Το κίνημα στη Γαλλία στην πιο κρίσιμη καμπή

Στις 7 Μάρτη, η πανεθνική «μέρα δράσης» των συνομοσπονδιών, υπό το σύνθημα «μπλοκάρουμε τα πάντα!», είχε γίνει αντιληπτή από μια μερίδα του εργατικού κινήματος ως αφετηρία απεργιών ανοιχτής διάρκειας. Η φεμινιστική απεργία στις 8 Μάρτη προσφερόταν ως ένα πολύτιμο «σκαλοπάτι» για μια τέτοια κατεύθυνση –σύγκλισης, γενίκευσης και «ανανέωσης» των απεργιών της προηγούμενης μέρας. Και στις 9 Μάρτη, το κάλεσμα νεολαιίστικων οργανώσεων σε συλλαλητήρια, σηματοδοτούσε την πιθανή είσοδο των φοιτητών-μαθητών στο κίνημα (μετά τις διακοπές του χειμώνα) αλλά και έδινε μια επιπλέον ώθηση σε όσους κι όσες επιθυμούσαν να παραμείνουν σε διαρκή απεργιακή κινητοποίηση. Αυτές και τις αμέσως επόμενες μέρες του Μάρτη, θα κρινόταν το αν θα μπει σε κίνηση μια διαδικασία που θα μπορούσε να κλιμακωθεί σε «Γενική Απεργία» -με τη γαλλική, «βαριά» έννοια του όρου. 
Είχαν προηγηθεί οι δύο «μέρες δράσης» του διασυνδικαλιστικού συντονισμού στις αρχές Φλεβάρη -απεργία στις 7 Φλεβάρη και συλλαλητήρια στις 11, όπου είχαν διαφανεί κάποια σημαντικά στοιχεία για την «κατάσταση πνευμάτων» στον κόσμο της εργασίας. Η θηριώδης συμμετοχή στις διαδηλώσεις και τις δύο μέρες αποδείκνυε τη μαζική απόρριψη της μεταρρύθμισης Μακρόν και τη θέληση για αντίσταση. Αλλά η τάση κάμψης της συμμετοχής στην απεργία (σταθερή σε κάθε νέα 24ωρη) υποδηλώνει τα όρια που έχει το λεγόμενο «βατραχάκι» (όπου οι εργαζόμενοι καλούνται να «πηδάνε» από τη μία ημερομηνία 24ωρης στην επόμενη). Και όπως γράφηκε στον αστικό Τύπο στη Γαλλία: «Οι μαζικές διαδηλώσεις ασφαλώς προκαλούν αναστάτωση, αλλά δεν είναι πρόβλημα. Οι απεργίες όμως, αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο ζήτημα…».
Σε αυτό το φόντο ήρθε το «διάλλειμα» των κινητοποιήσεων μέχρι τις 7 Μάρτη. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δήλωσαν ότι δεν θέλουν να διαταράξουν την περίοδο των σχολικών διακοπών και επιχείρησαν να αναπληρώσουν αυτή την επιλογή «εκεχειρίας» με την υπόσχεση για «σκλήρυνση του κινήματος» στη νέα του φάση, μετά τις 7 Μάρτη.
Οι πιο μαχητικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα επιχείρησαν να μετατρέψουν αυτό το κενό 25 ημερών σε περίοδο σοβαρής προετοιμασίας για να υπάρξει πραγματικά η «σκλήρυνση» των απεργιών τον Μάρτιο. 
Ακολουθούν αποσπάσματα άρθρων αγωνιστών από τη Γαλλία, για τον απολογισμό των κινητοποιήσεων του Φλεβάρη, τις διεργασίες στο μεσοδιάστημα προς τις 7 Μάρτη και τον διάλογο για το πώς μπορεί αυτό το κίνημα να νικήσει τον Μακρόν, όπου ξεχωρίζει και η αναδρομή του Λεόν Κρεμιέ στη μεγάλη εμπειρία των απεργιών του 2010. 
Από το πόσα από αυτά που προτείνουν οι σύντροφοι έγιναν ή δεν έγιναν, θα κριθεί το αν θα μπορέσει αυτό το σπουδαίο κίνημα να οδηγήσει τον Μακρόν σε ήττα. Στο Rproject.gr (όπου έχουν δημοσιευτεί ολόκληρα και τα σχετικά άρθρα), θα συνεχίσουμε την κάλυψη των γεγονότων μέσα στο Μάρτη.

