Τα δημόσια νοσοκομεία εκπέμπουν SOS

Καταρρέουν τα δημόσια νοσοκομεία κυρίως στην περιφέρεια της χώρας σαν αποτέλεσμα της τραγικής πια υποστελέχωσης σε μόνιμα εργαζόμενο ιατρικό, νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό ενώ η κυβέρνηση όπως όπως «αναβάλει» το κλείσιμο τους με ανορθόδοξες «ενέσεις» προσλήψεων επικουρικών γιατρών και συμβασιούχων εργαζόμενων παράλληλα με την είσοδο ιδιωτών που προσλαμβάνονται για 2-3 μήνες με συμβάσεις «Κορονοϊού»!   
Πρόκειται για μια στρατηγική «στραγγαλισμού» της λειτουργίας του δημόσιου νοσοκομείου που ξεκίνησε από δεκαετίας  τουλάχιστον, με όλο και μεγαλύτερη υποχρηματοδότησή του, σε συνδυασμό με την σχεδόν απουσία πια μόνιμων διορισμών κυρίως σε γιατρούς, τον έμμεσο εξαναγκασμό των ήδη εργαζομένων να εγκαταλείψουν  το ΕΣΥ και να ιδιωτεύσουν όπου η κοινωνία το αντέχει ακόμα οικονομικά και την ανησυχητική πια μετανάστευση των νέων γιατρών για τις χώρες  που υπάρχει ακόμα στοιχειώδης σεβασμός στο ιατρικό λειτούργημα, αξιοπρεπής συνθήκες εργασίας και βεβαίως αμοιβές που ανά ώρα είναι τουλάχιστον τριπλάσιες αυτών της χώρας μας.
[...] 
Ας δούμε όμως δυο πλευρές της βίαιας εισόδου του ιδιωτικού τομέα στην Δευτεροβάθμια Υγεία με κατά κάποιο τρόπο γεωγραφική διάσταση. Στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου υπάρχουν μεγάλα η μεσαία δημόσια νοσοκομεία και όπου η στελέχωση σε γιατρούς αν και προβληματική παραμένει σχετικά ανεκτή ακόμα, το μεγάλο πρόβλημα είναι οι αποδοχές των  μονίμων γιατρών που φαίνεται για αυτό τον λόγο να απομακρύνονται  ή να αποστρέφονται από τον διορισμό τους στο ΕΣΥ. Σε  αυτές τις περιοχές υπάρχουν και ήδη κερδοσκοπούν ασύστολα πολλά και μεγάλα ιδιωτικά ιατρικά κέντρα στα οποία, μαζί με τα ιδιωτικά  ιατρεία ο νέος νόμος επιτρέπει στους γιατρούς του δημοσίου, που δεν θα είναι πια αποκλειστικής απασχόλησης, να δραστηριοποιούνται αξιοποιώντας υπάρχουσες ιδιωτικές εγκαταστάσεις ή στήνοντας νέες προκειμένου  να… «συμπληρώνουν» το εισόδημα που «αδυνατεί η πολιτεία να τους εξασφαλίζει».
Οι δημόσιοι λειτουργοί δηλαδή οι «ήρωες με τα άσπρα» γίνονται, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, «ικέτες υπηρεσιών και εισοδήματος» έρμαια στα χέρια των επιχειρηματιών της αγοραίας υγείας.
Ερχόμενοι τώρα στην περιφέρεια θα ήταν παράλειψη να μην επισημάνουμε μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Εδώ έκτος της συνολικής αποδιάρθρωσης και υποχρηματοδότησης, τα νοσοκομεία βιώνουν την απόλυτη ερήμωση από γιατρούς, που όχι μόνο αποχωρούν συχνά πρόωρα ή συνταξιοδοτούμενοι για τον ιδιωτικό τομέα, αλλά και απέχουν συστηματικά από το να ενδιαφέρονται για τις «με το σταγονόμετρο» προκηρυσσόμενες θέσεις λόγω του  γεωγραφικού χαρακτήρα αυτών των νοσοκομείων σε συνδυασμό με τον «φόβο» υπερεφημέρευσης σε ερημωμένες στελεχικά κλινικές αλλά και λόγω των πολύ χαμηλών αμοιβών σε συνδυασμό με το  ιδιαίτερα υψηλό κόστος ζωής ειδικά  στις τουριστικές ζώνες της χώρας.
