Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, με τα πρώτα μέτρα εφαρμογής του Μνημονίου 3, αρχίζει μια κοινωνική επίθεση, μια πολιτική «τάξης εναντίον τάξης», ιστορικών διαστάσεων. Είναι η «ομαλή» συνέχεια της πολιτικής των Μνημονίων 1 και 2, αλλά και η ποιοτική κλιμάκωσή της σε πεδία που μέχρι χθες θα ήταν αδιανόητα ακόμα και για τον πιο άπληστο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστή.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι προτάσεις της «Επιτροπής Σοφών» (σοφών τύπου Μιλτιάδη Νεκτάριου…) για το Ασφαλιστικό, όπου προτείνεται μια βίαιη στροφή προς το «σύστημα» Αυστραλίας. Προς το «σύστημα» που δεν είναι δημόσιο ασφαλιστικό, αλλά στοιχειώδες σύστημα ελάχιστης κοινωνικής πρόνοιας. Αυτό που ξεχνούν να μας πουν οι «σοφοί» είναι ότι στην Αυστραλία δεν υπάρχουν υποχρεωτικές εργοδοτικές και εργατικές εισφορές, κατά συνέπεια το Δημόσιο εγγυάται ως «σύνταξη» ένα ελάχιστο αντίδωρο για τον τερματισμό του επαγγελματικού βίου, ενώ τα υπόλοιπα επαφίενται στην ιδιωτική ασφάλιση και την ατομική αποταμίευση!
Ο πέραν κάθε υποψίας για αριστερίστικες προθέσεις, βαθύς γνώστης του Ασφαλιστικού, καθηγητής Σάββας Ρομπόλης προειδοποιεί ότι τόσο βαθιές ανατροπές έγιναν μόνο στις «χειρότερες ημέρες της Χιλής και των Βαλτικών χωρών». Η κολοσσιαία αποταμίευση μέσω των εισφορών στο υποχρεωτικό και δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα θεωρείται πλέον από την κυβέρνηση (της… ριζοσπαστικής τάχα μου Αριστεράς) ως οριστικά απολεσθείσα.
Ο Κατρούγκαλος και ο Πετρόπουλος εμφανίζονται να εύχονται τώρα στους καπιταλιστές «καλοφάγωτα» και στους ασφαλισμένους «καλή τύχη»…
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η μονιμοποίηση των capital controls, αλλά και πάλι μόνο ως προς τους μισθούς και τις συντάξεις (βλέπε δίπλα).
Αν αυτή η πολιτική αφεθεί να επιβληθεί, η Ελλάδα θα γίνει μια χώρα πολύ πιο σκληρή για όσους ζουν από τη δουλειά τους και πολύ πιο άνετη για όσους εξασφαλίζουν το παντεσπάνι τους από την «τέχνη του επιχειρείν».
Για την εργατική τάξη και τις λαϊκές δυνάμεις απέναντι σε αυτή την πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει άλλη απάντηση από την πάλη για την ανατροπή της.
Η απάντηση αυτή –τουλάχιστον στο ξεκίνημα– θα χρειαστεί τη συνειδητή και οργανωμένη προσπάθεια των δυνάμεων της Αριστεράς. Με πρώτο στόχο να επανέλθει η αυτοπεποίθηση στις από τα κάτω εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις. Για την απάντηση αυτή θα χρειαστεί πολιτική που θα επιχειρεί να ενώνει όλες τις κοινωνικές αντιστάσεις.
Η απεργία στις 12 Νοέμβρη θα είναι ένα πρώτο τεστ. Το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα υπήρξε πάντα η ραχοκοκαλιά της αντίστασης, το ενοποιητικό κέντρο για όλες τις μεγάλες αλλαγές. Η επιτυχία αυτής της πρώτης γενικής απεργίας στην «εποχή» του Μνημονίου 3 θα πρέπει να γίνει υπόθεση όλων μας.
Όμως η απεργιακή κινητοποίηση δεν πρέπει να αφεθεί μόνη. Η δραστηριότητα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις μεγάλων δημόσιων οργανισμών, αλλά και μεγάλων δημόσιων χώρων, κινητοποιεί σημαντικές κινήσεις, ομάδες, πρωτοβουλίες ακτιβιστών/τριών. Αυτός ο κόσμος, που πρέπει επειγόντως να αναβαθμίσει τη δράση του, θα πρέπει να εμφανιστεί χέρι χέρι με τους απεργούς, έστω και στις πιο πρώιμες διαδηλώσεις τους.
Στο αντιρατσιστικό μέτωπο, δεκάδες τοπικές πρωτοβουλίες οργανώνουν την υποστήριξη στους πρόσφυγες. Στο αντιφασιστικό, ανάλογος κόσμος έχει πάρει απάνω του την πάλη κατά της απειλής των ναζήδων της Χρυσής Αυγής. Στον τομέα της κοινωνικής αλληλεγγύης, χιλιάδες άνθρωποι στηρίζουν τις δραστηριότητες με στόχο «να μη μείνει κανείς μόνος του στην κρίση». Όλα αυτά τα ρυάκια αντίστασης αν ενωθούν, μπορούν να σχηματίσουν ποτάμι ικανό να αντιπαρατεθεί στο Μνημόνιο 3.
Δεν πρέπει να ανεχθούμε ένα «κλίμα» ότι είναι νωρίς για σοβαρούς αγώνες με στόχο την ανατροπή. Ακριβώς το αντίθετο. Τώρα είναι η ώρα για να παρουσιάσουμε το μέτωπο αντίστασης, για να διατρανώσουμε ότι τους πραγματικούς κοινωνικούς συσχετισμούς δεν τους φτιάχνουν μόνο οι ψήφοι στην κάλπη, αλλά οι αγώνες των ζωντανών ανθρώπων. Όλοι μαζί μπορούμε!