Η 8η Μάρτη, ταυτισμένη εδώ και κάποια χρόνια με την Παγκόσμια Φεμινιστική Απεργία στο σπίτι και στη δουλειά, είναι ημέρα αγώνα και διεκδίκησης για όλες τις γυναίκες που πλήττονται από τη φτώχεια, τον θεσμικό σεξισμό, τις έμφυλες ανισότητες και την καταπίεση. Με τους αγώνες ενάντια στην έμφυλη καταπίεση και εκμετάλλευση κάθε μορφής, το φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα και στον κόσμο έχει ξαναδώσει στην 8η Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, το αρχικό της νόημα.
Ημερ.Δημοσίευσης
Είναι η μέρα που βροντοφωνάζουμε ότι «αν σταματήσουμε εμείς, σταματάει ο κόσμος!».
Είναι η μέρα που βγαίνουμε στο δρόμο για την υπεράσπιση της ζωής μας, απέναντι σε κάθε μορφής έμφυλη βία και κακοποίηση που καθημερινά την απειλεί: οικονομική, σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική, με τελευταίο σκαλοπάτι τη γυναικοκτονία.
Είναι η μέρα που διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, σε μια κοινωνία διευρυνόμενης φτωχοποίησης που πλήττει πρώτα εμάς, που έχουμε να αντιμετωπίσουμε την ανισότητα και τις διακρίσεις στην εργασία, αλλά και να σηκώσουμε το βάρος της κοινωνικής αναπαραγωγής, σε εποχές διάλυσης των κοινωνικών υπηρεσιών.
Η 8η Μάρτη, ως μια μέρα «ζωντανή» κι όχι εθιμοτυπική, ως υπόθεση όλων όσες βιώνουμε την καταπίεση, (ξανα)βρίσκει κάθε χρόνο το ιδιαίτερο νόημά της μέσα στις συγκυρίες που ζούμε.
Για εµάς, οι φεµινιστικοί αγώνες µας είναι ταυτόχρονα αγώνες ενάντια στο σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης, είναι αγώνες ενάντια στην επισφάλεια της ζωής και τη ζωή στην επισφάλεια.
Έτσι, πέρυσι ενώσαμε τις φωνές μας με χιλιάδες άλλες, στη Γενική Απεργία μετά το πολύνεκρο έγκλημα στα Τέμπη.
Ελεύθερες Γυναίκες – Ελεύθερη Παλαιστίνη!
Έτσι, φέτος ενώνουμε τις φωνές μας με το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, για να απαιτήσουμε να σταματήσει η γενοκτονία στη Γάζα.
Όλα τα βλέμματα στραμμένα στη Ράφα! Αυτή είναι η κραυγή του διεθνούς κινήματος, καθώς ο Ισραηλινός Στρατός ετοιμάζεται να εισβάλει στη μικρή αυτή γωνιά παλαιστινιακής γης που αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο για εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένες/ους Παλαιστίνιες/ους.
Γνωρίζουµε καλά ότι οι Παλαιστίνιες γυναίκες και τα λοατκι άτοµα αποτελούν τα πρώτα θύµατα του αποικιοκρατικού κράτους κατοχής, το οποίο υιοθετεί µισογυνικές, σεξιστικές και γυναικοκτονικές πολιτικές για να κάµψει την αντίσταση. Το κράτος του Ισραήλ αντιµετωπίζει ακόµα και τα βρέφη ως µελλοντικούς τροµοκράτες. Η σκέψη μας βρίσκεται σε όλες αυτές που δεκαετίες τώρα βάζουν τα σώµατά τους µπροστά σε όπλα και µπουλντόζες, υπερασπιζόµενες τα σπίτια, τα δέντρα, το νερό και τη γη τους, σε όλες αυτές που συµµετείχαν στην Ιντιφάντα, που φυλακίστηκαν, που εργάζονται ως δικηγόροι, νοσηλεύτριες, δασκάλες, γιατροί, καθηγήτριες, εργάτριες γης, που έπαιξαν και παίζουν καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση των λαϊκών παράνοµων δικτύων και επιτροπών, σε όλες όσες µέσα από την τέχνη και την γραφή υπερασπίζονται την γη και τα σώµατά τους.
