Μια Γενική Απεργία μπορεί να αλλάξει την ατζέντα!

Πόσο αδιατάρακτο και ήρεμο μπορεί να παραμείνει το προεκλογικό κλίμα; 
Αρκεί η επίμονη άρνηση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στα κορυφαία τριτοβάθμια συνδικάτα και σε πολλές ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, να κηρύξει νέα πανεργατική απεργία, παρά τις απανωτές επιθέσεις που έχει δεχτεί ο κόσμος της δουλειάς και παρά το μαζικό μήνυμα που έστειλαν οι εργαζόμενες-οι στην τελευταία Γενική Απεργία της 9 Νοέμβρη;
Η συνδικαλιστική αριστερά, από το ΠΑΜΕ έως τη ριζοσπαστική/αντικαπιταλιστική αριστερά, στα σωματεία, τις ομοσπονδίες και τα συνδικάτα, μπορεί και θέλει να επιβάλλει την εργατική ατζέντα, σε όλο αυτό το προεκλογικό διάστημα; Θα σπάσει το κλίμα της «κοκορομαχίας» εντός των πλαισίων και ορίων που θέτει το σύστημα και θα μετατοπίσει τη συζήτηση από το ποιος είναι ο καλύτερος «διαχειριστής» των επιλογών του κεφαλαίου, στο ποιες είναι οι διεκδικήσεις και οι τρόποι πάλης για να ανακουφιστούν επιτέλους οι άνθρωποι της δουλειάς και να σπάσει η μονοτονία της ακραίας λιτότητας, του αυταρχισμού και των αβάσταχτων πια δυσκολιών που βιώνει ο κόσμος μας;
Ενδιαφέροντα νέα από μικρούς και μεγάλους κλάδους και χώρους δουλειάς δείχνουν ότι, επιμέρους (αλλά όχι συντεχνιακές), αντιστάσεις, διεκδικήσεις και κινητοποιήσεις επιμένουν, συσπειρώνοντας κόσμο και απειλώντας αρκετά συχνά να «φυτιλιάσουν» το φαινομενικά αδιατάρακτο, από εργατικούς αγώνες, πολιτικό σκηνικό, αλλάζοντας τη θεματολογία των δελτίων ειδήσεων των συστημικών ΜΜΕ και των εξυπνακίστικων διαλόγων μέσα στη Βουλή μεταξύ των λεγόμενων «κομμάτων εξουσίας».
Επιμέρους και διαφορετικά θέματα, τα οποία αφορούν συγκεκριμένους κλάδους και μοιάζουν δυσνόητα ή άσχετα από τη ζωή της πλειοψηφίας της κοινωνίας, ταλανίζουν τεράστιο αριθμό εργαζομένων και δημιουργούν συνθήκες «υπό αναμονή» έκρηξης. 
Εκπαιδευτικοί 
Το ζήτημα της ατομικής αξιολόγησης στην εκπαιδευτική κοινότητα, το οποίο επαναφέρει με... θρησκευτική ευλάβεια το Υπουργείο Παιδείας της Κεραμέως, διατηρεί τους εκπαιδευτικούς σε μία διαρκή και μαζική αγωνιστική ετοιμότητα και προφανώς, αφορά το σύνολο της εργαζόμενης κοινωνίας, αφού ο βασικός στόχος της Κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι «να χρεώσουν τις δικές τους ευθύνες στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τους μαθητές», όπως αναφέρει πρόσφατη ανακοίνωση της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας (ΔΟΕ) και «να επιφέρουν την κατηγοριοποίηση σχολείων, εκπαιδευτικών και μαθητών/τριων, την κατάταξη σχολείων και εκπαιδευτικών σε «καλά» και «κακά», που θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους ανάλογα με την πρόσβασή τους σε χορηγούς, ανάλογα με την ταξική σύνθεση του Δήμου, της Περιφέρειας κτλ», κατά τα γραφόμενα της ΟΛΜΕ.
