Με κόκκινο μελάνι

ΓΛΥΞΜΠΟΥΡΓΚ
Βασιλόφρονες ακροδεξιοί, υπουργοί και βουλευτές της ΝΔ, ιεράρχες και τα (πάντοτε πρόθυμα) καθεστωτικά ΜΜΕ, επί μέρες απέδιδαν τιμές για τον θάνατο  του Γλύξμπουργκ, σε μια χυδαία απόπειρα εξωραϊσμού ενός αντιδραστικού-αναχρονιστικού θεσμού, όπως η βασιλεία. Ο μισός κρατικός μηχανισμός τέθηκε στην υπηρεσία μιας οικογένειας ανεπάγγελτων και η δήθεν «κηδεία ιδιώτη», μετατράπηκε σιωπηρά σε κηδεία «δημοσία δαπάνη», όπως άλλωστε συνηθίζουν να ζουν τα μέλη αυτής της κάστας παράσιτων, ανά την υφήλιο. Τα «κουτοπόνηρα» επιχειρήματα περί αρχηγού κράτους που ακούστηκαν στο δημόσιο διάλογο, δεν μπορούν να «ξεπλύνουν» (αντίθετα ενισχύουν) τις εγκληματικές ευθύνες του έκπτωτου στα τραγικά γεγονότα της αποστασίας και της χούντας. Όπως και το διαχρονικό ρόλο της μοναρχίας, ως «ενοποιητικού παράγοντα» των συστημικών δυνάμεων, σε περιόδους πολιτικής αστάθειας και αμφισβήτησης των «από κάτω». Στον απόηχο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η λαϊκή βούληση, με το δημοψήφισμα του 1974, έστειλε στα αζήτητα τον Κωνσταντίνο και τη βασιλεία. Στις σημερινές συνθήκες συντηρητικής μετατόπισης του πολιτικού και ιδεολογικού άξονα, διάφοροι ακροδεξιοί και δεξιοί δημαγωγοί, αισθάνονται άνετα να προπαγανδίζουν ιστορικά ψέματα και να ονειρεύονται βασιλιάδες ή στρατηγούς ως «σωτήρες του έθνους». Όσο θόρυβο και να έκαναν τις μέρες της ταφής του Γλύξμπουργκ, η λύπη τους δεν άγγιξε τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Γιατί όπως έγραφε και ο Σαίξπηρ «αν ζούμε, ζούμε για να πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων». 
«ΘΗΛΙΑ» 
ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΖΩΗΣ 
Η Ελλάδα σπάει τα ρεκόρ σε όλους τους δείκτες που μετράνε τη στεγαστική επισφάλεια, καθώς σύμφωνα με τη Εurostat, το 32,4% του αστικού πληθυσμού της χώρας ζούσε το 2021 σε νοικοκυριά που έπρεπε να πληρώνουν περισσότερο από το 40% του διαθέσιμου εισοδήματός τους για ενοίκιο ή τόκους στεγαστικού δανείου και τους λογαριασμούς της κατοικίας τους. Ακόμα υψηλότερο είναι το ποσοστό των ελληνικών νοικοκυριών που δυσκολεύονται να ανταποκριθούν σε λογαριασμούς, ενοίκια και στεγαστικά δάνεια, με το 36,4% να έχει καθυστερημένες οφειλές, έναντι 9% του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Η έκθεση αυτή έρχεται σε μια στιγμή που η άνοδος τόσο των στεγαστικών δανείων, λόγω των υψηλότερων επιτοκίων, όσο και των ενοικίων (απουσία οποιασδήποτε πολιτικής «πλαφόν» στις τιμές των ενοικίων και δημιουργίας κοινωνικής κατοικίας) επαναφέρει με δραματικό τρόπο το ζήτημα του δικαιώματος στη στέγη. Σε συνδυασμό με τον υψηλό πληθωρισμό και το κόστος των λογαριασμών της ενέργειας (που οδηγεί και το φετινό χειμώνα σε θανάτους εξαιτίας της ενεργειακής φτώχειας, όπως πρόσφατα στη Ν. Ιωνία), μιλάμε πλέον για πραγματική «θηλιά» επιβίωσης. Οι προηγούμενες και η επερχόμενη αύξηση του κατώτατου μισθού δεν φτάνουν φυσικά να καλύψουν τις απώλειες από την πληθωριστική έκρηξη. Όπως και τα διάφορα επιδόματα τύπου «pass» ή το περίφημο «καλάθι του νοικοκυριού», που καταλήγουν να ενισχύουν τελικά τα ταμεία των σούπερ-μάρκετ, μαζί με πλήθος άλλων ενισχύσεων και φοροπαλλαγών της κυβέρνησης προς τον κόσμο της επιχειρηματικότητας. 
ΑΓΩΝΑΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ
Οι αγροτικές κινητοποιήσεις συνεχίζονται με νέα μπλόκα και πολύμορφες δράσεις. Οι μικροί αγρότες και κτηνοτρόφοι, μέσα από τους συλλόγους τους, διεκδικούν μέτρα για το κόστος παραγωγής που έχει εκτοξευτεί με τις αυξήσεις στις τιμές των ζωοτροφών, των λιπασμάτων, των φαρμάκων, το πετρέλαιο και το ρεύμα. Οι διαρκείς ανατιμήσεις, σε συνδυασμό με την εμπορευματοποίηση όλου του κλάδου των τροφίμων, την ασυδοσία μεγαλεμπόρων και βιομηχάνων (που οδηγεί σε εξευτελιστικές τιμές πώλησης των προϊόντων), αλλά και τις απώλειες από φυσικές καταστροφές και την πολιτική της ΕΕ (ΚΑΠ προς όφελος των μεγαλοαγροτών και των αγροδιατροφικών βιομηχανιών, κυρώσεις κατά της Ρωσίας και επιπτώσεις του πολέμου κλπ.), απειλούν κυριολεκτικά την επιβίωση των φτωχών αγροτών. Ο αγώνας τους για αξιοπρεπές εισόδημα και μείωση του κόστους παραγωγής, θα επιφέρει και προσιτές τιμές των προϊόντων στη λαϊκή κατανάλωση. Για αυτό και είναι δίκαιος και χρειάζεται τη συμπαράσταση των υπόλοιπων εργαζόμενων. Για μια αγροτική παραγωγή με ποιοτικά προϊόντα για τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι το καπιταλιστικό κέρδος, με πλήρη σεβασμό προς το περιβάλλον.