Πόσο έξω από το καθεστώς είναι η Greek Mafia;

Μόνο που η εγκατάσταση της Μαφίας μέσα στο καθεστώς είχε προ καιρού συντελεστεί.
Με την επάνοδο του Χρυσοχοΐδη στο ΠροΠο, και τις αλλαγές στην ηγεσία της Αστυνομίας, έγιναν αμέσως κάποιες συλλήψεις σχετικά με τη θεαματική δολοφονία του διαβόητου Νονού Ζαμπούνη, ή «Ζαμπόν». Οι συλλήψεις κάποιων καταζητούμενων κακοποιών ανατολικοευρωπαϊκής καταγωγής, αλλά και κάποιων ελλήνων που τα ονόματά τους παραμένουν «προστατευμένα», εξυπηρετούν μια προφανή πολιτική σκοπιμότητα: Η μαφιόζικη εγκληματικότητα είναι, λέει, κυρίως «εισαγόμενη» (όπως άλλωστε και η ακρίβεια…).
Δεν είναι η πρώτη φορά: στις παραμονές των εκλογών του Μάη-Ιούνη του ’23, η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι «εξιχνίασε» τη δολοφονία του δημοσιογράφου Καραϊβάζ, συλλαμβάνοντας κάποιους αλλοδαπούς που κατηγορήθηκαν ως οι εκτελεστές του. Έκτοτε δεν έχει προχωρήσει τίποτα. Ούτε η δίωξη των κατηγορούμενων ως εκτελεστών, ούτε πολύ περισσότερο η (προαναγγελθείσα, τότε…) σύλληψη των ηθικών αυτουργών ή καθοδηγητών του δικτύου που «έφαγε» τον Καραϊβάζ. Όχι τυχαία. Η δολοφονία του Καραϊβάζ είναι κομβική υπόθεση για την αποκάλυψη των σχέσεων της μαφίας με το κράτος και τους ολιγάρχες, γιατί αυτός ο βετεράνος του αστυνομικού ρεπορτάζ δεν έκρυβε ότι είχε αποκτήσει στενές επαφές με δυο εμβληματικά πρόσωπα των μαφιόζικων δραστηριοτήτων, τον αστυνομικό Σπύρο Παπαχρήστο και τον διάδοχό του, τον «λογιστή» Δημήτρη Μάλαμα, την εποχή που η μαφία αποκαλείτο με το ακριβέστερο όνομα Greek Police Mafia (GPM).
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, μια τυχαία σύλληψη δύο αστυνομικών στη Φιλοθέη που κουβαλούσαν σημαντική ποσότητα ηρωίνης, οδήγησε τις ανακριτικές Αρχές, για πρώτη φορά, στα ίχνη του Σπύρου Παπαχρήστου. Ασφαλώς δεν προχώρησε καμία δίωξη. Γιατί ο Παπαχρήστος ήταν στέλεχος των ΕΚΑΜ, άνθρωπος της Εκκλησίας, παρασημοφορημένος «επ’ ανδραγαθία» στον πόλεμο των συνοριοφυλάκων κατά των μεταναστών στον Έβρο, κουμπάρος του Πάνου Καμένου και του Ν. Πατέρα, και υπεύθυνος ασφαλείας της… οικογένειας Λάτση! Μετά τη δολοφονία του αποδείχθηκε ότι ηγείτο ενός μεγάλου δικτύου «προστασίας» σε οίκους ανοχής, ινστιτούτα μασάζ, παράνομες λέσχες, αλλά και εμπορίας ναρκωτικών στα νησιά (Μύκονοοοος!).
