Όπως πριν 33 χρόνια, καμιά συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικά σχέδια

Η  μεγάλη προθυμία της κυβέρνησης Μητσοτάκη να συνδράμει στις επιθέσεις κατά των Χούθι στην Ερυθρά Θάλασσα, προς υποστήριξη ουσιαστικά της ισραηλινής θηριωδίας στη Γάζα και των ελλήνων εφοπλιστών, φέρνει στο νου την αντίστοιχη προθυμία του πατέρα Μητσοτάκη πριν 33 χρόνια. 
Τότε που -πάλι εν μέσω φοιτητικών και μαθητικών καταλήψεων- η κυβέρνηση της ΝΔ του Κωσταντίνου Μητσοτάκη, ενέπλεκε την Ελλάδα στους πολεμοκάπηλους τυχοδιωκτισμούς του δυτικού ιμπεριαλισμού στον Περσικό Κόλπο. Επιλογή που βρήκε όμως αντιπολεμική αντίσταση, η οποία «συναντήθηκε» με τους μαζικούς αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας. 
Ύστερα από απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, τον Απρίλιο του 1990 η Νέα Δημοκρατία καταφέρνει να σχηματίσει κυβέρνηση με οριακή πλειοψηφία. Ο νεοφιλελευθερισμός σάρωνε παγκοσμίως, τα καθεστώτα του λεγόμενου «υπαρκτού» κατέρρεαν και τα ιδεολογήματα περί του «τέλους της ιστορίας» καθοδηγούσαν την κυβερνητική πολιτική. Ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές μισθών, κοινωνικών παροχών και κάθε είδους «προνομίου» της Μεταπολίτευσης αποτελούν τη βασική κατεύθυνση. 
Στο γεωπολιτικό πεδίο, ο Κων. Μητσοτάκης προωθεί την πλήρη ταύτιση με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, διατηρώντας άλλωστε και άριστες σχέσεις με την οικογένεια Μπους. Εναρκτήρια πράξη για τα διαπιστευτήρια της νέας ελληνικής κυβέρνησης ήταν η αναγνώριση του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ, την άνοιξη του 1990, με την πρώτη περίοδο της Ιντιφάντα ακόμα ενεργή (1987-93). 
Τον Αύγουστο του 1990, με το ξεκίνημα των στρατιωτικών προετοιμασιών για τον  πρώτο πόλεμο του Κόλπου, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποδέχτηκε τη συμμετοχή της στην ιμπεριαλιστική εξόρμηση, με τη Φρεγάτα «Λήμνος» να αναχωρεί τον Σεπτέμβρη για την Ερυθρά Θάλασσα και να παίρνει μέρος στην επιχείρηση «Ασπίδα της Ερήμου» (όπως θα ονομάζεται και η τωρινή επιχείρηση της ΕΕ στην περιοχή…«Ασπίδες») ως τις 5 Νοεμβρίου 1990, όταν και τη θέση της πήρε η φρεγάτα «Έλλη». Οι μητέρες των ναυτών διοργανώνουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Ναύσταθμο της Σαλαμίνας, με σύνθημα «Όχι το Λήμνος στον Περσικό». 
Η σκυτάλη των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων περνάει στην εκπαίδευση. Το φθινόπωρο του 1990, ο υπουργός Παιδείας Βασίλης Κοντογιαννόπουλος προωθεί πολυνομοσχέδιο που προέβλεπε μεταξύ άλλων τη λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ. Η απάντηση ήταν ένα σαρωτικό κύμα καταλήψεων που απλώθηκε από τα πανεπιστήμια στα σχολεία. 
Μάταια η κυβέρνηση ποντάρει στην εκτόνωση, λόγω γιορτών. Από τις 7 Γενάρη, το σχέδιο κράτους και παρακράτους μπαίνει σε εφαρμογή, θυμίζοντας τις χειρότερες μέρες της μετεμφυλιακής Δεξιάς. Αποτέλεσμα της επιχείρησης «δυναμικής ανακατάληψης» των σχολείων από τα ακροδεξιά πρωτοπαλίκαρα της ΝΔ, ήταν και η δολοφονία του αγωνιστή καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα. Τις επόμενες μέρες και νύχτες η Πάτρα και η Αθήνα κυριολεκτικά φλέγονται. Ο Κοντογιαννόπουλος παραιτείται και υπουργός Παιδείας αναλαμβάνει ο Γ. Σουφλιάς, ανακοινώνοντας «διάλογο από μηδενική βάση». Τα τότε κυβερνητικά σχέδια για τη δημόσια εκπαίδευση θα μείνουν στο συρτάρι. 
Πόλεμος του Κόλπου
Η νέα ημερομηνία αναχώρησης της φρεγάτας «Λήμνος» για τον Περσικό, στις 9 Γενάρη του 1991, συμπίπτει με την ημέρα που πραγματοποιούνται μεγάλα συλλαλητήρια, για τη δολοφονία Τεμπονέρα. Την ίδια μέρα θα γίνει και αντιπολεμική συγκέντρωση στο Ναύσταθμο της Σαλαμίνας, με πρωτοβουλία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Με επιστολή τους στον Τύπο, οι μητέρες των ναυτών προσπαθούν να αποτρέψουν και πάλι την αποστολή: «Ζητάμε από την ελληνική κυβέρνηση να μη φύγει το Λήμνος για τον Περσικό». Στις 10 Γενάρη οι διαδηλωτές στην Αθήνα ξεπερνούν τους 100.000 και στήνονται οδοφράγματα. Τα χημικά της ΕΛΑΣ πέφτουν μέσα στο κατάστημα «Μαρούσης» με αποτέλεσμα να καούν 4 άνθρωποι. 
