Με κόκκινο μελάνι

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ 
Η ενεργειακή κρίση εντείνεται όσο ο χειμώνας αυξάνει τη ζήτηση. Η Κομισιόν προτείνει πλαφόν στο φυσικό αέριο στα 275 ευρώ, με όλα τα κράτη μέλη να μην συμφωνούν και -ως συνήθως- οι αποφάσεις παραπέμπονται για την επόμενη σύνοδο κορυφής, στα μέσα Δεκέμβρη. Η τιμή που προτείνεται βέβαια, μόνο «πλήγμα» δεν αποτελεί για τις εταιρείες ενέργειας, αφού είναι πάνω από τρεις φορές υψηλότερη σε σχέση με τα επίπεδα των τελευταίων μηνών (110 με 120 ευρώ/MWh). Ακόμα και αν υπάρξει τελικά ένας συμβιβασμός ανάμεσα στις «εθνικές προτεραιότητες» της Γερμανίας και των υπόλοιπων χωρών, πάλι δεν υπάρχει η παραμικρή βεβαιότητα ότι το περίφημο πλαφόν θα συνδυαστεί με πτώση στην τιμή του φυσικού αερίου, όσο ένα δημόσιο αγαθό υπάγεται στους νόμους της αγοράς. Και ενώ χιλιάδες νοικοκυριά ζουν χωρίς θέρμανση και περιορίζουν την κατανάλωση ηλεκτρικού, η περίφημη φορολόγηση της κυβέρνησης στα υπερκέρδη των παραγωγών, αποδείχτηκε ανέκδοτο.  Η ΡΑΕ τα υπολόγισε στα 927 εκατομμύρια για το εξάμηνο Οκτωβρίου 2021-Μαρτίου 2022, η κυβέρνηση όμως πρόσφατα τα συρρίκνωσε στα 410 εκατ. για το ενιάμηνο (Οκτώβριος 2021-Ιούνιος 2022) αποδεχόμενη ότι οι εταιρείες «ανέλαβαν κόστη» παρέχοντας εκπτώσεις και τιμολόγια χωρίς ρήτρα. Πέρα από το γεγονός ότι το πραγματικό ύψος είναι πολύ μεγαλύτερο, μόνο οι επιδοτήσεις στο ρεύμα και στο φυσικό αέριο ανήλθαν στα 8,1 δισ., λεφτά που με το μανδύα της «ανακούφισης» των καταναλωτών, καταλήγουν τελικά στα ταμεία των ιδιωτών της ενέργειας. 
ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΥΠΟΚΛΟΠΩΝ
Εν μέσω τριγμών από τις συνεχείς αποκαλύψεις με λίστες πολιτικών, επιχειρηματιών, δικαστικών, δημοσιογράφων κ.α. που έπεσαν θύματα παρακολούθησης από το Μαξίμου, αρχίζει στην ολομέλεια της βουλής η συζήτηση του νομοσχεδίου για τις υποκλοπές και την ΕΥΠ. Σε μια προσπάθεια εκ των υστέρων νομιμοποίησης των αντιδημοκρατικών πρακτικών της κυβέρνησης, πέρα από κάτι επουσιώδεις αλλαγές στη διαδικασία παρακολούθησης πολιτικών προσώπων, οι νέες ρυθμίσεις ενισχύουν ακόμα περισσότερο τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς, που δουλεύουν νύχτα-μέρα για να θωρακίζουν το καθεστώς απέναντι στον «εχθρό λαό». Για αυτό και στο νομοσχέδιο, ως λόγος «εθνικής ασφάλειας», θεωρούνται σχεδόν τα πάντα, ώστε να αιτιολογείται η άρση απορρήτου. Φυσικά, το θύμα των «κοριών» δεν θα μαθαίνει τους λόγους για τους οποίους παραβιάστηκαν τα θεμελιώδη συνταγματικά του δικαιώματα. Τρία χρόνια μετά το πέρας της παρακολούθησης, «ο θιγόμενος ενημερώνεται για την επιβολή του περιοριστικού μέτρου και για τη διάρκειά του», εάν και εφόσον «αποφασισθεί η ενημέρωσή» του και υπό την προϋπόθεση ότι θα καταθέσει αίτημα για ενημέρωση. Τόση δήθεν διαφάνεια και δήθεν λογοδοσία. Είμαστε βέβαιοι ότι και η προβλεπόμενη απαγόρευση χρήσης παράνομων λογισμικών παρακολούθησης, δήθεν θα τερματίσει τους ενδοαστικούς εκβιασμούς και την περιστολή των δημοκρατικών μας ελευθεριών. Το αίτημα να καταργηθεί όλο το νομοθετικό πλέγμα που επιτρέπει χιλιάδες παρακολουθήσεις και η απαίτηση να χυθεί άπλετο φως στις υποθέσεις των θυμάτων κρατικού ή ιδιωτικού χαφιεδισμού, με προτεραιότητα στους ανθρώπους των κινημάτων και της Αριστεράς, συνδικαλιστών κλπ., παραμένει επιτακτικό. Μέχρι το οριστικό ξήλωμα του «βαθέως κράτους»…
ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ 
Την ώρα που η κυβέρνηση «τσακώνεται με χάδια» με τους τραπεζίτες, που έχουν θησαυρίσει από την  πολιτική ανόδου των επιτοκίων (η οποία έχει εκτινάξει το κόστος αποπληρωμής δανείων), χιλιάδες σπίτια συνεχίζουν να βγαίνουν στο «σφυρί» ηλεκτρονικά και μη. Μάλιστα, δε λείπουν και τα περιστατικά εξώσεων για χρέη λίγων χιλιάδων ευρώ. Ευτυχώς, σε πολλές περιπτώσεις, η δυναμική αλληλεγγύη συλλογικοτήτων, σωματείων, δημοτικών κινήσεων και της Αριστεράς, έχει αποτρέψει πολλές από αυτές. Η ΝΔ, συνεχίζοντας την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που «ψαλίδισε» τις πρόνοιες το νόμου Κατσέλη, θέσπισε τους fast track ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και ποινικοποίησε την παρεμπόδισή τους, δουλεύει για το «μεροκάματο» των Πάτσηδων αυτού του κόσμου.  Αντίπαλος στη διαρκή επίθεση στη λαϊκή κατοικία και περιουσία δεν μπορεί παρά να είναι η ανάπτυξη των μαζικών αγώνων. Με διεκδίκηση σεισάχθειας στα χρέη των εργαζόμενων στρωμάτων, σε τράπεζες και κράτος, για την κατοχύρωση της προστασίας της πρώτης κατοικίας και του δικαιώματος στη στέγη όσων ζουν στη χώρα.