Η ευρωλιτότητα δεν ανατρέπεται χωρίς σύγκρουση

Οι ευρωεκλογές που έρχονται, θα είναι μια κρίσιμη μάχη: με την κρίση να τσακίζει κόκαλα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, η Αριστερά οφείλει να παρουσιάσει το πολιτικό και στρατηγικό σχέδιό της, να δώσει πειστική και μαζική απάντηση στο ερώτημα πώς μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία των πραγμάτων σε εθνική και πανευρωπαϊκή κλίμακα. Πολύ περισσότερο που αυτή τη φορά αναμένεται να εμφανιστεί ενισχυμένος και ένας πολύ επικίνδυνος για τον κόσμο μας «παίκτης», η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά. 

 

Ο παράγοντας αυτός εμφανίζεται ξεκάθαρα στις προεκλογικές δημοσκοπήσεις. Στη Γαλλία τα γκάλοπ προϊδεάζουν για ένα πολιτικό σοκ, την εκτίναξη του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν ίσως και στην πρώτη θέση. Εμφανίζεται όμως και στους δρόμους: Η επιρροή της Ακροδεξιάς στις κινητοποιήσεις των «forconi» στην Ιταλία ήταν οφθαλμοφανής.

 

Ο παράγοντας αυτός γίνεται ακόμα πιο δυσάρεστος, αν συνυπολογίσουμε την αδυναμία της Αριστεράς και των συνδικάτων να απαντήσουν με σοβαρές κινητοποιήσεις στη λιτότητα σε κεντρικές χώρες όπως η Γαλλία, δίνοντας τροφή σε παραλυτικές ιδέες όπως τα δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για την «πεποίθηση των εργαζομένων στη Γαλλία ότι στις συνθήκες της κρίσης έχουν χάσει εκ προοιμίου τη μάχη του δρόμου και της απεργίας».

 

Είναι φανερό ότι το βάθος της κρίσης έχει υποτιμηθεί από την πλειονότητα της ευρωπαϊκής Αριστεράς, δηλαδή από το τμήμα εκείνο που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την ΕΕ με «θεσμικές-θετικές προτάσεις», ποντάροντας στη στρατηγική της «επανίδρυσης». Η άποψη αυτή δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπίσει τις εξελίξεις, αδυνατώντας να ερμηνεύσει κρίσιμα γεγονότα όπως η αμφισβήτηση της ΟΝΕ, του ευρώ και της ευρωπαϊκής ενοποίησης από ολόκληρα τμήματα του πληθυσμού –ακόμα πλέον και τμήματα των κυρίαρχων τάξεων.

 

Στη Γαλλία, πέρα από τη Λεπέν που κεντράρει την καμπάνια της στο σύνθημα «επιστροφή στο φράγκο-δουλειά για όλους τους Γάλλους», η ιδέα της εξόδου από το ευρώ κερδίζει και ένα σημαντικό τμήμα του κόμματος του Σαρκοζί.

 

Στην Ιταλία, οι σύνδεσμοι των βιομηχάνων –και ιδιαίτερα αυτοί του πλούσιου Βορρά– φλερτάρουν ανοιχτά με την προοπτική εξόδου από το ευρώ, ανοίγοντας το δρόμο στους δημαγωγούς (σαν τον Μπερλουσκόνι) που προσπαθούν να κερδίσουν επιρροή, υποσχόμενοι έξοδο από τη λιτότητα μέσω της επιστροφής στη λιρέτα.

 

Η υποταγή στις απόψεις των ευρωηγεσιών ισοδυναμεί πλέον με πολιτικό έγκλημα. Η Αριστερά στη Γαλλία, προσπαθώντας να μείνει πολιτικά μέσα στα όρια ανοχής του ευρώ και συνεχίζοντας την τακτική της συνεργασίας με τον σοσιαλφιλελεύθερο Ολάντ, ανοίγει η ίδια το δρόμο για το άλμα της Λεπέν.

 

Στην Ιταλία, η διαλυτική πολιτική όλων των επιγόνων του ΚΚΙ –από το Δημοκρατικό Κόμμα μέχρι την Κομουνιστική Επανίδρυση του Μπερτινότι– που επιχείρησαν να αναλάβουν την κυβερνητική ευθύνη (επί Πρόντι) με βάση τη γραμμή της Κομισιόν και την κεντροαριστερή στρατηγική, δημιούργησαν τις συνθήκες εξαέρωσης της ισχυρότερης Αριστεράς στην Ευρώπη. 

 

Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί με την επιστροφή στις βασικές αρχές της ταξικής πάλης που, κάποτε, ήταν εξαιρετικά οικείες στην κομουνιστική Αριστερά. Σε κάθε χώρα είμαστε μπροστά στο καθήκον της ριζοσπαστικής ανατροπής της λιτότητας. Το οικοδόμημα του νεοφιλελευθερισμού, με την ακραία επιθετική μορφή που πήρε μετά το ξέσπασμα της διεθνούς κρίσης του καπιταλισμού, δεν είναι δυνατόν να «μεταρρυθμιστεί», πρέπει να ανατραπεί με τρόπο που να μη μείνει «πέτρα πάνω στην πέτρα». Αυτό το καθήκον έρχεται σε ολοφάνερη αντίθεση με τη γραμμή, με τις συνθήκες και τις συμφωνίες, με τη στρατηγική της υπαρκτής ΕΕ –και όχι μιας αφηρημένης «Ευρώπης», όπως παραπλανητικά προπαγανδίζουν οι ευρωκεντρικοί.

 

Το καθήκον της ανατροπής της λιτότητας οφείλει να υπηρετηθεί από την Αριστερά με κάθε αναγκαίο μέσο, συμπεριλαμβανομένης της σύγκρουσης με την ΕΕ και την έξοδο από το ευρώ, όταν και όπου αυτό γίνεται αναγκαίο για την υποστήριξη των εργατικών-λαϊκών αιτημάτων και αναγκών. Αυτή είναι μια ειλικρινής συγκεκριμενοποίηση του παλαιότερου συνθήματος του ΣΥΡΙΖΑ, που έλεγε «καμιά θυσία για το ευρώ», στις νέες συνθήκες που έχει διαμορφώσει η διεθνής επιθετικότητα του κεφαλαίου και μετά την κυπριακή εμπειρία. 

 

Η ανατροπή της λιτότητας, σε όποια χώρα αποδειχθεί ο «αδύναμος κρίκος» του καπιταλισμού στην Ευρώπη, υπό την ηγεμονία του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, είναι η μοναδική δύναμη που μπορεί να πυροδοτήσει την αυθεντικά διεθνιστική απάντηση στην κρίση: προκαλώντας «ντόμινο» πολιτικοταξικών αλλαγών και φέρνοντας στην επιφάνεια την προοπτική της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης, που αποτελεί αναντικατάστατη προϋπόθεση για την Ευρώπη των λαών, την Ευρώπη των εργατών, την Ευρώπη της ειρήνης.

 

Αντίθετα, όσοι αναζητούν αυτό το στόχο μέσα από τις διαδικασίες θεσμικής «μεταρρύθμισης» της υπαρκτής ΕΕ, θα βρεθούν στην υποχρέωση του συμφιλιωτισμού με τη λιτότητα. Παίρνουν το δρόμο της περιθωριοποίησης και της αυτοδιάλυσης της Αριστεράς, αφήνοντας –ανεξάρτητα από προθέσεις– ανοιχτό το πεδίο της έκφρασης της εργατικής και λαϊκής οργής στην Ακροδεξιά.