«53+»:
Σε εσωκομματική αντιπολίτευση του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντας σε λειτουργία και τη δική της ιστοσελίδα (commonality.gr), προσπαθεί να συγκροτηθεί η εναπομείνασα τάση των «53+». Σε ένα κείμενο-διακήρυξη 11 σημείων για το κόμμα και την κυβέρνηση, εν όψει του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ (εκείνο που αναμενόταν κάποτε... και θα έκανε ο Τσίπρας τον Σεπτέμβρη του 2015, απόφαση που πέρασε με τη στήριξη των «53+», αλλά τελικά έκανε εκλογές σε συνεννόηση με τους δανειστές), χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, αναμασούν όλες τις χρεοκοπημένες αυταπάτες για το «παράλληλο πρόγραμμα», ενώ δηλώνουν ότι διαφοροποιούνται από το «πάση θυσία» στην κυβέρνηση, όταν κεντρικά στελέχη τους υλοποιούν το κυβερνητικό πρόγραμμα. Για την ώρα πάντως κανείς/μιά υπουργός ή βουλευτής που προέρχεται από τους «53+» δεν φαίνεται να αφήνει την καρέκλα, ούτε να καταψηφίζει τα αντικοινωνικά νομοσχέδια που έρχονται βροχή στη βουλή. Ούτε καν τη ντροπιαστική συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, που αποτελεί μνημείο ρατσιστικής απανθρωπιάς. Και επειδή βλέπουν ότι ο ρόλος τους ως «αριστερό άλλοθι» περιορίζεται δραματικά, τη στιγμή που ο Τσίπρας ετοιμάζει τη διεύρυνση προς ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι με τις ευλογίες των Ολάντ-Σουλτς-Ρέντσι, σκούζουν «ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι προνομιακός σύμμαχος». Πολύ αργά για δάκρυα...
ΝΔ
Σε υποτονικούς ρυθμούς, με την παρουσίαση μιας δέσμης νεοφιλελεύθερων προγραμματικών αξόνων και τη λέξη «ανανέωση» να κλίνεται σε όλες τις πτώσεις, ολοκληρώθηκε το 10ο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Μετά το σύνηθες παρασκήνιο, στη νέα Πολιτική Επιτροπή, ο περίγυρος Μητσοτάκη με τις δυνάμεις της Ντόρας ελέγχουν περίπου το 55% των αιρετών μελών του ανώτερου κομματικού οργάνου, ενώ σημαντική δύναμη κατέγραψε και ο Άδωνις Γεωργιάδης, όπως και οι «σαμαρικοί», εξαργυρώνοντας τη συμμαχία τους με τον Κυριάκο. Οι 25 κυβερνητικές θέσεις που παρουσιάστηκαν στη διάρκεια του τριημέρου, ήταν βέβαια βγαλμένες από τα εγχειρίδια της σχολής του Σικάγο και του ΔΝΤ: μείωση φορολογίας για τις επιχειρήσεις και πλαίσιο «διευκόλυνσης» των επενδύσεων, αυτόματος κόφτης για τις δημόσιες δαπάνες (όπως απαιτούν οι δανειστές στα «προληπτικά» μέτρα των 3,6 δισ. ευρώ), επιτάχυνση των ΣΔΙΤ για τη διαχείριση απορριμμάτων, ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής, εισαγωγή της επιχειρηματικότητας στα σχολεία(!), προπτυχιακά προγράμματα με δίδακτρα, υιοθέτηση του ολλανδικού μοντέλου για τις εργασιακές σχέσεις (διαταξική συνεργασία και ενσωματωμένα συνδικάτα). Η συστημική προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ και η αποδοχή του νεοφιλελεύθερου «μονόδρομου», είναι βέβαια ο καλύτερος «χορηγός» για την επαναφορά αυτών των αντιδραστικών (και καθόλου νέων) ιδεών, που ως διέξοδο από την κρίση εμφανίζουν την ακόμα πιο σκληρή εφαρμογή των προγραμμάτων μνημονιακής λιτότητας.
ΕΝΤΑΣΗ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
Με τα πλοία του ΝΑΤΟ να βρίσκονται μόνιμα στο Αιγαίο και τον γ.γ. του οργανισμού να επισκέπτεται τον Τσίπρα για «ουσιαστικές συνομιλίες», πληθαίνουν τα περιστατικά ανταγωνισμού μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Το διάστημα 4-14 Απρίλη πραγματοποιήθηκε η άσκηση «Ηνίοχος 2016», με τη συμμετοχή μεγάλου αριθμού αεροπορικών και ναυτικών δυνάμεων, καθώς και μονάδων του στρατού ξηράς. Φυσικά, από την «πρόβα πολέμου», που κοστίζει εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο, στην οποία o Π. Καμμένος εμφανίστηκε με στολή παραλλαγής ως άλλος χουνταίος, δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι πιστοί σύμμαχοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: αεροπορικές δυνάμεις του Ισραήλ και των ΗΠΑ, καθώς και ένας παρατηρητής της γαλλικής πολεμικής αεροπορίας. Πάντα στο πλαίσιο «μιας ενεργητικής, πολυδιάστατης και φιλειρηνικής εξωτερικής πολιτικής», όπως παρουσίασε από το βήμα τους βουλής ο Α. Τσίπρας την ενίσχυση του αντιδραστικού άξονα Ελλάδα-Ισραήλ-Κύπρος και τη στενή συνεργία με τον δυτικό ιμπεριαλισμό, στην ασταθή ΝΑ Μεσόγειο. Προφανώς και η Τουρκία δεν άφησε αναπάντητη την πρόκληση, στέλνοντας για πτήσεις τα δικά της μαχητικά στο Αιγαίο, με αποτέλεσμα «εικονικές αερομαχίες». Συχνά στην ιστορία οι οικονομικές και πολιτικές κρίσεις διαρκείας ψάχνουν διέξοδο στις εθνικιστικές εξάρσεις και την πατριδοκαπηλία, με δραματικά αποτελέσματα για τους λαούς. Το παιχνίδι «κυριαρχίας» στο Αιγαίο είναι άκρως επικίνδυνο, ειδικά στη σημερινή συγκυρία, και η Αριστερά οφείλει να το καταγγέλλει. Προτείνοντας μια πολιτική φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, βασική προϋπόθεση για να βγουν οι λαοί της περιοχής από τη μιζέρια της υποταγής στους εμπόρους των όπλων και στους ισχυρούς ιμπεριαλιστές.