Ξέρουμε καλά το δίκιο των καταπιεσμένων απέναντι στον καταπιεστή, ξέρουμε τι θα πει ατιμώρητη κι ασύμμετρη βία, γνωρίζουμε πώς είναι να κινδυνεύεις λόγω ταυτότητας (φύλου ή φυλής), νιώθουμε τον θυμό απέναντι σε όσους κατηγορούν το θύμα και καλύπτουν τον θύτη. Γι’ αυτό μας συγκλονίζει όταν αυτή η εμπειρία γίνεται σε θηριώδη κλίμακα, από μια θηριώδη πολεμική μηχανή που έχει εξαπολύσει έναν γενοκτονικό πόλεμο ενάντια σε έναν ολόκληρο λαό κι απολαμβάνει τη διεθνή ανοχή ή και υποστήριξη γιατί τάχα είναι σε «αυτοάμυνα», ενώ η αντίσταση στην καταπίεση βαφτίζεται «τρομοκρατία».
Γι’ αυτό μας εξοργίζει διπλά το «ροζ πλυντήριο» του Κράτους του Ισραήλ, που πουλάει τον εαυτό του ως «προοδευτικό» στα ζητήματα των γυναικείων και των ΛΟΑΤΚΙ δικαιωμάτων, ενώ πρόκειται για ένα κράτος Απαρτχάιντ που αποστερεί συστηματικά επί δεκαετίες κάθε δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού. Ο δικός μας φεμινισμός στέκεται σε σύγκρουση με το ρατσισμό, την «φυλετική ανωτερότητα», την «εθνική αποκλειστικότητα» και την αποικιοκρατία, θέλει να ενώσει τα θύματα της καταπίεσης σε κοινούς αγώνες ενάντια σε κοινούς εχθρούς: Το σύστημα που αναπαράγει το πλέγμα σεξιστικών, ρατσιστικών, εθνικών καταπιέσεων, που εξαπολύει «κοινωνικούς πολέμους» εναντίον μας στο εσωτερικό και ιμπεριαλιστικούς πολέμους κατά των «Άλλων» στο εξωτερικό.
Στις 8 Μάρτη θέλουμε να διαδηλώσουμε την φεμινιστική αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό, που δολοφονείται, χάνει τα σπίτια του, τα παιδιά του κι απειλείται -για μια ακόμα φορά στην ιστορία του- να βρεθεί στην προσφυγιά, αν αφήσουμε το Κράτος του Ισραήλ να ολοκληρώσει το σχέδιο εθνοκάθαρσης.
Να καταγγείλουμε την συνενοχή της ελληνικής κυβέρνησης και να απαιτήσουμε να σπάσει η στρατηγική συμμαχία Ελλάδας-Ισραήλ, να φωνάξουμε «Όχι στο όνομά μας!».
Να ενώσουμε τις φωνές μας με το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης, που εκείνες τις μέρες θα κλιμακώνει τη δράση του για να αποτρέψει το χυδαίο ισραηλινό τελεσίγραφο για εισβολή στη Ράφα στις 10 Μάρτη.
Να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να σταματήσει ένα ιστορικό έγκλημα.
Να διαδηλώσουμε την αποφασιστικότητά μας να συνεχίσουμε τους αγώνες για απελευθέρωση από κάθε καταπίεση.
Μέχρι να ζήσουμε ως Ελεύθερες Γυναίκες και να δούμε Ελεύθερη την Παλαιστίνη.
5 χρόνια Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη
Τι όμορφα γενέθλια!
Με τη νεολαία να δίνει τη μάχη στη σχολή για τη μόρφωση,στην υπηρεσία και το εργοστάσιο για καλύτερες συνθήκες εργασίας και παντού ενάντια στο σεξισμό, τη φτώχεια και τη βία.
Κι εμείς οι μεγαλύτερες από δίπλα, για να τους αφήσουμε ένα κόσμο λιγότερο σεξιστικό, ρατσιστικό, αμφιομοτρανσφοβικό. Και με τα συντρόφια μας τους άντρες για την αλλαγή της κοινωνίας!
Όλα είμασταν εκεί! Μια αγκαλιά! Μια γροθιά! Γιατί μας κατασστρέφουν τη ζωή!Και πρέπει να περάσουμε στην αντεπίθεση!