Στις 9 Νοέμβρη, στη γενική απεργία που είχε προκηρυχθεί ενάμιση μήνα πριν από ΑΔΕΔΥ - ΓΣΕΕ, καταγράφηκε η ανάγκη για μαζικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων, από την ίδια τη μεγάλη συμμετοχή τους στις απεργιακές συγκεντρώσεις, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε ολόκληρη τη χώρα και μάλιστα, παρά τις ανατροπές της τελευταίας στιγμής στην κυκλοφορία των μέσων μαζικής μεταφοράς.
Ημερ.Δημοσίευσης
Το σκηνικό των συγκεντρώσεων στην Αθήνα και σε πάρα πολλές μεγάλες πόλεις της περιφέρειας θύμιζε έντονα, μετά από καιρό, τα συλλαλητήρια των πρώτων μνημονιακών χρονών. Και αυτή η παρατήρηση έγινε από πολλές και πολλούς από διάφορες παρατάξεις και προφανώς, δεν περνάει απαρατήρητο ούτε από την κυβέρνηση της ΝΔ, ούτε από τα κόμματα εξουσίας. Το πώς θα διαχειριστεί το πολιτικό και οικονομικό σύστημα αυτήν τη μαζική ένδειξη απόρριψης των ακραίων αντεργατικών πολιτικών που εφαρμόζονται από όλες τις κυβερνήσεις των μνημονιακών και «μετα-μνημονιακών» χρόνων θα το δούμε το επόμενο διάστημα, αλλά, οι ταξικές και αριστερές δυνάμεις στα σωματεία και τα συνδικάτα έχουν την ευθύνη και τη δυνατότητα να το διαμορφώσουν υπέρ των εργαζομένων, αξιοποιώντας τα συμπεράσματα και τη συμμετοχή αυτής της απεργίας.
Η έγκαιρη ανακοίνωση της απεργίας από τις δυο τριτοβάθμιες συνομοσπονδίες (ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ), που έγινε για τους δικούς τους λόγους και έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα φύλλα της εφημερίδας μας, έδωσε την ευκαιρία να γίνει γνωστή και να συζητηθεί σε όλο τον κόσμο της εργασίας, αλλά και στην κοινωνία, αυτή η γενική απεργία και μάλιστα, σε ένα φόντο μεγάλων απεργιών και διαδηλώσεων σε ολόκληρο τον κόσμο (Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Ιράν κλπ).
Το μεγάλο διάστημα που υπήρχε για προπαγάνδιση της απεργίας, παρόλο που οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που την προκήρυξαν το χρησιμοποίησαν με τον πιο φειδωλό τρόπο, έφερε το αποτέλεσμα να μπορέσει να συζητηθεί αυτή η απεργία παντού, μαζί με τους λόγους που οδηγούν στην ανάγκη αντιδράσεων και διεκδικήσεων, μαζί με τις εξόφθαλμα ταξικά άδικες πολιτικές που ασκούνται, μαζί με το ρόλο των Σωματείων και των συνδικαλιστικών σχημάτων.
Όσες συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις (δυστυχώς όχι όλες που θα αναμέναμε και όχι σε όλους τους εργατικούς χώρους) θέλησαν να αξιοποιήσουν τις ευνοϊκές δυνατότητες του χρόνου προκήρυξης της γενικής απεργίας, διαπίστωσαν τη μαζική ανάγκη του κόσμου της δουλειάς να ανατρέψει τη δυστοπική κατάσταση που δημιουργείται από τις πολιτικές των κομμάτων εξουσίας μεταφέροντας όλο και περισσότερο πλούτο από την εργατική τάξη προς το μεγάλο κεφάλαιο.
Έτσι, ακόμα κι αν δεν χρησιμοποιήθηκε στο μέγιστο η χρονική δυνατότητα της πολύ έγκαιρης προκήρυξης της απεργίας, ένας μεγάλος και ασυνήθιστος για τα τελευταία χρόνια αριθμός γενικών συνελεύσεων πραγματοποιήθηκε σε πολλούς εργατικούς χώρους, εργατικά σχήματα και συλλογικότητες οργάνωσαν συζητήσεις εκδηλώσεις και περιοδείες σε χώρους δουλειάς, πολιτικές δυνάμεις εξόρμησαν σε γειτονιές της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων, φέρνοντας το μήνυμα της απεργίας σε όσο το δυνατόν περισσότερα τμήματα της κοινωνίας.