Τον διαδέχθηκε ο «λογιστής» ή «τραπεζίτης» της GPM, Δημ. Μάλαμας. Αξιοσέβαστος επιχειρηματίας, εισαγωγέας καφέ, και ειδικευμένος στη «λεύκανση» των εσόδων από τη μαύρη επιχειρηματικότητα. Ο Δ. Μάλαμας έφτασε να κερδίσει τον πλειστηριασμό και να «αγοράσει» το κυλικείο… της Βουλής (κατά τις κακές γλώσσες, με την υποστήριξη παραγόντων του, τότε, κυβερνητικού κόμματος των ΑΝΕΛ). Η δήλωση του Ν. Βούτση που, ως Πρόεδρος της Βουλής, ακύρωσε την τελευταία στιγμή αυτή τη «συναλλαγή», υποδεικνύει ότι στην κορυφή του ΣΥΡΙΖΑ γνώριζαν με τι σκατά έχουν μπλέξει. Αλλά αποφάσισαν, ασφαλώς, να μην κάνουν τίποτα παραπάνω…
Η δολοφονία του Δ. Μάλαμα ήταν θεαματική. Τον συνόδευαν ως σωματοφύλακες 2 στελέχη των ΕΚΑΜ. Αυτοί περιορίστηκαν να αφαιρέσουν τα 2 κινητά και το σημειωματάριο του Μάλαμα (που θεωρούνται το Άγιο Δισκοπότηρο για την εξιχνίαση των δραστηριοτήτων της GPM) μέσα από το διάτρητο τεθωρακισμένο τζιπ και να τα παραδώσουν προς προστασία σε άγνωστο «κέντρο», που τα κράτησε μυστικά μέχρι και την ολοκλήρωση των ανακριτικών ερευνών.
[...] Οι αποκαλύψεις για την GPM δείχνουν ότι αυτό το μαφιόζικο κύκλωμα έχει μπει σε παρακμή.
Σε συντονισμό με τη γενικότερη ιδεολογικοπολιτική τάση προς την ιδιωτικοποίηση, εμφανίζεται στροφή των μαφιόζικων δραστηριοτήτων είτε σε άμεση σχέση με συγκεκριμένους ολιγάρχες, είτε σε σχέση με τον έλεγχο «κλαδικών» δραστηριοτήτων.
Μια σειρά από πρόσφατες δολοφονίες ερμηνεύτηκε με το σχήμα: «Σύγκρουση ανάμεσα στις μαφίες της λαθρεμπορίας καυσίμων και στις ομόλογες της λαθρεμπορίας τσιγάρων». Μόνο που οι λαθρεμπορίες καυσίμων και καπνού δεν γίνονται από λιανοπωλητές. Προϋποθέτουν πρόσβαση στην παραγωγή και στα δίκτυα διακίνησης, δηλαδή σχέση με τους «μεγάλους».
Ο πρόσφατα δολοφονημένος Β. Ζαμπούνης ήταν ιδιοκτήτης 10 βενζινάδικων! Διέθετε την υποδομή να κάνει εισαγωγές χημικού διαλύτη από τη Βουλγαρία και να νοθεύει τα καύσιμα. Πέντε από τους πρόσφατα δολοφονημένους μαφιόζους έλεγχαν πολλές δεκάδες βενζινάδικα.
Όμως οι ολιγάρχες δεν είναι ενιαίοι. Οι συγκρούσεις ανάμεσά τους, όπως πχ παρουσιάζονται στο ποδόσφαιρο, οδηγούν σε ρωγμές στην ομερτά.
Στις 17/5/23, η δολοφονία του Βασίλη Ρουμπέτη απέδειξε ότι ο αξιοσέβαστος εφοπλιστής Β. Μαρινάκης είχε ως σωματοφύλακα-μπράβο έναν σκληρό μαφιόζο, με καταδίκες για φόνους και οργανωμένη σχέση με τις συμμορίες από την εποχή του Στεφανάκου και κατόπιν του Σκαφτούρου. Παρά το βαρύ ποινικό του μητρώο, ο Ρουμπέτης είχε προσληφθεί στο… Δήμο Πειραιά, επί Μώραλη. Την ώρα της δολοφονίας του επέβαινε σε θωρακισμένη Μερσεντές, που ανήκει στον πρόεδρο του Παναθηναϊκού, αξιότιμο κ. Αλαφούζο…
Οι λόγοι που ο Μαρινάκης προσέλαβε τον Κούγια και που αυτός υστερικά «δείχνει» τη σχέση Γρ. Δημητριάδη – Δ. Μελισσανίδη δεν είναι (κυρίως) ποδοσφαιρικοί, αλλά σύγκρουση για τα μερίδια εξουσίας και επιρροής.
