Την περίοδο που ζούμε, η φτώχεια και η ανεργία, οι απολύσεις και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η ακρίβεια σε καταναλωτικά αγαθά και ενέργεια, οι εξώσεις και ο πόλεμος, η περιορισμένη πρόσβαση σε περίθαλψη και κοινωνική φροντίδα, απειλούν τις ζωές όλων μας.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Η ακρίβεια, η μόνιμη κρίση (perma-crisis) και η ενεργειακή κρίση ήρθαν να προσθέσουν ακόμα μεγαλύτερο βάρος στις πλάτες όσων ζούνε «εξαρτημένοι/ες από τον μισθό τους». Αυτό το βάρος οι γυναίκες το βιώνουν πολλαπλά. Δεν είναι τυχαίο ότι το καλάθι του νοικοκυριού ήταν αρχικά «γένος θηλυκού» (το καλάθι της νοικοκυράς) καθώς πολύ συχνά είναι αυτές που πρέπει να αποφασίσουν τι είναι απαραίτητο και τι όχι για την διαβίωση της οικογένειας. Η επίθεση στην δημόσια υγεία, είτε μέσα από την υποχρηματοδότηση, είτε μέσα από νόμους για την υποβάθμισή της ρίχνει στις πλάτες των γυναικών το βάρος της φροντίδας των αρρώστων, των ΑμεΑ και των ηλικιωμένων, ενώ ταυτόχρονα, είναι και αυτές που σαν εργαζόμενες στον χώρο της υγείας και της φροντίδας βιώνουν την εντατικοποίηση της δουλειάς. Στα εργασιακά, κορωνίδα της πολιτικής της κυβέρνησης είναι ο νόμος Χατζηδάκη με την δήθεν πρόθεση να προστατέψει τις γυναίκες από την παρενόχληση στους χώρους εργασίας, τις καλεί να καταγγείλουν την παρενόχληση στα αφεντικά (που συχνά είναι οι θύτες), αποδυναμώνει τα σωματεία που είναι αυτά που θα έπρεπε να στηρίζουν τις γυναίκες σε τέτοιες περιπτώσεις και κανονικοποιεί την τηλεργασία. Με το νόμο Τσιάρα για την υποτιθέμενη συνεπιμέλεια των παιδιών εγκλωβίζει γυναίκες και παιδιά σε κακοποιητικά περιβάλλοντα, αφού σύμφωνα με δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης, κάποιος που δέρνει την γυναίκα του μπορεί να είναι και καλός πατέρας! Την ίδια στιγμή αρνείται ρητά τη νομική θεσμοθέτηση της γυναικοκτονίας ενώ η πρόνοια για την ενδοοικογενειακή βία δεν είναι ούτε η στοιχειώδης. Αυτά είναι μόνο οι αιχμές της πολιτικής μιας κυβέρνησης που επιλέγει να επενδύσει θηριώδη ποσά σε εξοπλισμούς την ίδια στιγμή που μας στερεί βασικά αγαθά και που η πολεμοκάπηλη πολιτική της απειλεί να μας σύρει σε πόλεμο ενώ ρίχνει νερό στο μύλο της ακροδεξιάς.
Φεμινιστικό κίνημα
Σε αυτό το πλαίσιο έρχεται και η φετινή 8 Μάρτη. Μία 8 Μάρτη που μοιάζει λεπτομέρεια μέσα σε όλα όσα γίνονται, μία λεπτομέρεια, όταν οι περισσότεροι εστιάζουν στην προεκλογική περίοδο. Όμως οι αγώνες του φεμινιστικού κινήματος δεν είναι ποτέ λεπτομέρεια. Είναι ένα σημαντικό και αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικού αγώνα για ζωή με αξιοπρέπεια και δικαιώματα, του αγώνα ενάντια στο σύστημα που γεννά κρίσεις, πολέμους, φτώχεια, βία και διακρίσεις. Ως τώρα η εμπειρία του φεμινιστικού κινήματος μας δίδαξε ότι ένας αγώνας για να δικαιωθεί χρειάζεται ενότητα και συσπείρωση. Χρειάζεται και τα υπόλοιπα κινήματα να υιοθετήσουν τα αιτήματά του. Αυτό μας διδάσκει και η αντοχή του αγώνα των απεργών της ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ. Η Γενική Απεργία της 9ης Νοέμβρη είναι το παράδειγμα του πως η ενότητα δίνει αυτοπεποίθηση και συσπειρώνει. Αυτό το μήνυμα μας στέλνουν οι αδελφές μας από το Ιράν που ξεσήκωσαν στο πλευρό τους καταπιεσμένες εθνότητες, νεολαία και συνδικάτα εργαζομένων και από κοινού βροντοφωνάζουν «Γυναίκα Ζωή Ελευθερία».
Για αυτό τον λόγο φέτος περισσότερο από ποτέ επίκεντρο της 8 Μάρτη είναι η σύνδεση του αγώνα των γυναικών με τα υπόλοιπα κινήματα. Στόχος είναι τα αιτήματα του φεμινιστικού κινήματος να γίνουν αιτήματα των σωματείων, των συνδικάτων, των φοιτητικών συλλόγων και να φτάσουν στις γειτονιές, στα σχολεία, στις σχολές και στους χώρους εργασίας. Η απάντηση σε ένα σύστημα που θέλει τις γυναίκες φθηνές, εξαθλιωμένες εργάτριες με μισθούς πείνας, να σηκώνουν στην πλάτη τους το βάρος της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους και να «γεννοβολάνε» για να έχει φαντάρους το έθνος είναι ένα ριζοσπαστικό φεμινιστικό κίνημα δεμένο με όλα τα κινήματα. Ένα φεμινιστικό κίνημα που θα βρεθεί στους χώρους δουλειάς, στις συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, στις γειτονιές και στις λαϊκές αγορές για να αναδείξει πως η μάχη για τα δικαιώματα των γυναικών είναι μάχη όλης της κοινωνίας. Γιατί πως μπορούμε να μιλάμε για αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος όταν δεν υπάρχει δημόσια υγεία για να γίνονται δωρεάν εκτρώσεις, προγεννητικοί έλεγχοι, εξωσωματικές και έλεγχοι για καρκίνους; Πως μπορούμε να μιλάμε για ισότητα χωρίς κράτος πρόνοιας με παιδικούς σταθμούς, γηροκομεία, ολοήμερα σχολεία, κέντρα στήριξης ΑμεΑ για να μην επιβαρύνονται οι γυναίκες; Πως μπορούμε να μιλάμε για ισότητα στην εργασία όταν δεν υπάρχουν σωματεία να προστατέψουν όσες βιώνουν παρενόχληση; Πως μπορούμε να μιλάμε για προστασία των γυναικών όταν η κυβέρνηση κατευθύνει τους κρατικούς πόρους σε πολεμικούς εξοπλισμούς και όχι σε δομές στήριξης των θυμάτων, δωρεάν νομική εκπροσώπηση και δράσεις πρόληψης; Για όλους αυτούς και πολλούς ακόμα λόγους, η φετινή 8 Μάρτη πρέπει να γίνει κέντρο αγώνα για όλες και όλους και να στηριχθεί όχι μόνο από φεμινιστικές συνελεύσεις αλλά από σωματεία, συνδικάτα, οργανώσεις της αριστεράς, φοιτητικούς συλλόγους, δημοτικές παρατάξεις και τελικά από ολόκληρη την κοινωνία.