Από το τελευταίο πενθήμερο του 2012, οι εργαζόμενοι προσμετράμε νέες θυσίες στο βωμό της κρίσης. Εκτός από τα μνημονιακά σχέδια για 150.000 και πλέον απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, σε μια σειρά χώρους του ιδιωτικού τομέα παρακολουθούμε να γίνονται μαζικές και ατομικές απολύσεις.
Ημερ.Δημοσίευσης
Απολύσεις
Οι εργοδότες ακολουθούν το δρόμο των απολύσεων, για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Πιστεύουν ότι έτσι θα αντέξουν στον ανταγωνισμό και με τα άλλα μέτρα των μνημονίων, που έχουν ψηφιστεί, συν αυτά που έρχονται το 2013 (βλ. διπλανή στήλη) θα τους δώσουν τη δυνατότητα να προσλάβουν εργαζόμενους πιο φτηνούς και πιο ευέλικτους. Μεγάλες εταιρείες, όπως η Speedex στο χώρο των ταχυμεταφορών, έχουν ανακοινώσει ήδη πρόγραμμα «εθελουσίας εξόδου».
Οι απολύσεις αποσκοπούν επίσης στο να μην έχουν οι εργαζόμενοι τη δυνατότητα συλλογικής αντίστασης με τα συνδικάτα τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι απολύσεις στα σούπερ μάρκετ Αρβανιτίδης και στο Πόρτο Καρράς έγιναν ενάντια σε εργαζόμενους με συνδικαλιστική δράση.
Στη λυσσαλέα επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρο αντιστέκονται με κινητοποιήσεις. Δυστυχώς όταν οι απολύσεις ανακαλούνται, οι εργοδότες σύντομα επανέρχονται με νέες. Ενώ το παράδειγμα της Χαλυβουργίας αποδεικνύει με τον πιο καταφανή τρόπο ότι ακόμα και η απεργία διαρκείας σε ένα σωματείο, εργοστάσιο ή και κλάδο μπορεί να μην έχει τα επιθυμητά για την τάξη μας αποτελέσματα.
Η πείρα λέει ότι χρειάζεται συντονισμός των αγώνων. Το 2011 και το 2012 έγιναν οι περισσότερες μέρες απεργίας τα τελευταία 30 χρόνια. Έγιναν 20 γενικές απεργίες και 3 από αυτές ήταν 48ωρες. Όμως οι δεκάδες αυτοί αγώνες, παρά το γεγονός ότι οδήγησαν σε πτώση δύο κυβερνήσεις, δεν κατόρθωσαν να ανατρέψουν τα μνημόνια.
Συντονισμός
Ο βασικότερος λόγος είναι η παραλυτική επίδραση στους αγώνες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που ηγείται στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ και η οποία οργάνωσε αποσπασματικά τους αγώνες, χωρίς κανένα συντονισμό και χωρίς κλιμάκωση των αγώνων, με αποτέλεσμα να χάσουν την εμπιστοσύνη των εργαζομένων, αφού εξακολουθούν να στηρίζουν πολιτικά τις κυβερνητικές δυνάμεις των μνημονίων.
Ποτέ δεν πρόταξαν την ανατροπή των κυβερνήσεων και όταν τον περασμένο Οκτώβρη υπήρχε το κλίμα για απεργία διαρκείας με διαδηλώσεις και καταλήψεις, που ήδη ήταν σε εξέλιξη, δεν δώσανε καμιά συνέχεια.
Η Αριστερά έχει την ευκαιρία να ανατρέψει πραγματικά τα δεδομένα στους χώρους δουλειάς σε μια περίοδο που οι εξελίξεις μπορεί να είναι καταλυτικές για ολόκληρες δεκαετίες. Ξεπερνώντας την ηττοπάθεια, στην οποία οδηγεί η απομόνωση των αγώνων ακόμη και από συναδέλφους τους στον ίδιο κλάδο (βλέπε τακτικές ΠΑΜΕ), αλλά και ξεπερνώντας τη λογική (ηγεσία ΣΥΝ) που περιμένει τις εκλογές για να αλλάξουν τα πράγματα. Μια τακτική που οδηγεί το συνδικαλιστικό του κομμάτι στο να χτίζει στους εργατικούς χώρους συμμαχίες από τα πάνω, αντί να οργανώνει αγώνες.
Το πρώτο κρίσιμο καθήκον της Αριστεράς είναι να οργανώσει την αγανάκτηση και την αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων με επίμονους αγώνες και ανυποχώρητες πρωτοβουλίες αντίστασης, κλιμάκωσης και συντονισμού των αγώνων.
ΣΥΡΙΖΑ
Είναι δεδομένο ότι αυτό που επίσης λείπει αυτή τη στιγμή είναι η ηγεσία της Αριστεράς (και στις δεδομένες συνθήκες ο κλήρος πέφτει στο ΣΥΡΙΖΑ) να δώσει πολιτική κάλυψη στους αγώνες, ζητώντας τον ξεσηκωμό των εργαζομένων με απεργίες διαρκείας και στόχο την πλήρη κατάργηση των μνημονίων, τις αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, τη σωτηρία σχολείων και νοσοκομείων.
Να θέσει ως στόχο για το συνδικαλιστικό κίνημα, με αφετηρία την Εργατική Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ στις 26 Γενάρη, την ενοποίηση των δύο εργατικών συνομοσπονδιών (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ), αλλά και την ενοποίηση ομοειδών ομοσπονδιών και κλαδικών σωματείων (εκπαιδευτικοί, ταχυδρομεία κ.ά.).
Επίσης την ένταξη στα σωματεία όλων των επισφαλώς εργαζομένων και τροποποίηση του παρόντος νομοθετικού καθεστώτος, με κριτήριο τη δυνατότητα καλύτερης κινητοποίησης και μαζικοποίησης των συνδικάτων και όχι μόνο για εκλογικούς λόγους.
Να προβάλλει σε κάθε ανακοίνωση, αφίσα και λοιπό υλικό του τα αντικυβερνητικά και αντικαπιταλιστικά αιτήματα του προγράμματός του και να κινητοποιεί τις τοπικές του οργανώσεις για τη στήριξη των αγώνων που πραγματοποιούνται, αλλά και με καμπάνιες για ζωτικής σημασίας ζητήματα όπως η σωτηρία της δημόσιας υγείας και παιδείας.
Να στηρίζει τις προσπάθειες συντονισμού των αγώνων, που δίνουν τη δυνατότητα για κοινή δράση με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, όπως ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων.
Να πρωτοστατεί σε πρωτοβουλίες κοινής δράσης, με στόχο μια κυβέρνηση της Αριστεράς που, με στήριγμα τους ίδιους τους εργαζόμενους και τους συνεχείς αγώνες τους, θα βάλει σε προτεραιότητα τις ανάγκες τους και όχι το χρέος και το ευρώ.