Οι τελευταίες κινητοποιήσεις ενάντια στα βάρβαρα μέτρα κυβέρνησης και τρόικας ήταν μαζικές. Ο κόσμος συμμετείχε κυρίως στα μπλοκ της Αριστεράς και όχι των συνδικάτων, αν εξαιρέσουμε τη γενική απεργία της 26ης Σεπτέμβρη.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Το ερώτημα, που γεννάται, είναι ποιος μπορεί να οργανώσει το συντονισμό και την κλιμάκωση των αγώνων, αν οι εργαζόμενοι δεν έχουν εμπιστοσύνη στα συνδικάτα τους; Χρειαζόμαστε τα συνδικάτα για να τους ανατρέψουμε ή αρκούν οι πρωτοβουλίες των πολιτικών κομμάτων;
Η απάντηση είναι ότι χρειάζονται οι πρωτοβουλίες των πολιτικών κομμάτων και τα συνδικάτα μπορούν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη του κινήματος, οργανώνοντας αγώνες. Τα τελευταία 2,5 χρόνια οι εργάτες, οι νέοι, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι βγήκαν δυναμικά στο προσκήνιο ξανά και ξανά και πρωτοστάτησαν στην αποδυνάμωση των μνημονιακών κυβερνήσεων. Αυτή η κινητικότητα «έσπασε» τη στάση για παζάρια και διάλογο, που την τελευταία 25ετία επέβαλλε η σοσιαλδημοκρατία στο εργατικό κίνημα.
Συνδικάτα
Μετά τις τελευταίες εκλογές, σε αρκετές εκλογικές διαδικασίες στα συνδικάτα άρχισαν πολλοί συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ να αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει άλλος δρόμος για να τσακίσουν την πολιτική του μνημονίου. Έτσι πολλές Ομοσπονδίες αποφάσισαν κινητοποιήσεις διαρκείας, όταν τα μέτρα του Μνημονίου 3 θα έρχονταν για ψήφιση στη βουλή, ο Φωτόπουλος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ κάλεσε σε καταλήψεις για την ανατροπή της κυβέρνησης κλπ.
Όταν όμως, μετά την τελευταία 48ωρη απεργία, οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν συνέχισαν τις κινητοποιήσεις, θέλοντας να περάσουν το μήνυμα στους εργαζόμενους ότι τα μέτρα πέρασαν και ο αγώνας τέλειωσε, οι συνδικαλιστές και οι Ομοσπονδίες δεν έκαναν τίποτα, με εξαίρεση την ΠΟΕ-ΟΤΑ που συνέχισε με μια 48ωρη και καταλήψεις τις τελευταίες μέρες.
Η ΔΕΗ αρκέστηκε σε μια συμβολική τρίωρη κατάληψη και τέλος. Μάλιστα ακολούθησε ανακοίνωση της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ότι δεν προχωράει στις εξαγγελθείσες επαναλαμβανόμενες απεργίες, γιατί ο κόσμος δεν εμπιστεύεται πια τα συνδικάτα και δεν συμμετέχει στις απεργίες.
Η εξήγηση, που δόθηκε, είναι σωστή εν μέρει. Βασικός λόγος που ο κόσμος δεν εμπιστεύεται τα συνδικάτα είναι ότι δεν βλέπει άμεσα αποτελέσματα με τις 24ωρες τουφεκιές της ΓΣΕΕ. Αυτό που δεν εξηγείται είναι ότι στη ΔΕΗ, όπου η ΠΑΣΚΕ διασπάστηκε και πρώτη δύναμη αναδείχθηκε η παράταξη του Φωτόπουλου που έθετε πιο ξεκάθαρα τα ζητήματα, δεν συμμετείχε επίσης κόσμος στην απεργία.
Ο κόσμος πολύ δύσκολα θα ακολουθήσει οποιαδήποτε ηγεσία του που εξαγγέλλει επί μήνες τη σωστή πολιτική και τακτική, που χρειάζεται να ακολουθήσει, αλλά δεν κάνει πράξη αυτή την πολιτική.