Την ώρα που τα δημοσιεύματα αποδίδουν τον έλεγχο της λαθρεμπορίας καπνού στην ρωσο-ουκρανική μαφία, η «Καθημερινή» του Αλαφούζου επέλεξε να ρίξει στη δημόσια συζήτηση τη μαγική λέξη: ΣΕΚΑΠ! Πράγματι, το κάποτε συνεταιριστικό εργοστάσιο πέρασε το 2013 στον έλεγχο του Ιβάν Σαββίδη και το 2018 «επωλήθη» στη γιαπωνέζικη JTI, ως τμήμα της πώλησης της ρωσικής Donskoy Tabak (το αν η πώληση αυτή έχει ολοκληρωθεί παραμένει ζήτημα, αν και πολλοί επιμένουν ότι ήταν μια αμυντική κίνηση-φερετζές). Η παραγωγική δυνατότητα της ΣΕΚΑΠ έχει δεκαπλασιαστεί παρά τη γενικότερη κρίση της καπνοβιομηχανίας και το εργοστάσιο έχει εύκολη πρόσβαση σε δύο «χαλαρά» λιμάνια. Το γεγονός ότι 3 μέχρι σήμερα σαπιο-τσιγαράδικα έχουν εξοκείλει (2 στην Κρήτη, 1 στην Εύβοια) φορτωμένα με λαθραία τσιγάρα παραγωγής ΣΕΚΑΠ, με προορισμό το Μαυροβούνιο, είναι μάλλον μια ενοχλητική λεπτομέρεια.
Οι εσωτερικές συγκρούσεις στις μαφίες εξαρτώνται και από το χρόνο και από το στίγμα κάθε συγκυρίας. Κάθε εποχή έχει και την εγκληματικότητα που της αντιστοιχεί.
Στα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση -στα χρόνια που μέσα στις φυλακές γίνονταν σημεία αναφοράς ποινικοί όπως ο Χ. Τεμπερεκίδης, ο Γ. Πετρόπουλος κ.ά.- αναπτύχθηκε ένα κλίμα «κοινωνικής ληστείας». Δεν κράτησε πολύ και δεν ήταν (πάντα) πραγματικό. Όπως σε κάθε άλλη δραστηριότητα, το κοινωνικό «είναι» επικράτησε επί των ιδεών. Η οργανωμένη εγκληματικότητα στράφηκε σε όλο και πιο συντηρητική κατεύθυνση. Ο τελευταίος «κύκλος» που στρεβλά κράτησε επαφή με την παλιότερη, με την ιδεολογική ένταξη της παραβατικότητας, ήταν ο κύκλος του Στεφανάκου. Αυτός ο κύκλος –παρότι συμμάχησε με τις πιο «ριζοσπαστικές» ομάδες των Ρομά και των μεταναστών– ηττήθηκε στη σύγκρουση με την αναδυόμενη απολίτικη εγκληματικότητα του ’90, όπου φιγουράρουν οι μποντι-μπιλντεράδες, οι μποξέρ, οι νταβατζήδες κ.ο.κ. Η δολοφονία του Στεφανάκου (που είχε οργανώσει τις θεαματικές αποδράσεις των Παλαιοκώστα και Ριτζάι) και στη συνέχεια η δολοφονία του «λαϊκού» Σκαφτούρου (στα αρβανιτοχώρια της Βοιωτίας) ήταν σημείο καμπής.
Μετά ήρθε η GPM και σήμερα ο κάθε ολιγάρχης φτιάχνει το μαφιόζικο στρατό του. Οι «απώλειες» στις συγκρούσεις αυτών των στρατών μετριούνται με τις πάνω από 70 δολοφονίες σε ελάχιστα χρόνια, δολοφονίες που στη συντριπτική πλειοψηφία παραμένουν «ανεξιχνίαστες».