Μπορεί να ηττηθεί ο  Μακρόν; 

Του Τζον Μάλεν

Το Σάββατο 11 Φλεβάρη, κατά την τέταρτη μέρα δράσης για την υπεράσπιση των συντάξεων στη Γαλλία, υπήρξε ρεκόρ στον αριθμό πόλεων που έγιναν διαδηλώσεις -πάνω από 260.
Σε κάποιους χώρους δουλειάς, ιδιαίτερα στα διυλιστήρια, το ηλεκτρικό ρεύμα και τα λιμάνια, έχουν προχωρήσει πέρα από την επίσημη στρατηγική των πανεθνικών συνομοσπονδιών για βδομαδιάτικες μέρες δράσης. Τα λιμάνια της Χάβρης (δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι της Γαλλίας) και της Λοριάν αποκλείστηκαν από απεργούς στη διάρκεια της περασμένης εβδομάδας, ενώ οι εργαζόμενοι στον ηλεκτρισμό σε πολλές περιοχές αρνούνται να κόψουν το ρεύμα σε οικογένειες που δεν μπορούν να πληρώσουν και παρέχουν φτηνό ρεύμα σε νοσοκομεία και άλλες υπηρεσίες. «Δεν είναι νόμιμο, αλλά είναι ηθικό», είπε ένας συνδικαλιστής. 
Το Σάββατο 11 Φλεβάρη, οι Ελεγκτές Εναέριας Κυκλοφορίας στο αεροδρόμιο Paris Orly κατέβηκαν σε «άγρια» [αυθόρμητη-ανεπίσημη] απεργία για να μπορέσουν να συμμετέχουν στη διαδήλωση, με αποτέλεσμα να ακυρωθούν οι μισές πτήσεις εκείνης της ημέρας. Σε κάποια εργοστάσια του ιδιωτικού τομέα, όπως η Mecachrome στην Τουλούζ, γίνεται μια 2ωρη απεργία κάθε μέρα. Στο μουσείο του Λούβρου, οι εργαζόμενοι σήκωσαν πανώ με το γνωστό έργο του Ντελακρουά «Η Ελευθερία οδηγεί το λαό», ενώ στα ετήσια βραβεία κλασσικής μουσικής, «Victoires de la musique», ένας από τους μουσικούς έβγαλε μια ομιλία για τη σημασία του να ηττηθεί η επίθεση Μακρόν και καταχειροκροτήθηκε.
Οι νέοι άνθρωποι εμπλέκονται επίσης περισσότερο στον ξεσηκωμό. Αυτή τη βδομάδα είχαμε είτε καταλήψεις είτε αποκλεισμούς εισόδων σε πανεπιστήμια σε Παρίσι, Τουλούζ, Μονπελιέ, Λιλ, Κλερμόν, Γκρενόμπλ και Μουλούζ.
Δεχόμενοι μεγάλη πίεση από την βάση, κάποιοι συνδικαλιστές κινούνται πιο ριζοσπαστικά από ό,τι συνήθως, αλλά επιμένουν στη στρατηγική της αργής-σταδιακής οικοδόμησης ενός απεργιακού κινήματος, με μια μέρα απεργίας την εβδομάδα, η οποία έχει μεγάλα ρίσκα. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες υπόσχονται ότι θα υπάρξει πιο πλατιά και πιο παρατεταμένη απεργιακή δράση σε ένα μήνα. Αλλά είναι πραγματικός ο κίνδυνος να αποθαρρυνθούν οι εργαζόμενοι αν χάνουν τακτικά από ένα μεροκάματο χωρίς να βλέπουν ένα δυναμικό, γρήγορα κινούμενο και με επιτακτικό χαρακτήρα κίνημα το οποίο να φαίνεται ότι μπορεί να νικήσει. Η κοινή ανακοίνωση των πανεθνικών συνομοσπονδιών το πρωί του Σαββάτου διακήρυσσε ότι σκοπεύουν «στις 7 Μάρτη να παραλύσουν τη Γαλλία», αν δεν υποχωρήσει η κυβέρνηση. Η προσεκτική διατύπωση είχε ως πρόθεση να διατηρήσει εντός του μετώπου την λιγότερο μαχητική CFDT. Οι ηγέτες της CFDT στη συνέχεια δήλωσαν ότι όπως το βλέπουν αυτοί, δεν πρόκειται για κάλεσμα σε γενική απεργία [ΣτΜ: διαρκείας]. Οι πιο ριζοσπάστες ηγέτες της CGT δήλωσαν ότι κάθε χώρος δουλειάς θα αποφασίσει πόσο θα διαρκέσει η απεργιακή δράση. 