Οι εκπαιδευτικοί έχουν κατ› επανάληψη επιχειρηματολογήσει στη σχολική κοινότητα (γονείς και μαθητές) για τις καταστροφικές συνέπειες αυτού του τύπου των «αξιολογήσεων», στο Δημόσιο σχολείο και, με συντριπτικές πλειοψηφίες σε κινητοποιήσεις, τις έχουν κάτ’ επανάληψη απορρίψει. 
Βρισκόμαστε σε νέο κύκλο αγώνων από ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, με συνελεύσεις των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και με συνελεύσεις προέδρων των πρωτοβάθμιων συλλόγων τους, ενώ έχει ήδη προκηρυχθεί απεργία στις 15 Φλεβάρη.
Νοσοκομεία
Ο αντίστοιχα μεγάλος και χρήσιμος κλάδος των εργαζομένων στα Δημόσια νοσοκομεία, επίσης βρίσκεται σε αναβρασμό, υπόκωφο ή και αυξομειούμενο μεν, αλλά διαρκή, λόγω των επανειλημμένων επιθέσεων που δέχεται από αυτήν και τις προηγούμενες κυβερνήσεις, επιθέσεις καθόλου αδιάφορες για τη ζωή του λαού, αφού αφορούν τη ραγδαία ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας Υγείας και στερούν από εκατομμύρια φτωχοποιημένους εργαζόμενους, το πολυτιμότερο αγαθό, την πρόσβαση στις δωρεάν παροχές υγείας. 
Μπορεί να μη βλέπουμε τις τεράστιες κινητοποιήσεις για την υγεία αλά Ισπανία, αλλά σε πάρα πολλά νοσοκομεία, σε συνελεύσεις, σε παραστάσεις διαμαρτυρίας κατά τις επισκέψεις Πλεύρη, Γκάγκα και λοιπών κυβερνητικών στελεχών, ακόμα και στη μεγαλειώδη λαϊκή διαδήλωση υπεράσπισης του νοσοκομείου της Ιεράπετρας, εκφράζεται η υποβόσκουσα τεράστια δυσαρέσκεια του κλάδου και των χρηστών των υπηρεσιών υγείας, πόσο ακόμα μία «υπό αναμονή» έκρηξη. 
Η απεργιακή κινητοποίηση που έχει εξαγγείλει ΠΟΕΔΗΝ για τις 22/2 είναι ένα ακόμη γεγονός που απειλεί να «μπει σφήνα» στην προεκλογική περίοδο, όπως έχει σχεδιαστεί για να βολέψει το σύστημα και τα κόμματά του.
Καλλιτέχνες
Οι εξαιρετικά μαζικές, αποφασιστικές, επαναλαμβανόμενες και ευχάριστα θορυβώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών, ενάντια στην πολιτική υποβάθμισης και ιδιωτικοποίησης των σπουδών τους, που η κυβέρνηση έλπιζε ότι θα περάσει «αναίμακτα», θυμίζουν εργατικούς αγώνες «από τις παλιές καλές εποχές» και στέλνουν μήνυμα ότι το σύστημα δεν μπορεί να θεωρεί ότι έχει ξεμπερδέψει με την εργατική τάξη, μετά τη σχετική «παράλυση» που δημιούργησε η προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ. 
Η συμπαράσταση του κόσμου στον αγώνα των καλλιτεχνών είναι συντριπτική και αποτελεί άλλο ένα πεδίο ενοποίησης των εργαζομένων και του κόσμου που χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες τους.
