Η πολιτική του τρίτου μνημονίου, που οδηγεί το δημόσιο σχολείο σε οριστική διάλυση, έβγαλε στο δρόμο τους εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίοι συμμετείχαν σε πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια που διοργανώθηκαν σε Αθήνα και πόλεις της επαρχίας αποκλειστικά με πρωτοβουλία είκοσι έξι πρωτοβάθμιων συλλόγων δασκάλων και νηπιαγωγών και δέκα ΕΛΜΕ πανελλαδικά.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Η πρωτοβουλία αυτή διευρύνθηκε και από άλλα σωματεία και φορείς, όπως η Πανελλήνια ένωση αδιόριστων εκπαιδευτικών, η Πανελλήνια ένωση συνταξιούχων εκπαιδευτικών, το Συντονιστικό ωρομίσθιων και αναπληρωτών και το Συντονιστικό νηπιαγωγών, καθώς και από φοιτητικούς συλλόγους.
Σε κοινή διακήρυξη που υπογράφουν τα παραπάνω σωματεία , η οποία αναμένεται να υπογραφεί και από άλλα σωματεία και φορείς, δηλώνουν ότι «κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ οδηγούν σε διάλυση τη δημόσια δωρεάν παιδεία – Να τους σταματήσουμε».
Αντίστοιχα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια προετοιμάζονται σε Θεσσαλονίκη στις 9 Μάρτη και άλλες πόλεις, με πρωτοβουλία των πρωτοβάθμιων συλλόγων των εκπαιδευτικών.
Κύρια αιτήματα αιχμής των κινητοποιήσεων του κλάδου είναι οι επικείμενες απολύσεις στο δημόσιο, η αξιολόγηση, οι νέες συγχωνεύσεις σχολείων, καθώς και το καινούριο πειθαρχικό δίκαιο με βάση το οποίο ήδη είναι σε εξέλιξη διώξεις εκπαιδευτικών που τίθενται σε αργία και αναστολή πληρωμής και αντιμετωπίζουν την απειλή απόλυσης.
Κινητοποιήσεις και δράσεις ετοιμάζονται και με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των πρόεδρων των ΕΛΜΕ της χώρας: εβδομάδα πανεκπαιδευτικής δράσης μέσα στο Μάρτη με 48ωρη απεργία, συλλαλητήρια σε όλες τις πόλεις, συσκέψεις ενημέρωσης και συντονισμού δράσεων με συλλόγους γονέων και σωματεία του δημόσιου τομέα, διαμαρτυρίες σε περιφερειακές διευθύνσεις εκπαίδευσης.
Το πρόγραμμα δράσης περιλαμβάνει επίσης καμπάνια ενημέρωσης των εκπαιδευτικών, γονέων, μαθητών και της υπόλοιπης κοινωνίας για τις επιπτώσεις των πολιτικών του μνημονίου στην εκπαίδευση και την ανάγκη κοινού μετώπου απέναντί τους. Τέλος αποφασίστηκε να πραγματοποιηθούν νέες γενικές συνελεύσεις μέσα στη βδομάδα δράσης για συνέχιση και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων.
Οι παραπάνω κινητοποιήσεις στην εκπαίδευση έχουν ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό: Έχουν προκύψει κατά κύριο λόγο με πρωτοβουλίες από τα κάτω, με κυρίαρχο το ρόλο της Αριστεράς, ξεπερνώντας τα εμπόδια των συνδικαλιστικών ηγεσιών στα σωματεία. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι υπάρχει σαφής αναντιστοιχία ανάμεσα στη διάθεση της βάσης των σωματείων των εκπαιδευτικών και στις συμβιβασμένες ηγεσίες τους.
Είναι ενδεικτικό ότι στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ η πλειοψηφία των τοποθετήσεων κινήθηκε σε αγωνιστική κατεύθυνση: Έγιναν προτάσεις για γενική απεργία διαρκείας που θα ανατρέψει την κυβέρνηση και τα μέτρα, προτάσεις για διαγραφή από τα σωματεία των συναδέλφων που θα συνεργαστούν για την αξιολόγηση, προτάσεις για αντιφασιστικές δράσεις στα σχολεία.
Επίσης έγινε σκληρή κριτική στην προδοτική στάση που κράτησε η ΟΛΜΕ απέναντι στους απεργούς του μετρό και τους απεργούς ναυτεργάτες, χωρίς καμιά κινητοποίηση συμπαράστασης.
Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση η ΔΟΕ έχει απογοητεύσει τους εκπαιδευτικούς και η πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να προχωρήσουν σε οποιαδήποτε κινητοποίηση, ούτε να στηρίξουν τη 48ωρη απεργία της ΟΛΜΕ.
Στο επικείμενο συνέδριο της ομοσπονδίας το καλοκαίρι φοβούνται την άνοδο της Αριστεράς και τις αλλαγές των συσχετισμών υπέρ της. Σαμποτάρουν όλες τις κινηματικές πρωτοβουλίες και αφήνουν αναπάντητες τις επιθέσεις της κυβέρνησης, καθώς και τη φασιστική απειλή στα σχολεία.
Το κενό αυτό καλύπτουν οι πρωτοβουλίες των πρωτοβάθμιων σωματείων στην εκπαίδευση, όπως η διοργάνωση των συλλαλητηρίων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη 2 και 9 Μάρτη, εκδηλώσεις ενημέρωσης για την αξιολόγηση (σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κρήτη κ.α.), ο συντονισμός με συλλόγους γονέων και φοιτητών, οι αντιφασιστικές δράσεις συλλόγων (Νότιας Αθήνας, Καλλιθέας, Ρεθύμνου, Θεσσαλονίκης κ.α.).
Το βάρος για τη συνέχεια των κινητοποιήσεων πέφτει στην Αριστερά και στα πρωτοβάθμια σωματεία. Χρειάζεται να συνεχίσει στο δρόμο των πρωτοβουλιών από τα κάτω, για να ξεπεραστούν τα εμπόδια που βάζει η συνδικαλιστική ηγεσία, να υλοποιήσει την απόφαση των ΕΛΜΕ για 48ωρη απεργία.
Η δημόσια εκπαίδευση είναι ένα καζάνι που βράζει. Τα σχολεία υπολειτουργούν. Με τις νέες περικοπές θα είναι αδύνατο να λειτουργήσουν. Αυτό δίνει τη δυνατότητα να φτιαχτεί ένα δυνατό πανεκπαιδευτικό μέτωπο με γονείς, μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικούς σε όλες τις βαθμίδες.
Παρόλο που οι κινητοποιήσεις έχουν κλαδικά αιτήματα, υπάρχει σαφής επίγνωση ότι το κυρίαρχο ζήτημα για την ικανοποίηση αυτών των αιτημάτων είναι η ανατροπή του μνημονίου και της κυβέρνησης, έτσι όπως αποτυπώνεται σε όλες τις αποφάσεις των συλλόγων. Οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση γνωρίζουν ότι κανένας συνδικαλιστικός αγώνας δεν αρκεί και δεν μπορεί να νικήσει ξεκομμένος. Είναι συνείδηση σε όλους και όλες ότι ο αγώνας είναι πολιτικός, για την ανατροπή των μέτρων και της κυβέρνησης.
Όμως ένας κλάδος που θα μπει μπροστά στους αγώνες αποφασιστικά, μπορεί να γίνει η σπίθα για γενικό ξεσηκωμό. Νίκες υπάρχουν μόνο όπου υπάρχουν αγώνες. Η παιδεία ξεσηκώνεται!