Στο γαλλικό εργατικό κίνημα, υπάρχει αυτό που λέγεται «ανανεούμενη απεργία», που σημαίνει ότι οι απεργοί συγκεντρώνονται κάθε μία ή δύο μέρες για να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν την απεργία για άλλες 24 ή 48 ώρες. Το πλεονέκτημα αυτής της μεθόδου είναι η συμμετοχή της εργατικής βάσης στη λήψη αποφάσεων, που μειώνει τον έλεγχο που έχουν οι πανεθνικές συνδικαλιστικές ηγεσίες στο κίνημα. Το μειονέκτημα είναι ότι μπορεί να οδηγήσει στο να αποφασίζει ο κάθε χώρος δουλειάς τι θα κάνει από μόνος του, χωρίς να υπάρχει κανείς που να προωθεί μια αποφασιστική πανεθνική στρατηγική. Το πώς οι εργαζόμενοι θα κερδηθούν στην προοπτική των ανανεούμενων απεργιών και πώς θα συνδεθούν οι διάφοροι κλάδοι μεταξύ τους, θα είναι κλειδί για τη νίκη. 
Ο Μακρόν μπορεί να ηττηθεί, αν το κίνημα δεν δείξει ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στους επαγγελματίες διαπραγματευτές που βρίσκονται στην κορυφή των συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών.

Η προοπτική της ανανεούμενης απεργίας

Του Λεόν Κρεμιέ

Η Τρίτη 7 Φλεβάρη ήταν της ίδιας τάξης μεγέθους με την 19η Γενάρη όσον αφορά το μέγεθος των διαδηλώσεων, αλλά με μικρότερο αριθμό απεργών σε σχέση με τις 31 Γενάρη.
Αυτά τα χαμηλότερα ποσοστά [συμμετοχής στην απεργία] κατά την τρίτη απεργία σε 20 μέρες, είναι προφανές ότι θέτουν το ζήτημα της αποτελεσματικότητας των επαναλαμβανόμενων [αλλά με χρονική απόσταση] απεργιών την ώρα που η κυβέρνηση παραμένει απολύτως αποφασισμένη να περάσει με πυγμή την υιοθέτηση της αντιμεταρρύθμισης. 
Αλλά από την άλλη, ο μαζικός χαρακτήρας των διαδηλώσεων συνεχίζει να δείχνει την μαζική λαϊκή απόρριψη της μεταρρύθμισης και ότι υπάρχει μια καθαρή κατανόηση των συνεπειών της.
Το Σάββατο 11 Φλεβάρη, με 2,5 εκατομμύρια διαδηλωτές σύμφωνα με τα συνδικάτα, ήταν μια επιβεβαίωση αυτής της λαϊκής απόρριψης. Σε ένα μεγάλο αριθμό πόλεων, ακόμα και μικρού ή μεσαίου μεγέθους, η συμμετοχή στις διαδηλώσεις ήταν ακόμα μεγαλύτερη από εκείνη της 31ης Γενάρη -ακόμα και σύμφωνα με τα στοιχεία της αστυνομίας. Στο Παρίσι, η αστυνομία ανακοίνωσε 963.000 διαδηλωτές, που αποτελεί το μεγαλύτερο αριθμό [που έχουν ανακοινώσει οι Αρχές] όχι μόνο από την αρχή αυτού του κινήματος, αλλά εδώ και δεκαετίες κοινωνικών κινητοποιήσεων.
Συνεπώς, αυτές οι δύο μέρες επιβεβαίωσαν το πιο εμφανές φαινόμενο της κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης της χώρας: Ο Μακρόν και η κυβέρνησή του παραμένουν απολύτως απομονωμένοι και ο εργαζόμενος πληθυσμός υποστηρίζει συντριπτικά το κίνημα ενάντια στα σχέδιά του. 