Το προσοντολόγιο, η αποζημίωση των μετακινήσεων των Δημοσίων Υπαλλήλων, οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας σε Ιδιωτικό αλλά και σε Δημόσιο τομέα, η αγανάκτηση από τα τραγικά συνεχή εργατικά δυστυχήματα κυρίως στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά και στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις ακόμα περισσότερων χρήσιμων και αναγκαίων δημοσίων υπηρεσιών (πχ ΚΤΕΟ), οι όλο και πιο άθλιες εργασιακές συνθήκες ακόμα και στο Δημόσιο τομέα, οι απολύσεις συμβασιούχων πολλών χρόνων ακόμα και στο Δημόσιο τομέα (βλέπε Μπενάκειο Φυτοπαθολογικό Ινστιτούτο), η αντιμετώπιση των βασικών αναγκών των εργαζομένων με διαφόρων ειδών κουπόνια σίτισης ή και με διάφορα, αμφιβόλου διάρκειας και αποτελεσματικότητας, επιδόματα, σε κατηγορίες και υποκατηγορίες εργαζομένων, έχουν χαώσει τον εργαζόμενο κόσμο. Κανείς και καμιά δεν ξέρει τι ισχύει νομικά για τη δουλειά και τη ζωή του/της, κανείς και καμιά δεν μπορεί να προγραμματίσει τη ζωή του/της και τα παραδείγματα των μεγάλων εργατικών κινητοποιήσεων που έρχονται από το διεθνή χώρο (Γαλλία, Αγγλία κλπ) μοιάζουν όλο και πιο δελεαστικά!
Εργατικές διεκδικήσεις
Σε αυτό το κλίμα οι εργατικές διεκδικήσεις και τα αιτήματα των εργαζομένων για την αντιστροφή της λιτότητας, για την επαναφορά των εργασιακών σχέσεων σε αξιοπρεπείς και ασφαλείς συνθήκες δουλειάς, για δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες μοιάζουν πολύ ώριμες για να τεθούν αγωνιστικά απέναντι στην κυβέρνηση και όσους διεκδικητές της επόμενης κυβέρνησης που αποδέχονται τα όρια και τις επιλογές του συστήματος.
Η αριστερά στα σωματεία και τα συνδικάτα είναι η μόνη που μπορεί να επιβάλλει στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία την προκήρυξη μιας νέας Γενικής Απεργίας, όχι απλά ως συνέχεια της επιτυχημένης 9 Νοέμβρη, αλλά και ως δυναμική παρέμβαση στις προεκλογικές συνθήκες, ώστε να ακουστούν και να διεκδικηθούν οι εργατικές απαιτήσεις, αλλάζοντας την ατζέντα της πολεμοχαρούς έξαρσης, του εξοπλιστικού παροξυσμού και των ανέξοδων κι αόριστων κάποιων δήθεν φιλολαϊκών υποσχέσεων από όσους έχουν νομοθετήσει ήδη και πολλάκις, υπέρ των συμφερόντων των λίγων.
Από τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που αντιστοιχούν στα κυβερνητικά κόμματα δεν περιμένουμε να διαταράξουν την προεκλογική περίοδο με μια απεργία ικανή να συσπειρώσει όλο το εργατικό δυναμικό που δίνει μεγάλες ή μικρότερες μάχες στον χώρο του, με μια απεργία που θα απειλεί να επαναφέρει την εργατική τάξη στο επίκεντρο του πολιτικού σκηνικού.
Από το ΠΑΜΕ, όμως, θα περιμέναμε να μην υποκλιθεί σε αυτές τις προτεραιότητες του συστημικού και γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και, σε συνεργασία με την υπόλοιπη αριστερά (ριζοσπαστική/αντικαπιταλιστική), να επιβάλλουν μια πορεία προς τις εκλογές σε αγωνιστικό και διεκδικητικό κλίμα για τα εργατικά/ταξικά συμφέροντα.
Η συνδικαλιστική αριστερά, με πραγματική διάθεση συνεννόησης μπορεί να επιβάλλει να ξεπεραστούν τα τεχνητά εμπόδια που προβάλλονται στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ, όπου οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού προσπαθούν να μπλοκάρουν κάθε συζήτηση για απεργία ενόψει εκλογών, ενώ ούτε Γενικό Συμβούλιο δεν δέχονται να συγκαλέσουν.
