Με κόκκινο μελάνι

ΨΗΦΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ
Το νομοσχέδιο για τη χρήση της επιστολικής ψήφου στα δημοψηφίσματα και τις ευρωεκλογές, είναι πλέον νόμος του κράτους, όχι όμως για τις εθνικές εκλογές, καθώς η σχετική τροπολογία δεν συγκέντρωσε τις απαραίτητες 200 ψήφους. Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, πλην της Πλεύσης Ελευθερίας, καταψήφισαν το νομοσχέδιο. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ψήφισαν αρχικά «υπέρ» του νομοσχεδίου στην αρμόδια επιτροπή, αλλά «πιάστηκαν στον ύπνο». Παρά την οφθαλμοφανή πρόθεση για εισαγωγή της ρύθμισης και στις εθνικές εκλογές, έδωσαν αρχικά συναίνεση, με αποτέλεσμα να εκτεθούν έπειτα ως αναξιόπιστοι παίκτες του (αστικού) πολιτικού συστήματος, χάρη στον κυβερνητικό τακτικισμό. Πέρα από τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της παροχής δικαιώματος ψήφου σε ανθρώπους που η μόνη σχέση τους με την οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας είναι η καταγωγή…του προπάππου τους, η καλπονοθεία από τις εταιρείες που θα συλλέγουν τα ψηφοδέλτια δεν είναι καθόλου απίθανο ενδεχόμενο, καταλύοντας κάθε έννοια μυστικότητας της ψήφου κατά τη διαλογή και κυρίως πριν. Τη στιγμή δηλαδή που το ψηφοδέλτιο «σταυρώνεται» και τοποθετείται στον φάκελο προτού αυτός σφραγιστεί. Για παράδειγμα, εκείνος ο εργοδότης, που παρουσία του Άδωνη προέτρεπε βίαια τους εργαζόμενους της εταιρείας του να ψηφίσουν ΝΔ τον περασμένο Μάη, μπορεί στις επερχόμενες ευρωεκλογές να υποχρεώσει τους υπαλλήλους του να ψηφίσουν μπροστά του και να του παραδώσουν τους σφραγισμένους φακέλους προς ταχυδρόμηση. Για ένα κομμάτι ψηφοφόρων με οικονομική ή άλλη εξάρτηση από κάποιον ισχυρότερο, η καταναγκαστική ψήφος μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη.
ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ 
Το υπό διαβούλευση σχέδιο, του νέου ποινικού κώδικα, ετοιμάζεται να προωθήσει η κυβέρνηση στη βουλή προς ψήφιση. Το νομοσχέδιο αυτό επιχειρεί να επιφέρει ένα πρωτοφανές πλήγμα σε βασικές εγγυήσεις της ποινικής διαδικασίας σε βάρος των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων, με αυστηροποίηση των ποινών και τυποποίηση νέων αξιόποινων πράξεων που συνθέτουν ένα ζοφερό τοπίο διολίσθησης στον ποινικό λαϊκισμό, με τεράστιους κινδύνους για τα κοινωνικά δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες. Η έκτη (!) κατά σειρά παρέμβαση της ΝΔ από το 2019, στο ποινικό δίκαιο, είναι σύμφωνη με την αντιδραστική λογική, πώς οι σκληρότερες ποινές θα μειώσουν την εγκληματικότητα. Λογική εντελώς αποτυχημένη αν λάβουμε υπόψη ότι τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών ανθρώπων της νύχτας (που συνδέονται με επιχειρηματικούς κύκλους και αξιωματούχους, ένστολους και μη), τείνουν να γίνουν μηνιαία συνήθεια. Επιπλέον, κάθε μέτρο στην κατεύθυνση της αυταρχικής θωράκισης του κράτους, στην πραγματικότητα στρέφεται κατά των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Απέναντι στην προοπτική των ακόμη πιο ασφυκτικά γεμάτων φυλακών, όπου οι συνθήκες διαβίωσης είναι απελπιστικές, προτάσσουμε τη λογική του αγώνα και της αλληλεγγύης, για να χτυπηθούν τα κοινωνικά αίτια που οδηγούν στο έγκλημα.
ΣΩΤΗΡΕΣ…ΤΩΝ ΩΚΕΑΝΩΝ
Μιλώντας στο 3ο Υπουργικό Forum Ευρωπαϊκής Ένωσης-Ινδοειρηνικού, ο Γιώργος Γεραπετρίτης υποστήριξε ότι «η προστασία των ωκεανών είναι ζωτικής σημασίας» και ανακοίνωσε πως η Ελλάδα θα φιλοξενήσει την 9η Διάσκεψη «Our Ocean» Conference στην Αθήνα, στις 16-17 Απριλίου. Όπως ανέφερε, «η διάσκεψη θα επικεντρωθεί, επίσης, στον βιώσιμο τουρισμό, την πράσινη ναυτιλία, τη μείωση της θαλάσσιας πλαστικής ρύπανσης και την πράσινη μετάβαση στη Μεσόγειο». Μόνο που στην τοποθέτησή του, ο «πράσινος» ΥΠΕΞ ξέχασε να επισημάνει ότι το ελληνικό κράτος επενδύει σταθερά σε νέες εγκαταστάσεις ορυκτού αερίου και επιμένει σε ένα τεράστιο πρόγραμμα εξόρυξης υδρογονανθράκων σε χερσαίες και θαλάσσιες περιοχές της χώρας. Αυτή ακριβώς η δραστηριότητα δηλαδή που επιτείνει την κλιματική κρίση και την περιβαλλοντική καταστροφή. Η Ελλάδα αδειοδοτεί την έρευνα και τις εξορύξεις σε θαλάσσιες περιοχές της Κρήτης και του Ιονίου χωρίς να έχει εκτιμήσει τις σοβαρές επιπτώσεις τους στο περιβάλλον και στα προστατευόμενα είδη. Πρακτική που όχι μόνο δεν συμβαδίζει με τους στόχους για κλιματική δικαιοσύνη, αλλά απειλεί τα θαλάσσια οικοσυστήματα, που δήθεν θέλουν να διασώσουν οι φαεινές κυβερνητικές προτάσεις. Βαθιά υποκριτές, το λιγότερο. Αν θέλουμε να αποφύγουμε τις καταστροφικές επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης, απαιτείται ένα μεγάλο «όχι» στις εξορύξεις πετρελαίου και ορυκτού αερίου.