Qatar Gate: Δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο πυρήνας της αστικής πολιτικής

Αλλά είναι τόσο κακοί ηθοποιοί, που δεν πείθουν ούτε τα εκλογικά τους ακροατήρια. Το τι σημαίνει λόμπινγκ στην ΕΕ είναι μια μακρά ιστορία και όποιο πολιτικό στέλεχος δηλώνει άγνοια, το λιγότερο αυτογελοιοποιείται. Τις τελευταίες εβδομάδες όλο αυτό που μας παρουσίαζαν ως σύγχρονη Μέκκα της δημοκρατίας, αποδείχθηκε ότι δεν είναι τίποτε άλλο, από μια μεγάλη πολυπαραγοντική μπίζνα. 
Ευρωπαϊκό πάρτυ
Το Qatar Gate δεν είναι μια εξαίρεση στον κανόνα του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Είναι ο πυρήνας της αστικής πολιτικής. Και μάλιστα σε διακρατικό επίπεδο. Η Καϊλή και ο Παντσέρι πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη. Όμως, ποιος πιστεύει πραγματικά ότι σε αυτούς τελειώνει ο κύκλος χρηματισμών, διαφθοράς και δόλιας προώθησης συμφερόντων εντός της ΕΕ; Μάλλον κανείς. Ακόμη και ο πιο σοβαρός αστός πολιτικός γνωρίζει ότι στα λόμπι των Βρυξελλών γίνεται ένα πάρτι από πάσης φύσεως κύκλους που επιδιώκουν κάτι. 
Σύμφωνα με την Deutche Welle στις Βρυξέλλες δραστηριοποιούνται συνολικά 25.000 λομπίστες, ενώ στα κτίρια της ΕΕ μπαινοβγαίνουν 900 διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι και πολλοί άλλοι που… δεν χρειάζονται διαπίστευση. Ένας χορός συμφερόντων στήνεται γύρω από το ευρωπαϊκό κέντρο των αποφάσεων. Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Ακαδημαϊκά Ιδρύματα, Ινστιτούτα Πολιτικής, Think Tanks, Εταιρείες Δημοσίων Σχέσεων, Δικηγορικά Γραφεία, Μεγάλες Τράπεζες, Συμβουλευτικές Ομάδες Εμπειρογνωμόνων, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, Επιχειρηματικοί Όμιλοι, Πρεσβείες, Πολιτικά Κόμματα, όλοι μπαίνουν στον χορό, λειτουργώντας ως βιτρίνες συγκεκριμένων συμφερόντων και κατευθύνσεων. Για τους καπιταλιστές έτσι γίνονται οι μπίζνες. Δεν υπάρχει κάτι μεμπτό.
Το λόμπινγκ θεωρείται κομμάτι της νομοπαρασκευαστικής διαδικασίας. Θεωρείται κομμάτι της ζύμωσης, που λέμε και στη γλώσσα της Αριστεράς. Μόνο που αυτή η ζύμωση δεν περιλαμβάνει απλώς πολιτική επιχειρηματολογία και πρόταση, αλλά και πολλά άλλα. Πέρα από χρηματισμούς, όπως στην περίπτωση Καϊλή-Παντσέρι, υπάρχουν και άλλες έμμεσες επιβραβεύσεις των επιφανών ευρωπαϊκών στελεχών. Για παράδειγμα, αίσθηση είχε προκαλέσει η περίπτωση του πρώην προέδρου της Κομισιόν, του Πορτογάλου Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, ο οποίος δύο χρόνια μετά τη θητεία του προσελήφθη στην Goldmann Sachs. Μάλιστα λίγα χρόνια αργότερα η γερμανική εφημερίδα Tagesspiegel διαπίστωνε ότι 13 από τους 27 Επιτρόπους της δεύτερης «Επιτροπής Μπαρόζο» είχαν αναλάβει υψηλόβαθμες θέσεις σε εταιρείες λόμπινγκ ή άλλες επιχειρήσεις, ενώ το ίδιο συνέβη με 185 ευρωβουλευτές που ολοκλήρωσαν τη θητεία τους το 2014.
Ελληνική πατέντα
Η ελληνική πολιτική εκπροσώπηση στην ΕΕ μπήκε γρήγορα στο παιχνίδι. Πάτησε πάνω στην εγχώρια παράδοση των μιζών, των συμφωνιών κάτω από το τραπέζι και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των ισχυρών. Είναι απίστευτη η ειρωνεία της ζωής. Η πολιτική σταδιοδρομία της Εύας Καϊλή βασίστηκε πάνω σε αυτά τα θεμέλια. Στα θεμέλια του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ των αρχών της χιλιετίας, που έκανε τις πιο μαύρες δουλειές με κοινωνικό προσωπείο. Η Εύα Καϊλή είναι κομματικό σπλάχνο αυτής της φουρνιάς πολιτικών στελεχών. Έτσι έμαθε την πολιτική, έτσι την εφάρμοσε. Κι ας πέφτουν από τα σύννεφα, από τη μία ο Ανδρουλάκης που τη διέγραψε και από την άλλη ο Λοβέρδος που μέχρι πρότινος έπινε νερό στο όνομά της.