Ο στόχος της συνεργασίας μοιάζει πιο εφικτός και κατά τη γνώμη μας είναι απαραίτητο να περιφρουρηθεί. Τα αποτελέσματα μπορεί να είναι εντυπωσιακά και αναζωογονητικά για τον ταλαίπωρο κόσμο μας, ενώνοντας αγώνες, με πραγματική προοπτική νίκης, που πολύ μας έχει λείψει ως τάξη!

Παράσταση διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Οικονομικών

Στα πλαίσια του συντονισμού και της κλιμάκωσης των δράσεων σωματείων και ομοσπονδιών του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα,, πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 25/1/23 παράσταση διαμαρτυρίας των Διοικητικών συμβουλίων στο υπουργείο Οικονομικών. Αντιπροσωπία τους συναντήθηκε με τον κ. Χριστοδουλάκη διευθυντή του γραφείου του γενικού γραμματέα του υπουργείου και ανέλυσε το πλαίσιο αιτημάτων με αιχμή την ανάγκη για ουσιαστικές αυξήσεις μισθών με κάλυψη των μεγάλων απωλειών των τελευταίων χρόνων και την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου που καταργεί επί της ουσίας τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης γνήσιων Συλλογικών συμβάσεων με μισθολογικές παροχές. Η αντιπροσωπία μετέφερε την αγωνία και αγανάκτηση των εργαζομένων στο δημόσιο που πρέπει να αντιμετωπίσουν καθημερινά την ακρίβεια που «καλπάζει», με μισθούς «πείνας» που έχουν υποστεί απώλειες πάνω από 50%. Ο κ. Χριστοδουλάκης αρκέστηκε να πει ότι θα μεταφέρει τη συζήτηση και τα αιτήματα στον υπουργό. Η αντιπροσωπία ζήτησε να οριστεί άμεσα νέα συνάντηση με τον ίδιο τον υπουργό, ενώ τόνισε ότι θα κλιμακωθούν οι κινητοποιήσεις το επόμενο διάστημα τόσο σε κάθε χώρο όσο και σε συντονισμό, γιατί η κατάσταση των εργαζομένων και στο δημόσιο έχει φτάσει στο «μη παρέκει».
Με το τέλος της συνάντησης οι εκπρόσωποι των διοικητικών συμβουλίων έκαναν σύντομη σύσκεψη έξω από το υπουργείο και αποφάσισαν να μεταφέρουν στους χώρους για λήψη αποφάσεων, την πρόταση για στάση εργασίας και συγκέντρωση εργαζομένων έξω από το υπουργείο Οικονομικών την ΠΕΜΠΤΗ 16 Φεβρουαρίου ώρα 1μμ. καθώς και να μεταφέρουν στα τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα και στο συνέδριο του Ε.Κ.Α. την ανάγκη άμεσης απεργιακής κλιμάκωσης με παρακαταθήκη την επιτυχία της απεργίας στις 9 Νοεμβρίου.
Τα βασικά αιτήματα είναι:
• Ουσιαστικές αυξήσεις μισθών με βάση την αναπλήρωση των απωλειών των τελευταίων χρόνων, τη μεγάλη ακρίβεια και τον πληθωρισμό.
• Επαναφορά του 13ου & 14ου μισθού. 
• Γνήσιες και ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις και στον Δημόσιο Τομέα, με την δυνατότητα να περιλαμβάνουν μισθολογικές αυξήσεις, χωρίς απαγορεύσεις, προαπαιτούμενα και όρους.
• Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων και προσλήψεις μόνιμου προσωπικού με βάση τις πολύ μεγάλες ανάγκες.
• Κατάργηση των νόμων που βάζουν εμπόδια και απαγορεύσεις στην διεκδίκηση μισθολογικών αυξήσεων, καθώς και του νόμου Χατζηδάκη και όσων βάζουν εμπόδια και απαγορεύσεις στη συνδικαλιστική λειτουργία και δράση.