*στίχος των Rationalistas
Ημερ.Δημοσίευσης
Μέτα από 18 μέρες απεργίας πείνας και δίψας, ο Θ. Χατζηαγγέλου επιστρέφει στις φυλακές Κορυδαλού, όπως ορίζει ο νόμος, μετά την εκδικητική απαγωγή του και μεταφορά του στις φυλακές της Νιγρίτας. Ο Θ. Χαταζηαγγέλου σταμάτησε την απεργία δίψας, αλλά συνεχίζει την απεργία πείνας μέχρι να οριστικοποιηθεί η απόφαση της μεταγωγής του στον Κορυδαλλό, καθώς ακόμη υπάρχουν ανησυχίες ότι μετά τη νοσηλεία του μπορεί να μεταφερθεί σε άλλη φυλακή. Η στιγμή της μεταφοράς του φυσικά δεν ήταν τυχαία: ήρθε λίγες μέρες μετά τη δημιουργία επιτροπής ενάντια στο νέο σωφρονιστικό νόμο στις φυλακές Κορυδαλλού, από εκεί πηγάζει και η αδυναμία να αιτιολογήσουν έννομα την μεταφορά. Η αναλγησία του δικαστικού και σωφρονιστικού συστήματος είναι για ακόμα μία φορά ξεκάθαρη καθώς κινδυνεύουμε να έχουμε νεκρό απεργό πείνας επειδή αρνούνται να εφαρμόσουν τον νόμο. Η εκδικητικότητα είναι πλέον η βασική αρχή ενός συστήματος που δεν έχει στόχο τον (όποιο) σωφρονισμό αλλά την εξαφάνιση όσων θεωρεί εχθρούς του και την προστασία όσων θεωρεί κομμάτι του. Μην ξεχνάμε ότι την ημέρα που ο Θ.Χ μεταφέρθηκε εκδικητικά, αφέθηκε ελεύθερος ο δολοφόνος του 16χρονου Κ. Φραγκούλη…
***
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος (ΔΙΣ) στις 25 Αυγούστου 2022 πήρε απόφαση περί προστασίας της ανθρώπινης ζωής και αποφυγής των αμβλώσεων για να αναγνωσθεί στους Ιερούς Ναούς κατά την εορτή του γενέθλιου της Θεοτόκου στις 8 Σεπτέμβρη. Το 2019 είχε καθιερώσει ήδη τηn τελευταία Κυριακή του χρόνου ως ημέρα του Αγέννητου Παιδιού. Όλα αυτά την ώρα που η φτώχεια αποτρέπει όσους/ες θέλουν να κάνουν παιδιά, η νομοθεσία απαγορεύει στα ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγάρια να τεκνοθετήσουν και η δημόσια υγεία διαλύεται στερώντας από τις γυναίκες την δημόσια και δωρεάν έκτρωση. Ως μία απάντηση σε αυτά αλλά και ως μία προσπάθεια ανάδειξης της σημασίας της δημόσιας υγείας για την υπεράσπιση των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων των γυναικών, η Συνέλευση Γυναικών 8η Μάρτη στόλισε το δικό της δέντρο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Κρεμαστήκαν στολίδια που έγραφαν «Αμβλώσεις στα Δημόσια Νοσοκομεία», «Περισσότεροι γιατροί, λιγότεροι παπάδες», «Δεν τους νοιάζει το παιδί, περικόπτουν το ΕΣΥ» και άλλα σχετικά με τον αγώνα στο Ιράν και την απεργία στην Μαλαματίνα. Δράσεις σαν αυτήν είναι ιδιαίτερα σημαντικές καθώς ανοίγουν τα αιτήματα του φεμινιστικού κινήματος εξώστρεφα στην κοινωνία αλλά και επειδή συνδέονται βαθιά και με άλλα κινήματα όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση το κίνημα για την υπεράσπιση στην δημόσια υγεία.