Στην ίδια ανακοίνωση η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ μιλάει για αναγκαία ανατροπή ηγεσίας στη ΓΣΕΕ, ώστε να αλλάξει η συνολικότερη πολιτική του εργατικού κινήματος. Και αυτό είναι σωστό, γιατί απαντάει σε όσους θεωρούν ότι τα συνδικάτα είναι αχρείαστα πια, ξεχνώντας ότι, αν δεν υπήρχαν, οι δεκάδες απεργίες και καταλήψεις πρωτοβάθμιων σωματείων και κάποιων Ομοσπονδιών, που πίεζαν τη ΓΣΕΕ να εξαγγείλει 48ωρες και 24ωρες απεργίες, δεν θα είχαν βγει εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στους δρόμους.
Τα συνδικάτα τα χρειαζόμαστε για να οργανώνουν απεργίες και καταλήψεις, για να συμβάλλουν στην ανατροπή κυβερνήσεων, όταν το απαιτεί η συγκυρία και όταν είναι αναγκαίο για τον κόσμο της εργασίας όπως τώρα. Και για να το καταφέρουμε, χρειάζονται πρωτοβουλίες σε κάθε χώρο, αλλά και ανατροπή στις ηγεσίες των δύο συνομοσπονδιών. Τέτοια ανατροπή μόνο η Αριστερά μπορεί να την πετύχει, επιδιώκοντας διαδικασίες από τα κάτω σε κάθε χώρο δουλειάς, αλλά και συντονισμό των αγώνων.
Αριστερά
Ο κόσμος δείχνει επανειλημμένα το τελευταίο διάστημα ότι από την Αριστερά περιμένει να αναλάβει αυτό το καθήκον και ψάχνει πολιτικές λύσεις για να καλυτερέψει τη ζωή του. Το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι χρειάζεται να αντιληφθούν σύντομα ότι έχουν να παίξουν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο, συμβάλλοντας στην οργάνωση απεργιών διαρκείας και καταλήψεων, επιδιώκοντας συνεχείς γενικές συνελεύσεις σε κάθε χώρο και καλώντας τον κόσμο να συμμετέχει ενεργά.
Χρειάζεται να πάρει πρωτοβουλίες συμπαράταξης με την υπόλοιπη Αριστερά (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) στους χώρους, να προβάλει το αίτημα για ανατροπή της κυβέρνησης και να οργανώσει την πάλη για να αναδειχθούν από τα κάτω νέες ηγεσίες στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Οι αγωνιστές στα συνδικάτα και ο κόσμος που αποδεσμεύεται από την ΠΑΣΚΕ απαιτούν: Καμιά συνεργασία με αυτούς που μας κορόιδευαν χρόνια. Καμιά συνεργασία με όσους διέλυσαν τα όνειρά μας για μια καλύτερη ζωή.
Συντονισμός
Σε αυτή την κατεύθυνση έπαιξαν σημαντικό ρόλο το προηγούμενο διάστημα δύο συντονιστικά. Ο Συντονισμός Σωματείων και Ομοσπονδιών του Δημοσίου ενάντια σε συγχωνεύσεις, εφεδρεία, μισθολόγιο, στον οποίο συμμετείχε και το ΠΑΜΕ. Και ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα, όπου συμμετείχε και η ΠΟΕ-ΟΤΑ και κυρίως σωματεία με ενεργό ρόλο από συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Αυτοί οι συντονισμοί χρειάζεται σίγουρα να μαζικοποιηθούν και να έχουν καλύτερη και πιο συντονισμένη δράση. Τα προβλήματα και οι αδυναμίες, που έχουν ως τώρα, δεν μπορεί να είναι δικαιολογία για να φτιάξουμε άλλα συντονιστικά, όπως τελευταία επιχειρούν δυνάμεις του ΑΝΤΑΡΣΥΑ (το ΣΕΚ και συνδικαλιστές του ΝΑΡ), μόνο και μόνο για να μη συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η πλειοψηφία των εργαζομένων έχει απορρίψει τον απομονωτισμό του ΚΚΕ και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούν όσοι σύντροφοι πιστεύουν βέβαια ότι πρέπει να τσακίσουμε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αλλά επιδιώκουν να φτιάξουν τα δικά τους τσιφλίκια, επαναλαμβάνοντας τα λάθη του ΚΚΕ.
Το σύνθημα αγώνας-ρήξη-ανατροπή αντιπροσωπεύει με τον καλύτερο τρόπο την κίνηση που χρειάζεται να έχει η Αριστερά το επόμενο διάστημα στα συνδικάτα, για να καταφέρει να βγάλει νικητή το εργατικό κίνημα από την κρίση.