Και όμως γυρίζει...

Ιράν
Στην φετινή 44η επέτειο της Επανάστασης ενάντια στον Σάχη το 1979, μέρα πανίσχυρου συμβολισμού, 20 ιρανικές οργανώσεις παρουσίασαν δημόσια ένα κοινό πρόγραμμα 12 σημείων. Πρόκειται για κάποια από τα πιο γνωστά μαχητικά εργατικά συνδικάτα (ζαχαροκάλαμο, συμβασιούχοι στα πετρέλαια), κάποια εργατικά «σώματα» που διαμορφώθηκαν πάνω στην προσπάθεια οργάνωσης και συντονισμού αγώνων (συντονιστικό συμβούλιο εκπαιδευτικών), τοπικές συνδικαλιστικές οργανώσεις (εργαζόμενοι στο χάλυβα στην Αχβάζ, εργαζόμενοι στο χάλυβα και στον ηλεκτρισμό στην Κερμανσάχ), συλλογικότητες που ασχολούνται με το εργατικό κίνημα (ένωση υπερασπιστών εργατικών δικαιωμάτων, επιτροπή για τη δημιουργία εργατικών οργανώσεων κ.ά.), φεμινιστικές ομάδες (πχ. Η Φωνή των Ιρανών Γυναικών), τρεις φοιτητικές ενώσεις και τρεις ενώσεις συνταξιούχων. Τα αιτήματα περιλαμβάνουν ένα μεγάλο εύρος εργατικών δικαιωμάτων, πολιτικών και δημοκρατικών ελευθεριών, αναδιανομής του πλούτου, προστασίας των καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων, του περιβάλλοντος κ.ο.κ. Όλα μαζί σκιαγραφούν ένα συνολικό, εναλλακτικό όραμα για το μέλλον του Ιράν. Σε αυτήν την τεράστια χώρα είναι προφανές ότι οι δυνάμεις που συνυπογράφουν -παρά το εύρος τους- αποτελούν μια μικρή πτέρυγα του κινήματος και μια μειοψηφία μέσα στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα του στρατοπέδου μας. Όμως η διαμόρφωση ενός τέτοιου πόλου, που συνδυάζει το οργανικό ρίζωμα σε κάποιους κοινωνικούς χώρους με τις ιδέες της μαρξιστικής Αριστεράς και παρεμβαίνει δημόσια με μια δική του «θετική» πρόταση (πέρα από το τι δεν θέλουμε…), αποτελεί το πιο ελπιδοφόρο νέο, καθώς ήταν αυτό που έλειψε κυρίως στις περισσότερες μεγάλες εξεγέρσεις της εποχής μας, όπως οι αραβικές…

Νικαράγουα
Στα τέλη Φλεβάρη, η κυβέρνηση Ορτέγκα ανακοίνωσε τα ονόματα 94 πολιτών οι οποίοι κρίθηκαν ως «προδότες» και από τους οποίους αφαιρείται η ιθαγένεια, χάνουν τα δικαιώματά τους ως υπήκοοι της Νικαράγουα και κατάσχονται οι περιουσίες τους. Ανάμεσα στα θύματα της νέας κατασταλτικής επίθεσης του Ορτέγκα βρίσκονται -για πολλοστή φορά- και αρκετοί παλιοί Σαντινίστας. Ο Σέρχιο Ραμίρεζ, μέλος της επαναστατικής χούντας το 1979 και αντιπρόεδρος της επαναστατημένης χώρας το 1985-1990. Η Τζιακόντα Μπέλι, ποιήτρια με πολύ έργο στην οικοδόμηση διεθνών συμμαχιών κατά την επανάσταση, διεθνής εκπρόσωπος Τύπου από το 1982 και υπεύθυνη επικοινωνιών το 1984. Η Βίλμα Νούνιεζ, παλιά Σαντινίστα που φυλακίστηκε και βασανίστηκε επί Σομόζα και που ίδρυσε το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μετά την ήττα του FSLN στις εκλογές του 1990. Ο Γκονζάλο Καριόν, ιδρυτής της Σαντινιστικής Νεολαίας στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Είναι μια σταθερά από την εποχή του Στάλιν, το ότι ο επικεφαλής μιας «προδομένης επανάστασης» δείχνει ιδιαίτερο μένος ενάντια στους πρώην συντρόφους του, ακόμα κι όταν έχουν πάψει να αποτελούν άμεση απειλή…

Παλαιστίνη
Μετά τον θάνατο δύο Ισραηλινών από ένοπλη επίθεση, ένας όχλος εκατοντάδων εποίκων όρμησε στο παλαιστινιακό χωριό Χαούαρα, καταστρέφοντας και πυρπολώντας σπίτια, καταστήματα και αυτοκίνητα, τραυματίζοντας 390 και σκοτώνοντας έναν Παλαιστίνιο. Όλα αυτά υπό την απουσία ή τη διακριτική παρουσία δυνάμεων του ισραηλινού στρατού. Μια βουλευτής του συγκυβερνώντος κόμματος «Εβραϊκή Δύναμη», καλωσόρισε το πογκρόμ: «Αυτά θέλω να βλέπω. Μόνο έτσι θα πετύχουμε την αποτροπή. Μετά από μια δολοφονία, πρέπει να καίγονται χωριά όταν δεν το κάνει ο στρατός». Από την άλλη, ο υπουργός εθνικής ασφάλειας, ο φανατικός Μπεν Γκβιρ, κάλεσε τους εποίκους «να μην παίρνουν το νόμο στα χέρια τους». Δεν πρόκειται για διαφωνία ουσίας, αλλά για το ποιος πρέπει να το κάνει, το κράτος ή ο όχλος. Κάπως έτσι, ο Μπελαζέλ Σμότριτς, υπουργός Οικονομίας αλλά και υπεύθυνος διοίκησης της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης, δήλωσε: «Πιστεύω ότι το χωριό της Χαούαρα πρέπει να εξαφανιστεί. Πιστεύω ότι το Κράτος του Ισραήλ πρέπει να το κάνει αυτό». Άλλωστε τις τελευταίες εβδομάδες ο ισραηλινός στρατός κάνει τις δικές τους πολύνεκρες επιθέσεις στη Ναμπλούς. Όσον αφορά τους δράστες που γενικά καταδικάζονται οι πράξεις τους από τον «μέινστριμ» σιωνισμό; Συνελήφθησαν μόλις 8 έποικοι, οι οποίοι αφέθηκαν σύντομα ελεύθεροι. Σχολιάζοντας τη δήλωση ισραηλινού στρατηγού που χρησιμοποίησε τον φορτισμένο όρο «πογκρόμ» για τα γεγονότα, μέλος της Human Rights Watch (κι όχι κάποιος φλογερός Άραβας εθνικιστής) έγραψε: «Χρειάζεται να υπάρξει λίγη ειλικρίνεια για το πώς το Ισραήλ κατρακύλησε στο σημείο όπου ακόμα και οι στρατιωτικοί του διοικητές περιγράφουν την εποικιστική βία ως “πογκρόμ”. Δεν συνέβη από το πουθενά αυτό… Όλα καταλήγουν στην πολιτική του ισραηλινού κράτους να συντηρεί την κυριαρχία των Ισραηλινών Εβραίων επί των Παλαιστινίων… Μέχρι να διαλυθεί το Απαρτχάιντ, φοβάμαι ότι θα συναντάμε τη λέξη “πογκρόμ” όλο και πιο συχνά».