Το παραπάνω αδιέξοδο στη δευτεροβάθμια Υγεία στην περιφέρεια η κυβέρνηση επιχειρεί να το απαντήσει με είσοδο γιατρών «γενικά με άσπρη μπλούζα», ιδιωτών δηλαδή που επιζητούν να εκμεταλλευτούν τις εγκατεστημένες με χρήματα των φορολογούμενων δημόσιες υποδομές, κυρίως στις χειρουργικές και εργαστηριακές ειδικότητες, με μόνη δέσμευσή τους να «δείχνουν το μπόι τους» κάτω από μια άσπρη μπλούζα. 
Το τελευταίο επιχειρείται χωρίς καμία πρόβλεψη για το σοβαρότατο ζήτημα του τρόπου συνεργασίας τους με τους υποδεκαπλάσια ανά ώρα αμειβόμενους γιατρούς του δημοσίου, για το θέμα της διεύθυνσης στην οποία θα υπάγονται και θα λογοδοτούν, για την αστική ευθύνη των πράξεων η παραλείψεων τους, για την  δυσκολία της απρόσκοπτης, επιστημονικά τεκμηριωμένης και ακριβοδίκαια κατανεμημένης παροχής υπηρεσιών υγείας στον δημόσιο και τον ιδιωτικό χώρο και χρόνο. Στην πραγματικότητα μιλάμε για μια επικείμενη «Βαβέλ» γλωσσών, συμπεριφορών και δεοντολογίας, αρχών και πρωτοκόλλων κλινικής αντιμετώπισης και κυρίως οικονομικών συμφερόντων που θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια αρχικά  σε  χαοτική συνθήκη και μετά σε απόλυτη «άλωση» του δημόσιου συστήματος από τα ιδιωτικά ιατρικά συμφέροντα. Τα τελευταία μάλιστα θα ενδιαφέρονται μόνο ή κυρίως για τα «επικερδή περιστατικά» αποδιώχνοντας από πάνω τους τον «μπελά» της εξυπηρέτησης των οικονομικά αδύναμων ασθενών. 
‘Όσο για το δικαίωμα των δημοσίων γιατρών να ασκούν και ιδιωτικό έργο μέσα ή έξω από το νοσοκομείο που παραχωρείται σαν «το τυράκι στη φάκα» γίνεται κατανοητό ότι, σε συνθήκες υπερεφημέρευσης και εξάντλησης των φυσικών δυνάμεων των μόνιμων γιατρών, αυτό ούτε σαν αστείο δεν μπορεί να υποστηριχτεί.
Στην πράξη  αποτελεί πια  «κοινό μυστικό» ότι η κυβέρνηση εμμέσως πλην σαφώς, «σπρώχνει» του λίγους  και  τελευταίους δημοσίους γιατρούς στη περιφέρεια να φύγουν από το ΕΣΥ, να ανοίξουν ιατρείο και ακολούθως να επιστρέψουν ίσως στο δημόσιο νοσοκομείο σαν συνεργαζόμενοι ιδιώτες απολαμβάνοντας τα προνόμια ή τις φοροαπαλλαγές του ιδιωτικού τομέα χωρίς το «φορτίο» των υποχρεώσεων  που αναλογούν στον δημόσιο λειτουργό της υγείας.
Πρόβα generale λοιπόν της εφαρμογής του νέου νόμου, η δοκιμαστική και τρίμηνη σύμβαση «Κορωναιού»!,  εισάγει ιδιώτες γιατρούς στα δημόσια νοσοκομεία  από την «πίσω πόρτα» για χρόνο που -  καθόλου τυχαία -   συμπίπτει με την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου που ήδη βρισκόμαστε.  
Το κρίσιμο ζήτημα στην κατάσταση που προκύπτει είναι βέβαια πρώτον η αντίδραση των εργαζομένων και δεύτερον τα διεκδικητικά μέτωπα αντίστασης από την ίδια την κοινωνία (Ρέθυμνο, Ιεράπετρα, κ.α). [...]
Στην πανδημία οι «μαχητές της υγείας»  που «είχαν φωνή κάτω από την μάσκα» και παρά τις απειλές, όπως και οι εκπαιδευτικοί που αρνήθηκαν να τους «καταπιεί» η τηλεκπαίδευση και αντιστάθηκαν και αντιστέκονται στην εξευτελιστική  αξιολόγηση,    αποδεικνύουν ότι «τίποτα δεν πάει χαμένο» και πώς «δεν θέλει πολύ» για «να πάρει μπροστά η μηχανή».