Η 25η Νοέμβρη στη Θεσσαλονίκη

Συμμετείχαν φεμινιστικές συλλογικότητες, εργατικά σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι και οργανώσεις της Αριστεράς. Η πορεία είχε καλεστεί από τη Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη, η οποία ήταν και στην κεφαλή της, με τη στήριξη από το Σωματείο Εργαζομένων Μετρό Θεσσαλονίκης, το Σωματείο Συμβασιούχων Καθαριστριών/τα Καθαρά Γάντια, μέλη αυτοδιοικητικών σχημάτων, εργαζόμενους  από το Μπουκάλι και μέλη του Προγράμματος Προαγωγής Αυτοβοήθειας του ΑΠΘ. Ο παλμός και η ζωντάνια έδειξαν πως τα ζητήματα της βίας και του σεξισμού συσπειρώνουν κόσμο και τον πείθουν να αγωνιστεί στον δρόμο, κάτι που φαίνεται και από την συνεχόμενη άνοδο του φεμινιστικού κινήματος. Παράλληλα, πραγματοποιήθηκε ακτιβισμός: ομοιώματα γυναικών από χαρτόνι, εμπνευσμένα από εικόνες των γυναικών στο Ιράν, που έγραφαν συνθήματα όπως: «Δομές φιλοξενίας για τα θύματα», «Παιδικοί σταθμοί για όλα τα παιδιά», «Θεσμοθέτηση της γυναικοκτονίας», «ΟΧΙ στη συγκάλυψη των βιαστών». Φυσικά, η έμπνευση και η δυναμική ήρθε από τον αγώνα που δίνουν οι γυναίκες μαζί με όλον τον λαό στο Ιράν, για αυτό και κεντρικό σύνθημα ήταν το «ΓΥΝΑΙΚΑ ΖΩΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».
Στον δρόμο για την 25η Νοέμβρη, η Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη πραγματοποίησε μία μεγάλη, πολύμορφη καμπάνια. Έγιναν παρεμβάσεις στις σχολές και μαζικές αφισοκολλήσεις στο κέντρο της πόλης. Σε αυτά τα πλαίσια, η Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη ήρθε σε επικοινωνία με το Κοινωνικό Ιατρείο, για να διερευνηθεί η κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στο δημόσιο σύστημα υγείας, σχετικά με τα αναπαραγωγικά τους δικαιώματα. Ταυτόχρονα, η Συνέλευση προσέγγισε δομές στήριξης που υπάρχουν στην Θεσσαλονίκη για να έρθει σε επαφή με τις εργαζόμενες και να δει ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες και τι πρέπει να διεκδικήσει το φεμινιστικό κίνημα από εδώ και πέρα για την προστασία των γυναικών και την φροντίδα των θυμάτων.
Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά όπου με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ενάντια στην Έμφυλη Βία πραγματοποιήθηκε διήμερο δράσεων. Την Πέμπτη 24/11 στο InfoLibre προβλήθηκε η ταινία «Οι γυναίκες του λεωφορείου 678» (Cairo 678), σε συνεργασία με το Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας. Η παρουσία κόσμου στο διήμερο, αλλά και η συζήτηση την ημέρα την προβολής απέδειξε ότι υπάρχει κόσμος που τον αφορούν αυτά τα ζητήματα και θέλει να δραστηριοποιηθεί στο φεμινιστικό κίνημα. Είναι πολύ θετικό ότι η Συνέλευση ξεκινάει να συνδέεται με τους ζωντανούς φορείς της πόλης, καθώς έτσι τα φεμινιστικά αιτήματα σταματάνε να είναι κάτι το δευτερεύον και γίνονται κεντρικό κομμάτι της δημόσιας συζήτησης και των διεκδικήσεων. Απέναντι στην βαρβαρότητα της βίας και της φτώχειας, και στην λογική που θέλει τα φεμινιστικά ζητήματα να είναι υπόθεση λίγων «ειδικών» η συσχέτιση με κινήματα και φορείς δίνει την απάντηση για το πώς θέλουμε να δρα το φεμινιστικό κίνημα.

