Η αραβική επανάσταση συνεχίζεται

Τις τελευταίες μέρες η πλατεία Ταχρίρ είναι και πάλι γεμάτη διαδηλωτές. Ένας συνδυασμός παραγόντων οδήγησε στο σημερινό ξέσπασμα.
Η «επιθετική διπλωματία» των Αδελφών Μουσουλμάνων απέναντι στο Ισραήλ μπορεί να είναι «επιθετική», και άρα ένα βήμα μπρος σε σχέση με την εποχή Μουμπάρακ, αλλά παραμένει διπλωματία, πράγμα ασυγχώρητο για εκατομμύρια Αιγύπτιους, που δεν θέλουν να έχει σχέση η χώρα τους με το σιωνιστικό κράτος.
Η οργή για τη μετριοπάθεια του προέδρου Μόρσι συνέπεσε με την επέτειο για την «εξέγερση του Νοέμβρη» και τη «μάχη της οδού Μαχμούντ», ένα γεγονός που έμεινε στην ιστορία ως το «δεύτερο κύμα της επανάστασης» και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόσυρση του στρατού από το προσκήνιο.
Σε αυτό το φόντο, ο πρόεδρος της Αιγύπτου ανακοίνωσε τη συγκέντρωση υπερεξουσιών στο πρόσωπό του. Το αποτέλεσμα ήταν η Ταχρίρ και η οδός Μαχμούντ να πλημμυρίσουν και πάλι διαδηλωτές που τώρα εξεγείρονται ενάντια στο «νέο Φαραώ». Η «ανατροπή του καθεστώτος» μαζί με το «ψωμί και ελευθερία» είναι πάλι τα κυρίαρχα λαϊκά αιτήματα, καθώς έχουν μείνει ανικανοποίητα μήνες μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ.
Στις οδομαχίες με την αστυνομία, που αναβίωσαν στην οδό Μαχμούντ, έχασε τη ζωή του ένας 16χρονος, ο οποίος, λίγο πριν κατέβει στη μοιραία διαδήλωση, έγραψε προφητικά στο φέισμπουκ: «Αν δεν καταφέρω να γυρίσω σπίτι, ζητώ από το λαό να συνεχίσει την επανάσταση και να διεκδικήσει τα δικαιώματά μας».
Στις κινητοποιήσεις επιχειρούν να συμμετέχουν και κατάλοιπα του καθεστώτος με το μανδύα των «κοσμικών», αλλά συχνά αποδοκιμάζονται από τους διαδηλωτές, με πρωταγωνιστές τις αριστερές οργανώσεις που στηρίζουν τις διαδηλώσεις.
Την ίδια στιγμή που η Ταχρίρ καταλαμβάνεται για μια φορά ακόμη μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ, η «αραβική άνοιξη» φτάνει και στην Ιορδανία. Εκεί, η κατακόρυφη αύξηση της τιμής του πετρελαίου πυροδότησε μια λαϊκή εξέγερση ενάντια στη φτώχεια, στην οποία συμμετέχουν κομμουνιστές, ισλαμιστές, αλλά και πολλά συνδικάτα με απεργίες και στάσεις εργασίας.
Το «Ο λαός απαιτεί την ανατροπή του καθεστώτος» έδωσε τη θέση του στα αιτήματα για ψωμί και ελευθερία και οι Ιορδανοί διαδηλωτές για πρώτη φορά στρέφονται ανοιχτά ενάντια στο βασιλιά Αμπντάλα, πράγμα παράνομο που ούτε καν ψιθυριζόταν στη χώρα. Ακόμα και οι πιο μαχητικές διαδηλώσεις στο παρελθόν αυτοπεριορίζονταν σε συνθήματα ενάντια στην κυβέρνηση. Στο μεταξύ στη Συρία το καθεστώς είναι σε πιο δύσκολη θέση από ποτέ.
Η ιστορία της αραβικής άνοιξης, που άρχισε να γράφεται το Δεκέμβρη του 2010 σε ένα χωριό της Τυνησίας, γράφεται ακόμα… και θα συνεχίσει να γράφεται στους δρόμους του Καΐρου, της Δαμασκού, του Αμμάν, όσο οι εκρηκτικές αντιφάσεις, που γέννησαν την αραβική επανάσταση, μένουν άλυτες, όσο δεν υπάρχει «αξιοπρέπεια, ψωμί, ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη»…