Από νωρίς και κυρίως πλησιάζοντας προς τις 9 Νοέμβρη, πύκνωναν οι ανακοινώσεις και τα καλέσματα για τη γενική απεργία, από πρωτοβάθμια σωματεία και ομοσπονδίες του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, από Εργατικά Κέντρα, από Νομαρχιακά Τμήματα της ΑΔΕΔΥ, από εργατικές ομάδες και συνδικαλιστικές συλλογικότητες και όλο αυτό εκφράστηκε στο δρόμο, τη μέρα της γενικής απεργίας, με την ύπαρξη πολλών εργατικών μπλοκ με τα πανό τους, με τη μαζική συμμετοχή και με τη μαζική «εξουσιοδότηση» και την καλώς εννοούμενη «ανάθεση» στους απεργούς και διαδηλωτές, να «εκπροσωπήσουν» κι όσες κι όσους δεν κατάφεραν να είναι στις συγκεντρώσεις.
Η επαναφορά των συλλογικών διαδικασιών στους χώρους δουλειάς και η επανεμφάνιση του κόσμου στο δρόμο σε τέτοιας κλίμακας μαζικότητα, στα μετά ΣΥΡΙΖΑ και μετά κόβιντ χρόνια, με αυξημένη καταστολή στο έπακρο από την κυβέρνηση και με εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη σε κάθε ευκαιρία, δεν μπορούν παρά να αποτυπώνουν τη διάθεση των ανθρώπων της εργασίας να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια που τους τίθεται το ένα μετά το άλλο από όλες τις πλευρές του συστήματος προκειμένου να διεκδικήσουν μία καλύτερη ζωή και δεν μπορούν παρά να ληφθούν σοβαρά υπόψη από τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις της αριστεράς, ώστε το επόμενο διάστημα να καταφέρουμε ανατροπές υπέρ του κόσμου μας, επιτέλους.
Η ανάγκη για αναχαίτιση των μεγάλων αντεργατικών και αντιλαϊκών επιθέσεων που εξαπολύει η κυβέρνηση και το σύστημα που εκπροσωπεί, μπορεί να ξαναβγάλει τον κόσμο στο δρόμο σε αντίστοιχα επίπεδα μαζικότητας, υπερασπίζοντας κορυφαία αγαθά για το σύνολο της κοινωνίας, όπως είναι η υγεία, η παιδεία, η ενέργεια, το νερό, οι λαϊκές κατοικίες. Και μάλιστα, σε αυτές τις μάχες μπορούν να ενωθούν οι εργαζόμενοι με τα σωματεία τους και κοινωνία που έχει ανάγκη αυτά τα αγαθά στη δημόσια μορφή τους.
Είναι ενδεικτική η κορύφωση των επιθέσεων στην υγεία και την παιδεία, με την ακραία ιδιωτικοποίηση και υποβάθμιση των παρεχόμενων δομών τους στο κοινωνικό σύνολο, αλλά και οι αντιδράσεις που έχουν προκαλέσει στο συνδικαλιστικό κίνημα τόσο της υγείας όσο και της παιδείας. Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις αυτών των χωρών έχουν μαζί τους τον κόσμο που δουλεύει σε αυτούς, όπως και όλη την εργαζόμενη κοινωνία, αρκεί να θελήσουν να οργανώσουν σοβαρά, συστηματικά και επίμονα, μαζικές αντιστάσεις και διεκδικήσεις. Η Αγγλία και η Ισπανία δείχνουν το δρόμο. Προφανώς, οι παρατάξεις του κυβερνητικού και του συστημικού συνδικαλισμού βάζουν και θα βάζουν τρικλοποδιές (βλέπε ΟΛΜΕ, ΔΟΕ κλπ), αλλά οι ταξικές και αριστερές δυνάμεις έχουν και την εμπειρία και τη δυνατότητα, με ενωτικό και μαζικολαϊκό τρόπο να τις ξεπεράσουν.
Οι μάχες για υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα συμπεριλαμβάνοντας μισθολογικούς όρους και αυξήσεις στους μισθούς, οι μάχες για μαζικές προσλήψεις με μόνιμες και σταθερές σχέσεις δουλειάς, οι μάχες για τα ωράρια και τις εργάσιμες μέρες, οι μάχες για ασφάλεια και δικαιώματα τον κόσμο της δουλειάς, οι μάχες ενάντια στην ακρίβεια και την ανεξέλεγκτη και απάνθρωπη λειτουργία της αγοράς, οι μάχες για την πλήρη κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη, οι μάχες για έναν «προϋπολογισμό ειρήνης», που να καλύπτει τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι την προετοιμασία και τη συμμετοχή της Ελλάδας σε πολέμους, είναι στην ημερήσια διάταξη του κόσμου μας
Ο ρόλος μας και ο ρόλος κάθε δύναμης που λογοδοτεί στις ταξικές ανάγκες των εργαζομένων είναι να επισπεύσουμε, να ενοποιήσουμε και να επεκτείνουμε τις εργατικές αγωνιστικές αντιστάσεις και διεκδικήσεις, αξιοποιώντας τα μηνύματα της πρόσφατης Γενικής Απεργίας.