Να ρίξουμε γροθιά στο ρατσισμό

Ένα σημείο συνάντησης κινήσεων, οργανώσεων, πρωτοβουλιών και μεμονωμένων αγωνιστών με σκοπό την προώθηση και διεκδίκηση των αιτημάτων των προσφύγων και μεταναστών. Έτσι και φέτος λοιπόν, στις 18 Μάρτη, όλοι μαζί πρέπει να συναντηθούμε στο δρόμο και να στείλουμε ένα ισχυρό μήνυμα τόσο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη όσο και στους προκατόχους της.
Ρατσιστικές πολιτικές
Τα τελευταία χρόνια οι αντιπροσφυγικές πολιτικές έχουν αναβαθμιστεί. Έπειτα από την υπογραφή της Συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, με τις ευλογίες της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα μετατράπηκε από μια χώρα-τράνζιτ σε μια χώρα-φυλακή για εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Πάνω σε αυτό το δεδομένο πάτησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη εφαρμόζοντας τις πιο εγκληματικές πολιτικές μέχρι σήμερα. Η Ελλάδα έγινε το μαντρόσκυλο της ΕΕ στα ευρωπαϊκά σύνορα οδηγώντας στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους. Έκθεση του Ειδικού Εισηγητή του ΟΗΕ μόλις λίγους μήνες πριν ανέφερε: «Στην Ελλάδα οι επαναπροωθήσεις στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα έχουν γίνει de facto γενική πολιτική. Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες έχει καταγράψει σχεδόν 540 περιστατικά κατά την περίοδο 2020–2021 που αφορούν τουλάχιστον 17.000 άτομα».
Και αυτά τα περιστατικά είναι τα καταγεγραμμένα. Αν αναλογιστεί κανείς πόσα ακόμη έχουν συμβεί στο σκοτάδι τότε η όλη εικόνα κρίνεται εφιαλτική. Το ελληνικό κράτος κυριολεκτικά εξαφανίζει ανθρώπους, χωρίς να δίνει αναφορά πουθενά. Κάπως έτσι έχει στηθεί το προσφυγικό «success story» του Μηταράκη που όπου χαθεί κι όπου βρεθεί διατυμπανίζει ότι κατάφερε να μειώσει δραστικά τις ροές προσφύγων προς την Ελλάδα. Όσοι επιχειρούν να αναδείξουν την πραγματικότητα, αμέσως στιγματίζονται και ενίοτε διώκονται ως μέλη εγκληματικής οργάνωσης. Χαρακτηριστική είναι η στοχοποίηση Ελλήνων και ξένων ακτιβιστών που διώκονται με την κατηγορία της συγκρότησης εγκληματικής οργάνωσης με σκοπό τη διευκόλυνση εισόδου και διαμονής προσφύγων στη χώρα.
Τι να πει κανείς όμως όταν για μέρες εγκαταλείπονται άνθρωποι σε μια νησίδα στον Έβρο χωρίς να αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη να τους σώσει; Τι να πει κανείς όταν υπάρχουν αλλεπάλληλες καταγγελίες για παραβιάσεις στοιχειωδών δικαιωμάτων στις δομές κράτησης; Τι να πει κανείς όταν στήνεται μια βιομηχανία μαζικών απελάσεων χωρίς επαρκή μέσα αντίδρασης για τους πρόσφυγες; Τι να πει κανείς όταν μπαίνει λουκέτο σε δομές προσφύγων και γίνονται εξώσεις σε πρόσφυγες που μέσα από συγκεκριμένα προγράμματα έμεναν σε διαμερίσματα; Τι να πει κανείς όταν στήνονται φράχτες χιλιομέτρων στον Έβρο; Τι να πει κανείς όταν από κοινού ΝΑΤΟ, Frontex και ελληνικό Λιμενικό αναλαμβάνουν το ρόλο του πορτιέρη στα σύνορα; Στην Εργατική Αριστερά έχουμε γράψει επανειλημμένως για όλα τα παραπάνω. Και γι’ αυτό θεωρούμε ότι η φετινή 18η Μάρτη έχει σημασία να είναι πιο δυναμική από ποτέ.
