όσους τα καταγγέλουν. Λίγους μήνες μετά την ανακήρυξη 6 παλαιστινιακών ανθρωπιστικών οργανώσεων ως «τρομοκρατικές», ειδικές δυνάμεις έκαναν εφόδους στα γραφεία συλλογικοτήτων που ασχολούνται με τα δικαιώματα των παιδιών,  αγροτικών ενώσεων, γυναικείων ομάδων κλπ. Αυτή η πρόκληση ενόχλησε ακόμα και ευρωπαϊκά κράτη (Γερμανία, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο) που δήλωσαν ότι θα συνεχίσουν να στηρίζουν υλικά αυτές τις «εξτρεμιστικές» οργανώσεις. Για κυρώσεις βέβαια -που μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία παρουσιάζονται ως το «οπλοστάσιο της δημοκρατίας»- ούτε λόγος. Εν τω μεταξύ, τις τελευταίες εβδομάδες έχουν πυκνώσει οι επιδρομές (με νεκρούς) στα στρατόπεδα προσφύγων στη Δυτική Όχθη, υπενθυμίζοντας ότι παραμένει υπό μια αδίστακτη κατοχή. Δεν προκαλεί λοιπόν καμία έκπληξη ότι πυκνώνουν οι εμφανίσεις νέων ένοπλων ομάδων σε αυτά τα στρατόπεδα, έξω από τα πλαίσια των παραδοσιακών πολιτικών οργανώσεων (πχ. «Μεραρχία της Τζενίν»), καταγγέλοντας την Παλαιστινιακή Αρχή ότι «δεν μας προστατεύει από την κατοχή, συνεργάζεται μαζί της». Ένα πρόσφατο ντοκιμαντέρ-ανταπόκριση του BBC έφερε τίτλο «Τα μοιρολόγια και τα όπλα αυξάνονται στη Δυτική Όχθη». Συνήθως αυτά πάνε μαζί στην Παλαιστίνη και μετά τους λένε «τρομοκράτες»…

Ιράκ

Στο φόντο αδιέξοδων διαπραγματεύσεων για σχηματισμό κυβέρνησης (επί 10 μόνες), η ανακοίνωση του δημοφιλούς σιίτικη κληρικού ηγέτη Μοκτάντα Αλ Σαντρ ότι «αποσύρεται από την πολιτική» προκάλεσε ένα κύμα οργισμένων διαδηλώσεων των οπαδών του. Ο Αλ-Σαντρ έχει «αποσυρθεί» πολλές φορές -για να επιστρέψει δριμύτερος. Αυτή τη φορά είχε προηγηθεί το «άδειασμά» του από τον πνευματικό καθοδηγητή του κινήματός του, που κάλεσε τους Ιρακινούς σιίτες να ακούνε μόνο τον Αγιατολάχ Χαμενεΐ (ανώτατο ηγέτη του Ιράν). Ακολούθησαν αιματηρές «ενδο-σιϊτικές» συγκρούσεις μεταξύ φιλο-ιρανικών δυνάμεων και των σαντριστών (που έχουν μια πολιτική ιρακινού εθνικισμού) που έφτασαν στα πρόθυρα εμφυλίου (δεκάδες νεκροί σε μια μέρα). Ο Σαντρ κάλεσε σε τερματισμό των κινητοποιήσεων και πλέον στη Βαγδάτη επικρατεί μια εύθραστη ηρεμία. Αλλά η χώρα παραμένει εγκλωβισμένη ανάμεσα στο χάος που άφησε πίσω της η αμερικανική κατοχή, τις ιρανικές παρεμβάσεις στο εσωτερικό της και τις ντόπιες διεφθαρμένες φατρίες. Η δημοφιλία του (αμφιλεγόμενου) Αλ Σαντρ είναι σύμπτωμα κι απόδειξη της αθλιότητας των υπόλοιπων ντόπιων και ξένων παικτών, αλλά και της αδυναμίας προηγούμενων εξεγέρσεων να οικοδομήσουν μια ταξική εναλλακτική…

Ταϊβάν

Στις αρχές Αυγούστου, τα εκτεταμένα κινεζικά στρατιωτικά γυμνάσια γύρω από την Ταϊβάν, που απείχαν από τα (καλώς ή κακώς) «συνηθισμένα», έστρεψαν εκ νέου την προσοχή στο καυτό μέτωπο του Ειρηνικού, όπου κυοφορείται η μεγάλη αντιπαράθεση ΗΠΑ-Κίνας. Δεν υπήρξε συνέχεια, καθώς -σε αυτή τη συγκυρία τουλάχιστον- ούτε το Πεκίνο ούτε η Ουάσινγκτον επιθυμεί έναν πόλεμο. Αλλά η κλιμάκωση της έντασης υπενθύμισε πώς μπορεί να «ξεφύγει» μια κατάσταση -ανεξαρτήτως κεντρικών σχεδιασμών- από τη στιγμή που μπαίνει σε κίνηση ο καπιταλιστικός-ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός. Το Πεντάγωνο είχε ξεκαθαρίσει ότι μια επίσκεψη της Νάνσι Πελόζι στην Ταϊβάν είναι κακή ιδέα. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ θεώρησε χρήσιμο κι αναγκαίο να διατυπώσει δημόσια («υπογράφοντάς» την) αυτή τη γνώμη της στρατιωτικής ηγεσίας. Κι όμως, ένα κορυφαίο στέλεχος του πολιτικού συστήματος έκρινε καλό να κάνει ένα τέτοιο ταξίδι για λόγους… προφίλ: των ΗΠΑ στην περιοχή και του Δημοκρατικού Κόμματος προεκλογικά, απέναντι στις εσωτερικές κριτικές για «υποτίμηση της Κίνας». Η «αποκοτιά» της Πελόζι όμως δεν ήταν ακριβώς «εκτός γραμμής» -με την έννοια του κλίματος που έχει δημιουργηθεί στην Ουάσινγκτον απέναντι στην Κίνα, όπου ανθίζουν πιο εύκολα τέτοιες εμπνεύσεις. Για το προφίλ του ενδιαφέρεται το ίδιο χρονικό διάστημα ο Ξι Γινπίνγκ, ενόψει ενός κρίσιμου κομματικού συνεδρίου από το οποίο φιλοδοξεί να βγει αδιαμφισβήτητος ηγέτης. Κάτι που λογικά έπαιξε ρόλο στην απόφαση να σηκώσει αεροπλάνα και να επιβάλει κυρώσεις ως απάντηση σε μια (κυρίως) «θεατρική» πρόκληση της. Παιδιά που παίζουν με σπίρτα πάνω από μπαρουταποθήκη…