Έπειτα από μια δεκαετία σκληρών αγώνων και συγκρούσεων στους δρόμους της Χιλής, με κορύφωση την τριετία 2011-2014, φαίνεται ότι τα αιτήματα των Χιλιανών φοιτητών και μαθητών τελικά ικανοποιούνται.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Η κυβέρνηση ψήφισε καινούργιο νόμο σύμφωνα με τον οποίο σταματά η δημόσια χρηματοδότηση στα ιδιωτικά σχολεία, καταργείται η επιλεκτική είσοδος παιδιών στη δημόσια εκπαίδευση και κυρίως καθιερώνεται το δικαίωμα στη δημόσια εκπαίδευση για όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες των δημοτικών και γυμνασίων-λυκείων. Ο αγώνας των Χιλιανών νέων ήταν ο πιο μακρύς και επίμονος αγώνας που έζησε η χώρα από τότε που το δημοκρατικό κίνημα του 1980 έδιωξε τον Πινοσέτ.
Νεοφιλελεύθερο μοντέλο
Η Χιλή είχε ένα από τα πιο νεοφιλελεύθερα μοντέλα εκπαίδευσης στον κόσμο. Για παράδειγμα, το 100% της τεχνικής εκπαίδευσης είναι ιδιωτικοποιημένο. Στα δημόσια σχολεία φοιτούν μόνο οι πολύ φτωχοί, ενώ μέχρι τώρα οποιοσδήποτε ήθελε, μπορούσε να ανοίξει ένα ιδιωτικό σχολείο χωρίς καμιά προϋπόθεση και έλεγχο. Το 50% των παιδιών που φοιτούν σε αμφιβόλου ποιότητας εκπαιδευτήρια παρατούν τις σπουδές τους γιατί δεν έχουν λεφτά να τις ολοκληρώσουν.
Κίνημα
Οι κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων και ιδιαίτερα ο χιλιάνικος χειμώνας του 2011, περιλάμβανε πολύ προωθημένες μορφές πάλης, όπως καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων, περικυκλώσεις της Βουλής επί οχτώ συνεχείς μήνες καθώς και πάρα πολλές παρεμβάσεις στα ΜΜΜ. Επίσης υπήρχε συνειδητή προσπάθεια σύνδεσης αυτών των αγώνων με τους εργαζόμενους της χώρας και τα συνδικάτα τους.
Ήταν αυτό το κίνημα που στην ουσία επέβαλε την αλλαγή κυβέρνησης και οδήγησε στη νίκη τους σοσιαλιστές και την Μπασελέτ. Οι διαδηλώσεις του 2014, έβγαλαν πολλές φορές πάνω από 100.000 σπουδαστές στους δρόμους, αναγκάζοντας το δήμαρχο του Σαντιάγο να παραχωρήσει το δικαίωμα σε σχολικές συνελεύσεις δύο φορές τη βδομάδα.
Τα αιτήματα των νέων ήταν: Ισχυρή δημόσια εκπαίδευση και πλήρως χρηματοδορούμενη από το κράτος για όλα τα παιδιά, τέλος της εμπορευματοποιημένης εκπαίδευσης, βελτίωση των συνθηκών εργασίας για όσους δουλεύουν σε οποιοδήποτε εκπαιδευτικό ίδρυμα και διαγραφή των φοιτητικών χρεών από δάνεια.
Το εκπληκτικό είναι ότι οι κινητοποιήσεις συνεχίζονταν ακόμα και όταν υπήρχαν μικρές παραχωρήσεις από τη μεριά της κυβέρνησης, που πάντα χρησιμοποιούσε το επιχείρημα ότι δεν είναι εύκολο να τα βάλει με τα ιδιωτικά συμφέροντα. Και όμως το κίνημα επέμενε να ζητά όχι μερική αλλά συνολική αποδέσμευση της εκπαίδευσης από τους ιδιώτες.
Αυτό που μένει τώρα είναι το κίνημα να αγκαλιάσει ολόκληρη την κοινωνία και, παίρνοντας δύναμη από αυτή τη μεγάλη νίκη, να διεκδικήσει ακόμα περισσότερα.