Η κατάσταση όσον αφορά τις κινητοποιήσεις προφανώς δεν είναι απλή. Η κυβέρνηση αγνοεί πλήρως τη θέληση της πλειοψηφίας που εκφράζεται στους δρόμους… Η ταξική περιφρόνηση που επιδεικνύεται απέναντι στη λαϊκή θέληση εμβαθύνει περισσότερο την αποφασιστικότητα ενάντια σε αυτή τη μεταρρύθμιση, αλλά και αποκαλύπτει την πολιτική προσέγγιση της κυβέρνησης: Να επαναλάβει την τακτική του Σαρκοζί το φθινόπωρο του 2010, που προκειμένου να αυξήσει τα όρια ηλικίας από τα 60 στα 62, αντιστάθηκε σε μια σειρά απεργιών και διαδηλώσεων που ήταν αντίστοιχου επιπέδου με αυτές που βλέπουμε σήμερα: 
Η εμπειρία του 2010
Μέσα στο Σεπτέμβρη και μέχρι τα μέσα Οκτώβρη του 2010, υπήρξαν 7 μεγάλες μέρες απεργιών και διαδηλώσεων, με ένα συνδικαλιστικό μέτωπο πανομοιότυπο με το σημερινό και με μεγάλες απεργίες. 
Από τις 12 Οκτώβρη, οι σιδηρόδρομοι, το μετρό, τα λιμάνια και τα διυλιστήρια κατέβηκαν σε απεργία: 18 μέρες απεργίας στα τρένα, 12 διυλιστήρια αποκλεισμένα και ελλείψεις καυσίμων στο ένα τρίτο των σταθμών εξυπηρέτησης. 
Εκείνες τις μέρες, ο διασυνδικαλιστικός συντονισμός περιορίστηκε στο να καλεί μέρες δράσης, με όλο και μεγαλύτερα χρονικά κενά μεταξύ τους, και άφησε το κίνημα χωρίς κανένα προσανατολισμό το βράδυ της 19ης Οκτώβρη [ψήφιση του νέου νόμου]. Ο Σαρκοζί και ο υπουργός του ο Βερτ, κατάφεραν έτσι να περάσουν μια λαομίσητη απονομιμοποιημένη μεταρρύθμιση. 
Το ζήτημα της ανανεούμενης απεργίας, της γενικής απεργίας [διαρκείας] που θα έκανε τον Βερτ και τον Σαρκοζί να υποκύψουν, είχε τεθεί στις διαδηλώσεις και μέσα στα συνδικάτα. Αλλά ένα μεγάλο μέρος του διασυνδικαλιστικού συντονισμού ήταν αντίθετο. Όπως ο Φρανσουά Σερέκ, τότε γενικός γραμματέας της CFDT, που είχε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων στις 23 Σεπτέμβρη: «Αυτοί που θέλουν να ριζοσπαστικοποιήσουν το κίνημα, που καλούν σε γενική απεργία, θέλουν να περάσουμε σε μια πολιτική προσέγγιση (…). Αλλά η δύναμη αυτού του κινήματος βρίσκεται στο ότι δεν είναι πολιτικό, αλλά κοινωνικό. Έχουμε μια ήσυχη δύναμη, ας τη χρησιμοποιήσουμε». Ο Μπερνάρ Τυμπό, γενικός γραμματέας της CGT είχε αποφύγει μια καθαρή απάντηση, δηλώνοντας στις 10 Σεπτέμβρη στη Le Monde: «Όσο κυριαρχεί η αδιαλλαξία, τόσο θα κερδίζει έδαφος η ιδέα των ανανεούμενων απεργιών». 
Συνολικά, ο διασυνδικαλιστικός συντονισμός δεν εναντιώθηκε στις ανανεούμενες απεργίες σε κάθε κλάδο, αλλά τις άφησε απλά να συμβούν χωρίς να επιχειρεί να τις ενισχύσει, να τις επεκτείνει, να οργανώσει ένα αγωνιστικό «καλεντάρι» για την ανάπτυξη της σύγκρουσης. Το 2010, οι μαχητικές πρωτοβουλίες προήλθαν από ένα μεγάλο αριθμό συνδικάτων και μαχητικών αγωνιστών που έφτιαξαν συντονισμούς και διακλαδικές γενικές συνελεύσεις για να ενισχυθούν οι απεργίες και να οργανωθούν οι αποκλεισμοί.