Λίγες μέρες μετά, η Ελλάδα και όλος ο πλανήτης ξυπνούν με τα πλάνα νυχτερινής λήψης του CNN και την αμερικανική-ΝΑΤΟϊκή επιχείρηση, που έμεινε γνωστή ως «καταιγίδα της ερήμου». Τα ξημερώματα της 17ης Γενάρη 1991, η Βαγδάτη βομβαρδιζόταν με πυραύλους «Τόμαχοουκ». Ακολούθησαν συνεχείς επιδρομές πολεμικών αεροσκαφών, που βομβάρδισαν αεροδρόμια και λοιπές υποδομές του Ιράκ. Είχε ξεκινήσει ο πρώτος πόλεμος του Κόλπου, έχοντας ως αφορμή την εισβολή ιρακινών στρατευμάτων στο Κουβέιτ τον Αύγουστο του 1990. Ήταν ο πόλεμος που αντιπροσώπευε την εποχή της παγκόσμιας κυριαρχίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί από το 1989 και έπειτα. Και σε αυτή την εποχή των καινούργιων «διευθετήσεων», ο ελληνικός καπιταλισμός διεκδικούσε αναβαθμισμένο ρόλο στη Μέση Ανατολή και στα Βαλκάνια. 
Μετά τον θάνατο που σκόρπισαν οι εναέριες επιθέσεις ήλθε η σειρά των χερσαίων επιχειρήσεων για την ανακατάληψη του Κουβέιτ. Διήρκεσαν μόλις 100 ώρες (24 -27/2/1991), δείγμα της αμερικανικής υπεροπλίας. Οι ΗΠΑ προτίμησαν να αφήσουν την εξουσία στον Σαντάμ, χωρίς να πάρουν το ρίσκο να προχωρήσουν σε κατοχή, επιλογή που θα υλοποιηθεί τελικά το 2003, με τον «ένοπλο εκδηµοκρατισµό» του Ιράκ να αποτυγχάνει παταγωδώς.
Στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια στις 17 και 24/1, ενάντια στον πόλεμο και την ελληνική συμμετοχή, μαζί με τις μητέρες των ναυτών από τις φρεγάτες «Έλλη» και «Λήμνος», συμμετέχουν και τα μπλοκ των καταληψιών. Το «να μη φύγουν οι φρεγάτες» γίνεται μέρος των μαθητικών αιτημάτων στις καταλήψεις. Στις κατειλημμένες σχολές οργανώνονται εκδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο με τη συμμετοχή αντιρρησιών συνείδησης. Η ίδια κυβέρνηση που δολοφονεί αγωνιστές, συμμετέχει στη σφαγή γυναικόπαιδων στο Ιράκ. Το «κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων», γίνεται καθολικό αίτημα του μαζικού κινήματος. 
Ήταν η αρχή του τέλους της ανάλγητης κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η κυβέρνηση της Δεξιάς, θα πέσει τελικά δύο χρόνια αργότερα, κάτω από το βάρος των εργατικών αγώνων, με αποκορύφωμα τη 18μηνη απεργία της ΕΑΣ (οδηγοί και εργαζόμενοι στα λεωφορεία Αθήνας-Πειραιά), ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του κρατικού φορέα αστικών συγκοινωνιών. Αλλά και η αντιπολεμική αντίρρηση, μαζί με τον ξεσηκωμό της νεολαίας, είχαν προκαλέσει μια σοβαρή ρωγμή στην εικόνα πολιτικής υπεροχής του  βρικόλακα Μητσοτάκη, με το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα «ζαλισμένο» από τα απανωτά σκάνδαλα και τον ενιαίο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ (με τη συμμετοχή του ΚΚΕ) σε εσωκομματική αναταραχή. Την ίδια στιγμή, η ακροδεξιά πτέρυγα Σαμαρά, φλέρταρε με την κατάληψη της Β. Μακεδονίας.
Σε αυτή την παράδοση έχουμε σήμερα να «πατήσουμε». Με ένα μαζικό αντιπολεμικό κίνημα που θα απαιτεί να σταματήσει η ελληνική εμπλοκή στο πλευρό των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ισραήλ και η προάσπιση των εφοπλιστικών συμφερόντων στην Μέση Ανατολή, όταν τα νοσοκομεία καταρρέουν. Λεφτά για τη δημόσια Παιδεία- όχι στη σπατάλη των εξοπλισμών. Καμία φρεγάτα στην Ερυθρά Θάλασσα, να κλείσουν οι βάσεις και να διακοπεί κάθε στρατιωτική και οικονομική συνεργασία με το Ισραήλ, ως πράξη αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό. Αιτήματα που χρειάζεται να ενσωματωθούν στις διεκδικήσεις των σωματείων, στις καταλήψεις των σχολών και των σχολείων, απέναντι στην κυβέρνηση της ακρίβειας, των ιδιωτικοποιήσεων και του μιλιταρισμού.