***
Μία μικρή, πικρή νίκη για τους δύο Αφγανούς πρόσφυγες Αμίρ Zαχίρι και Ακίφ Ραζούλ που βρίσκονταν για πάνω από δύο χρόνια στην φυλακή με κατηγορίες διακίνησης. Οι δύο πρόσφυγες είχαν συλληφθεί ως διακινητές, γιατί διέσωσαν την βάρκα στην οποία επέβαιναν 31 άνθρωποι όταν αυτή ξεκίνησε να μπάζει νερά, και κατάφεραν να την φτάσουν στα παράλια της Λέσβου. Πρωτόδικα είχαν καταδικαστεί σε 40 χρόνια φυλάκισης καθώς η ελληνική νομοθεσία εξομοιώνει τους πρόσφυγες που ακουμπούν το τιμόνι της βάρκας με τους διακινητές, ακόμα και αν το κάνουν για να σώσουν ζωές. Το τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων αθώωσε τον Ακίφ απαλλάσσοντάς τον από κάθε κατηγορία, ενώ μείωσε την ποινή του Αμίρ σε 8 χρόνια και θα αφεθεί σύντομα ελεύθερος καθώς έχει ήδη εκτίσει τα 2/5 της ποινής του. Πρόκειται για μία απόφαση που δίνει ελπίδα ότι επιτέλους θα πάψουν οι συνεχείς φυλακίσεις προσφύγων ως διακινητές, όπως είναι η βάρβαρη συνήθεια του ελληνικού κράτους. Μέσα από αυτήν την υπόθεση γίνεται εμφανής η επιτακτική ανάγκη να αλλάξει η νομοθεσία, ώστε να μην βρίσκονται υπόδικοι όσοι παλεύουν για την ζωή τους στο Αιγαίο.
***
Παρέμβαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου χρειάζεται πλέον για να λάβουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη οι πρόσφυγες, όπως φαίνεται από την υπόθεση του Μ., πρόσφυγα με σοβαρά προβλήματα υγείας, που ζει στο καμπ της Κορίνθου, όπως και για να έχει πρόσβαση σε θεραπεία και σε κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης. Ο Μ. έφτασε στη Μυτιλήνη, έχασε το πόδι του στις αρχές του 2022 από ακρωτηριασμό στο «Βοστάνειο» λόγω χρόνιας οστεομυελίτιδας, διαγνώστηκε με ηπατίτιδα Β και τον περασμένο Οκτώβριο με σοβαρό διαβήτη. Τον Δεκέμβριο, όταν είχε πια μεταφερθεί στην Κόρινθο, διαγνώστηκε με απροσδιόριστο αυτοάνοσο νόσημα, όπως και με πιθανές διαταραχές του θυρεοειδούς, για τις οποίες δεν έχει πάρει θεραπεία. Και αυτό γιατί οι αρμόδιες αρχές αγνοούσαν το παραπεμπτικό δημόσιου νοσοκομείου να μεταφερθεί στην Αθήνα για να έχει πρόσβαση στην απαιτούμενη περίθαλψη, όσο και τις συνεχείς εκκλήσεις δικηγόρων και ΜΚΟ, οι οποίοι αναγκάστηκαν να καταφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να μπορέσει να λάβει ο Μ. την ανάλογη φροντίδα. Η υπόθεση αυτή επιβεβαιώνει τις σοβαρές ανησυχίες τόσο για τις ελλείψεις ιατρικού προσωπικού στα καμπ στα νησιά και στην ενδοχώρα όσο και για την άρνηση των αρμοδίων να παρέχουν περίθαλψη σε έναν άνθρωπο με τόσο σοβαρά ζητήματα υγείας. Αποδεικνύεται πως οι πρόσφυγες που βρίσκονται κλεισμένοι στο καμπ αντιμετωπίζονται στην καλύτερη με αδιαφορία και στην χειρότερη με εκδικητικότητα που επέζησαν των επαναπροωθήσεων και βρίσκονται στην Ελλάδα. Είναι κρίσιμο, για να μην θρηνήσουμε ξανά νεκρούς σε καμπ από ασθένειες, όπως στην περίπτωση 44χρονου που πέθανε από γαστρεντερίτιδα πριν ένα χρόνο, να κλείσουν τα καμπ και να ενισχυθεί το δημόσιο σύστημα υγείας για να μπορέσει να περιθάλψει μετανάστες και ντόπιους.