Συγκλονιστική η διεθνής αλληλεγγύη

Δράσεις αλληλεγγύης και διαδηλώσεις –που στέλνονταν με φωτογραφίες ή βίντεο– έγιναν στις ΗΠΑ, την Αυστραλία, τη Λατινική Αμερική, όλη την Ευρώπη. Το Twitter κατακλύστηκε από τη συμβολική «ψήφο» ανθρώπων από κάθε γωνιά του πλανήτη που έγραφε ΟΧΙ. Τα μηνύματα που έφτασαν επίσημα –από τις οργανώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς διεθνώς, από τις κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής– αλλά και στον καθένα από μας προσωπικά –από συντρόφους από την Παλαιστίνη, τις Φιλιππίνες, την Αυστραλία, τη Σερβία– τόσο με ευχές πριν από τη νίκη όσο και με θερμά συγχαρητήρια μετά τη μεγάλη νίκη, ήταν αναρίθμητα. 
Για όλους ήταν σαφές ότι στην Ελλάδα δόθηκε μια μάχη διεθνούς σημασίας. Ότι αυτό το ΟΧΙ εκφράζει την Αριστερά, τα κινήματα, τους «από κάτω» διεθνώς. Αυτό μεταφράστηκε και στον όγκο των διαδηλώσεων αλληλεγγύης, που θύμισαν τις καλύτερες στιγμές της διεθνούς Αριστεράς. Είναι αδύνατο να παρουσιαστεί η μακρά λίστα των κινητοποιήσεων, αλλά οι περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έζησαν μεγάλες συγκεντρώσεις, από το Λονδίνο μέχρι το Ζάγκρεμπ. Ξεχωρίζει η αλληλεγγύη των αδελφών μας από την Τουρκία, του αριστερού HDP. Οι δράσεις στη Γερμανία, την «καρδιά του κτήνους», από τους συντρόφους μας εκεί, όπως οι ακτιβιστές που διέκοψαν ομιλία της Μέρκελ φωνάζοντας ΟΧΙ, που φωταγώγησαν με ένα τεράστιο ΟΧΙ το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών. Οι διαδηλώσεις στην Ισπανία και την Ιρλανδία, που ήταν από τις πιο παθιασμένες και μαζικές, γιατί εκεί –με την άνοδο πολιτικών δυνάμεων κατά της λιτότητας– έχει γίνει πιο σαφές από οπουδήποτε αλλού ότι δίνουμε έναν κοινό αγώνα κι ότι η τύχη τους εξαρτάται και από το δρόμο που θα πάρει η Ελλάδα.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, η διεθνής αλληλεγγύη ήταν πάντα κεντρικό στοιχείο και λογιζόταν πάντα ως αναγκαία δύναμη στη σύγκρουση με την ευρωλιτότητα. Αποδείχθηκε ότι όσοι υπολογίζουμε στο ξεδίπλωμα αυτής της δύναμης, της διεθνιστικής αλληλεγγύης των «από κάτω», έχουμε βάσιμους λόγους να ελπίζουμε. Αποδείχθηκε ότι ο τρόμος των «από πάνω» να μην εξαπλωθεί ο «ιός» είναι βάσιμος, ότι ο «κάμπος» είναι όντως «ξερός» και μπορεί να πάρει φωτιά. 
Αλλά αποδείχθηκε και κάτι άλλο, που κάποιοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ισχυριζόμασταν όλους αυτούς τους μήνες: ότι προϋπόθεση για να ξεδιπλωθεί η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι να δοθεί η μάχη στην Ελλάδα. Να υπάρξει ένα «παράδειγμα» που θα αξίζει κανείς να το υπερασπιστεί, που θα εμπνέει αλληλεγγύη. 
Μετεκλογικά και στην πρώτη φάση των διαπραγματεύσεων, ζήσαμε το πρώτο κύμα δράσεων αλληλεγγύης. Μετά την 20ή Φλεβάρη η ελληνική κυβέρνηση διατήρησε τη διεθνή συμπάθεια, η στήριξη δεν έλειψε, αλλά αυτή έμενε βουβή, μαζί με ισχυρές δόσεις ανησυχίας για το αν «θα αντέξουν ή θα υποταχθούν». Το κλίμα ανατράπηκε ριζικά με τη σύγκρουση του δημοψηφίσματος. 
Όπως στην Ελλάδα έτσι και στην Ευρώπη το δημοψήφισμα έγινε αντιληπτό ως σύγκρουση με τους θεσμούς της λιτότητας, ως ΟΧΙ στα μνημόνια και το νεοφιλελευθερισμό. Αυτό ξεσήκωσε τους λαούς τους Ευρώπης να στηρίξουν «έναν λαό που αντιστέκεται κόντρα σε θεούς και δαίμονες». Αυτό προκάλεσε κύμα ενθουσιασμού μετά τη μεγάλη νίκη, που έγινε αντιληπτή ως ικανότητα των λαών να νικούν τους εκβιασμούς και να μην υποτάσσονται. 
Αυτό το πολιτικό κεφάλαιο μπορεί να προκαλέσει μεγάλες πολιτικές ανατροπές στην Ευρώπη. Αρκεί να διαφυλαχθεί. Αν οδηγηθούμε σε συμφωνία-συνθηκολόγηση, μπορεί εύκολα να εξατμιστεί. Μπορεί να κοστίσει στους συντρόφους μας στην Ισπανία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, που πασχίζουν να πείσουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Στους συντρόφους μας στη Γαλλία και την Ιταλία, που σε δύσκολες συνθήκες επιχειρούν να ανασυγκροτήσουν την Αριστερά.
Στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει σαφές ότι αυτοί είναι οι «εταίροι» μας, όλοι αυτοί που βρέθηκαν στους δρόμους, κι όχι η Μέρκελ, ο Ολάντ, η Λαγκάρντ ή ο Ρέντσι, ενάντια στους οποίους αγωνίζονται οι σύντροφοί μας, ενάντια στους οποίους έδωσαν και τον συγκλονιστικό αγώνα στήριξης του ΟΧΙ.