*Φωτογραφία από το infolibre.gr

...και στην Αθήνα

Της Ναντίνας Παπαϊωάννου

Η  25η Νοέμβρη, Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Έμφυλης Βίας, αποτελεί μέρα διεκδικήσεων και αγώνων για ισοτήτα και ουσιαστική στήριξη στα θύματα της βίας, την ίδια στιγμή που η κρατική ανεπάρκεια και αδιαφορία συμβάλλει εγκληματικά στον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό γυναικοκτονιών. Αγνοώντας την άμεση ανάγκη για μέτρα στήριξης και αντιμετώπισης για τα θύματα έμφυλης κακοποίησης, το κράτος συνεχίζει στο μοτίβο που έχει επιλέξει, δίνοντας υπέρογκα ποσά σε εξοπλισμούς και σε πανεπιστημιακή αστυνομία.
Για τον λόγο αυτό, η Συνέλευση 8 Μάρτη επέλεξε φέτος σαν κεντρική καμπάνια για τις 25 Νοέμβρη, το αίτημα για δημόσιες δωρεάν δομές στήριξης για όλες τις επιζώσες έμφυλης βίας, με πρώτο κόμβο τις 25 Νοέμβρη αλλά με την προσδοκία να συνεχιστεί και με ορίζοντα την 8η Μάρτη. (#dimosiesdomestora). Στα πλαίσια της καμπάνιας αυτής, διεκδικούμε την εξασφάλιση στέγης και εργασίας για κάθε επιζώσα, καθώς και πλήρη οικονομική και νομική κάλυψη σε ο,τι χρειαστούν.
Το κάλεσμα ήταν στις 6 μ.μ στην πλατεία Κλαυθμώνος, όπου συγκεντρώθηκαν φεμινιστικές συλλογικότητες, διάφορα σωματεία και μη κυβερνητικές οργανώσεις, καθώς και ο σύλλογος εργαζομένων της Γενικής Γραμματείας Ισότητας Φύλων, ο οποίος είχε διοργανώσει και ένα δρώμενο στον πεζόδρομο της Κοραή, ξετυλίγοντας τέσσερις αφηγήσεις για την έμφυλη βία, πριν ξεκινήσει η πορεία. 
Δυναμική και μαζική ήταν η παρουσία του μπλοκ της Συνέλευσης 8 Μάρτη, με πανό με το σύνθημα «Δημόσιες Δωρεάν Δομές Στήριξης για κάθε Επιζώσα Έμφυλης Βίας». Τόσο οι πικέτες μας, όσο και τα συνθήματά μας, έθεταν στο επίκεντρο την έλλειψη κρατικής πρόνοιας και το αίτημα μας για μέτρα στήριξης για όλα τα θύματα. Η πορεία κατέληξε έξω απο την Βουλή, όπου παραμείναμε για λίγη ώρα, φωνάζοντας τα συνθήματά μας. 
Παράλληλα, υπήρχε και δεύτερο κάλεσμα στην Ομόνοια, γεγονός που παρεμπόδιζε την εικόνα ενός ενιαίου και μαζικού φεμινιστικού κινήματος στο δρόμο, κατατέμνοντας έτσι και τις δύο συγκεντρώσεις. Ωστόσο, αθροιστικά και οι δύο κινητοποιήσεις είχαν κόσμο και παλμό, πράγμα που αποδεικνύει την δυναμική του φεμινιστικού κινήματος αλλά και την ανάγκη του ευρύτερου κόσμου, και κυρίως της νεολαίας να βγει στον δρόμο και να αγωνιστεί ενάντια στον θεσμικό σεξισμό και σε κάθε μορφή σεξιστικής βίας και κακοποίησης.
Στρέφοντας το βλέμμα προς την 8η Μάρτη, συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε όλες/α/οι μαζί, διεκδικώντας αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής για τις επιζώσες έμφυλης βίας. Δεν αρκούμαστε στην υποκριτική στήριξη του κράτους, απαιτούμε μέτρα πρόληψης και αντιμετώπισης που θα βοηθήσουν ουσιαστικά τις κακοποιημένες γυναίκες να σταθούν στα πόδια τους και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην έμφυλη βία και στην πολλαπλή καταπίεση, με επόμενο σταθμό  την 8η Μάρτη.