Οι Καταριανοί ήξεραν πολύ καλά ποιους προσέγγισαν για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Μέλη των ευρωσοσιαλιστών, άνθρωποι με «κοινωνικές ευαισθησίες» και η Καϊλή και ο Παντσέρι. Η πρώτη συμμετείχε σε διάφορα υποκριτικά ευρωπαϊκά γκαλά υπό την ιδιότητα της αντιπροέδρου του ευρωκοινοβουλίου, ο δεύτερος μετά τη μη εκλογή του το 2019 ίδρυσε την ΜΚΟ Fight Impunity με αποστολή «τον αγώνα κατά της ατιμωρησίας για σοβαρές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Υπεράνω πάσης υποψίας και οι δύο, ήταν τα κατάλληλα πρόσωπα για να ξεπλύνουν το έγκλημα του αιματοβαμμένου Μουντιάλ του Κατάρ με τους 6.500 νεκρούς εργάτες, προβάλλοντάς το ως εργασιακό πρότυπο. 
Αλλά μην κοιτάμε μόνο το Μουντιάλ που τελείωσε, αλλά και αυτά που έρχονται. Υπάρχουν πάρα πολλοί που κραυγάζουν υπέρ της συνδιοργάνωσης του Μουντιάλ του 2030 από την Ελλάδα, τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μπροστάρης μάλιστα σε αυτή την πρωτοβουλία. Την ίδια στιγμή, από το 2019 έχει αποκαλυφθεί ότι η Σαουδική Αραβία χρησιμοποιούσε τις υπηρεσίες της MSL Brussels, που ανήκει στον γαλλικό επικοινωνιακό όμιλο Publicis, προκειμένου να κάνει λόμπινγκ σε ευρωβουλευτές, ιδίως της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και της αποστολής στην αραβική χερσόνησο, προσπαθώντας να απαντήσει στην ανερχόμενη επιρροή του Κατάρ. Το αιματοβαμμένο θέαμα πάσης φύσεως, λοιπόν, δεν είναι επενδυτικός οργασμός, αλλά βιτρίνα άλλων επιδιώξεων βαμμένη με αίμα. 
Ανάγκη απάντησης
Το πιο αστείο στην όλη υπόθεση, είναι ο τρόπος με τον οποίο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα επιχειρεί να απαλλαγεί από τις κακές πτυχές του λόμπινγκ. Το λεγόμενο «Μητρώο Διαφάνειας της ΕΕ» έθεσε ως βάση το να ζητείται από εταιρείες λόμπινγκ και νομικά σχήματα να δηλώνουν τις τρίτες χώρες που εκπροσωπούν. Το ακόμη πιο φαιδρό, όμως είναι οι προτάσεις του ΟΟΣΑ που περιλαμβάνονται στην έκθεση «Αρχές του ΟΟΣΑ για τη διαφάνεια και την ακεραιότητα στο lobbying». Σε αυτό συναντάμε κυριολεκτικά μια έκθεση ιδεών που κάνει λόγο για «Δημιουργία ενός αποτελεσματικού και δίκαιου πλαισίου για διαφάνεια και πρόσβαση», «ενίσχυση της διαφάνειας και προώθηση μιας κουλτούρας ακεραιότητας» και «σύσταση μηχανισμών για την αποτελεσματική εφαρμογή, συμμόρφωση και επανέλεγχο του lobbying».
Απέναντι σε όλο αυτό το τραγελαφικό δημιούργημα της αστικής πολιτικής, η τάξη μας πρέπει να απαντήσει με τα δικά της αντιπροτάγματα. Δυστυχώς υπάρχει μεγάλη μερίδα της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης που συνεχίζει να πιστεύει ότι αυτή η ΕΕ, με αυτούς τους θεσμούς και αυτά τα παράκεντρα, μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Πρόκειται για μια σκληρή αυταπάτη. Η Ενωμένη Ευρώπη των από πάνω δεν έχει καμία σχέση με τη διεθνιστική αλληλεγγύη των από κάτω. Πρόκειται για δυο κόσμους ολότελα αντιθετικούς.  
Το στοίχημα για τη ριζοσπαστική Αριστερά σε όλη την Ευρώπη, είναι να δημιουργήσει το πολιτικό αντίβαρο απέναντι στην αστική υποκρισία και διαπλοκή. Σε μια περίοδο ανόδου της ακροδεξιάς διεθνώς και κατάρρευσης παραδοσιακών αστικών δυνάμεων είτε με το μανδύα της δεξιάς είτε με το μανδύα της σοσιαλδημοκρατίας, το κενό πολιτικής εκπροσώπησης μιας μεγάλης μερίδας κόσμου είναι ορατό. Η κατάσταση φαντάζει απελπιστική την παρούσα στιγμή, όμως τα εργαλεία της ενότητας, της μαζικότητας και του ριζοσπαστισμού της Αριστεράς, μπορούν να δώσουν απαντήσεις. Και σήμερα που η σαπίλα αυτού του συστήματος παρελαύνει στις οθόνες μας με πετροδόλαρα στις τσέπες, αυτό κρίνεται πιο αναγκαίο από ποτέ.