Αγωνιστική απάντηση
Απέναντι στην Ευρώπη Φρούριο και την Ελλάδα μαντρόσκυλο, το αντιρατσιστικό κίνημα και η Αριστερά πρέπει να επαναφέρουν το προσφυγικό ζήτημα στην κεντρική πολιτική ατζέντα. Ειδικά τώρα που βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο και η κουβέντα θα ανοίξει. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΝΔ επιδιώκει να στρέψει το δημόσιο διάλογο στο ζήτημα της προσφυγικής κρίσης προκειμένου να επιτεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ για όσα, σύμφωνα με την ίδια, δεν έκανε. Το ασύλληπτο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε για τα μάτια του κόσμου δεν υιοθετεί πλέον μια ανθρωπιστική ρητορική. Στο πρόσφατο ντιμπέιτ μεταξύ Οικονόμου και Τσαπανίδου στην ΕΡΤ, ο πρώτος εγκάλεσε τη δεύτερη για αφύλαχτα σύνορα επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με την Πόπη Τσαπανίδου να απαντά «και φράχτης υπήρχε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και συντηρήθηκε ο φράχτης αυτός και το σύστημα της ηλεκτρονικής προστασίας, ο λεγόμενος αόρατος φράχτης τον οποίο και εσείς τώρα προωθείτε, ήταν δρομολογημένος από εμάς και σχεδιασμένος». Αμφιβάλλει κανείς για τις προθέσεις και των δύο απέναντι στη μορφή διαχείρισης του προσφυγικού ζητήματός; Μάλλον όχι.
Η έκρυθμη κατάσταση στη Μέση Ανατολή, ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο τεράστιος καταστροφικός σεισμός στην Τουρκία αναμφίβολα θα δημιουργήσουν νέα προσφυγικά κύματα. Η προσφυγική κίνηση είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο στην ανθρώπινη ιστορία και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Είναι ένα φαινόμενο που χρήζει διαχείρισης και όχι ένα πρόβλημα που συνεπάγεται μια έτοιμή λύση. Ειδικά όταν αυτή στην προκειμένη περίπτωση είναι οι απελάσεις, οι επαναπροωθήσεις και οι βίαιες απωθήσεις. Τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση έχει οξυνθεί ιδιαίτερα, με διεθνείς οργανώσεις να κάνουν συνεχείς εκκλήσεις για τη διαρκή καταπάτηση δικαιωμάτων των προσφύγων στα ελληνικά σύνορα, όπου η Σύμβαση της Γενεύης έχει γίνει κυριολεκτικά ένα κουρελόχαρτο.
Όλο το παραπάνω πλαίσιο αναδεικνύει τα αναβαθμισμένα καθήκοντα του αντιρατσιστικού κινήματος την περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας. Με αφετηρία την 18η Μάρτη και τη δυναμική πορεία που θα ξεκινήσει στις 2:30 μ.μ. στην πλατεία Βικτωρίας, οργανώσεις και κόμματα της Αριστεράς, αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες, μεταναστευτικές συλλογικότητες, εργατικά σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι και μαθητικές ομάδες, πρέπει όλοι μαζί από κοινού να διαδηλώσουμε διεκδικώντας να μπει τέλος στο ρατσιστικό κατήφορο των επαναπροωθήσεων, των φραχτών και των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Πρέπει να απαιτήσουμε εδώ και τώρα ανοιχτά σύνορα σε Ελλάδα και Ευρώπη, εξασφάλιση ασφαλών διόδων διέλευσης για τους πρόσφυγες, δημιουργία ανοιχτών δομών φιλοξενίας και προγράμματα επιδότησης και στήριξης των ανθρώπων που αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Μόνο έτσι μπορούμε να ζούμε σε μια κοινωνία ανθρώπων που ζουν αρμονικά, και όχι σε μια κοινωνία τεράτων που σκοτώνουν στο όνομα της εθνικής ασφάλειας.