Το ίδιο ζήτημα λοιπόν είναι ιδιαίτερα παρόν και σήμερα. Αξίζει να σημειωθούν δύο σημαντικές διαφορές με το 2010, όσον αφορά την πολιτική των συνδικαλιστικών ηγεσιών: Πρώτον, όλα τα συνδικάτα είναι ξεκάθαρα υπέρ της απόσυρσης του νομοσχεδίου της Μπορν. Αυτό δεν ίσχυε το 2010 [όταν κάποια αγωνίζονταν για «βελτιώσεις»]. Η άλλη διαφορά είναι ακριβώς η ύπαρξη της εμπειρίας του 2010 και της αποτυχίας της -οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν επίγνωση αυτής της αποτυχίας.
Γενική Απεργία;
Στις 7 Φλεβάρη, η συν-εκπρόσωπος των Solidaires, Μυριέλ Ζιλμπέρ, δήλωσε: «Δεν θα μπορέσουμε να νικήσουμε αν δεν κινηθούμε προς ένα πραγματικό, ανανεούμενο και γενικευμένο μπλοκάρισμα της οικονομίας. Οι μεγάλες διαδηλώσεις δεν θα αρκέσουν». Τα Solidaires έχουν προτείνει συγκεκριμένα να γίνουν προετοιμασίες για τις 8 Μάρτη, προωθώντας την προοπτική μιας ανανεούμενης απεργίας από εκείνη την ημερομηνία και μετά. Ο στόχος είναι εμφανώς να συνδυαστεί στο καλεντάρι της μάχης ενάντια στη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, η απεργία και η φεμινιστική διαδήλωση της Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας στις 8 Μάρτη, έχοντας τη γνώση ότι ήδη η CGT, η FSU και τα Solidaires προετοιμάζονται από κοινού για να στηρίξουν αυτή την ημερομηνία.
Ο πανεθνικός διασυνδικαλιστικός συντονισμός, στη διακήρυξή του στις 11 Φλεβάρη, δηλώνει: «Αν η κυβέρνηση και οι βουλευτές παραμείνουν κουφοί απέναντι στη λαϊκή διαμαρτυρία, ο διασυνδικαλιστικός συντονισμός θα καλέσει σε σκλήρυνση της κινητοποίησης, παραλύοντας στις 7 Μάρτη κάθε κλάδο σε όλη τη Γαλλία… και αξιοποιώντας την 8η Μάρτη… για να υπογραμμιστεί η μεγάλη κοινωνική αδικία αυτής της μεταρρύθμισης απέναντι στις γυναίκες». 
Ήδη η ομοσπονδία της CGT στους σιδηροδρομικούς (SNCF) καλεί σε ανανεούμενη απεργία από εκείνη την ημέρα, όπως και ο διασυνδικαλιστικός συντονισμός στις αστικές συγκοινωνίες του Παρισιού (RATP). Είναι πολύ πιθανό ότι τις επόμενες ημέρες θα προκύψουν περισσότερα καλέσματα στην ίδια κατεύθυνση. [σσ: ακολούθησαν αντίστοιχες αποφάσεις στα διυλιστήρια και στην αποκομιδή απορριμμάτων, ενώ τέθηκε «προς συζήτηση» και στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση]. Θα μπορούσε έτσι να διαμορφωθεί ένα καθαρό και διακλαδικό χρονοδιάγραμμα για ανανεούμενες απεργίες από τις 7 Μάρτη. Επιπλέον, αυτή η ημερομηνία είναι και το τέλος των χειμερινών σχολικών διακοπών, κάτι που ανοίγει τις πιθανότητες κινητοποίησης στα λύκεια και ενίσχυσης του κινήματος που έχει ξεκινήσει στα πανεπιστήμια. 
Το θεμελιώδες ερώτημα είναι προφανώς αν υπάρχει η πεποίθηση των εργαζομένων ότι είναι εφικτό να νικήσουμε, ότι αξίζει τον κόπο να βρεθούμε σε απεργία από τις 7 Μάρτη και μετά για να οδηγήσουμε τον Μακρόν σε υποχώρηση.