Μετά τη μεγάλη σε διάρκεια απεργία του Σεπτέμβρη, οι διοικητικοί του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ αρχίζουν έναν νέο γύρο κινητοποιήσεων με lock out.
Ημερ.Δημοσίευσης
Η τρίμηνη απεργία είχε λήξει ύστερα από τη δέσμευση του υπουργείου ότι δεν θα απολυθεί κανένας και αυτό θα γινόταν με την προκήρυξη ενδοϊδρυματικής κινητικότητας έτσι ώστε θα κατέληγαν σε άλλες θέσεις μέσα στο πανεπιστήμιο. Φυσικά η κυβέρνηση δεν τήρησε τις δεσμεύσεις της. Η καταληκτική ημερομηνία για την απόλυση των διοικητικών υπαλλήλων των οποίων η οργανική θέση καταργήθηκε ήταν η 15η Ιουνίου. Οι διοικητικοί διεκδικώντας το δικαίωμά τους στην εργασία προχώρησαν σε lock out ύστερα από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης.
Αξιολογώντας την εμπειρία του πρώτου γύρου κινητοποιήσεων μπορούμε να εξαγάγουμε αρκετά χρήσιμα συμπεράσματα σχετικά με το ποια μεθοδολογία μπορεί να οδηγήσει στην επιτυχία ενός αγώνα. Η απεργιακή επιτροπή που είχε δημιουργηθεί είχε στην πραγματικότητα γίνει το όργανο συντονισμού των διοικητικών και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη συνέχιση του αγώνα στο ΕΚΠΑ ακόμα και όταν η απεργία έληξε στο ΕΜΠ. Επίσης η Αριστερά δεν θέλησε να θέσει τον αγώνα αυτόν ως κεντρικό πολιτικό γεγονός, και πέρα από μια τυπική στήριξη που έδωσε αλλά και τον κόπο των μελών της Αριστερής Ενότητας που στήριξαν τον αγώνα δεν προσπάθησε να οργανώσει αυτό το κίνημα. Ο αγώνας των διοικητικών έρχεται ξανά στο προσκήνιο σε μια ταραγμένη περίοδο που το λεγόμενο success story της κυβέρνησης έχει καταρρεύσει. Είναι, λοιπόν, ευκαιρία για την Αριστερά να φέρει αυτόν τον αγώνα στο προσκήνιο, να τον οργανώσει, να τον συνδέσει με την υπόλοιπη κοινωνία και να καταφέρει να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες που θα της επιτρέψουν να ανατρέψει την κυβέρνηση.
Όπως μας δήλωσε η Κάτια Παπανικολάου, αντιπρόεδρος του ΔΣ των μόνιμων διοικητικών υπαλλήλων του ΕΜΠ, «η συσπείρωση και ο συντονισμός των αγώνων των διαθέσιμων όλων των πανεπιστημίων, των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων, των δασκάλων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και όλων των εργαζόμενων στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα που επλήγησαν από την ανάλγητη και αντικοινωνική κυβερνητική πολιτική είναι ο μόνος τρόπος που θα μας βοηθήσει στον αγώνα μας κατά των απολύσεων, γιατί απλά κανένας εργαζόμενος δεν περισσεύει».