Υστερα από το καθοριστικό τρίμηνο ανάμεσα στο δημοψήφισμα του Ιουλίου και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, φτάνουμε ξανά σε έναν αποφασιστικό σταθμό των εξελίξεων. Ό,τι στους μετεκλογικούς μήνες ωριμάζει στην ελληνική κοινωνία αλλά και στο πολιτικό σύστημα, μέσα από κρυφές ή φανερές διαδρομές, έρχεται η ώρα να εκδηλωθεί.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Μέχρι τα τέλη Απριλίου, η ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα, το κίνημα αντίστασης και η Αριστερά, θα περάσουν τον «κάβο» της αξιολόγησης του μνημονιακού προγράμματος. Ανάλογα με τον τρόπο που αυτό θα γίνει, θα μπούμε σε μια νέα φάση, κοινωνική και πολιτική. Πολύ σκληρή για το κίνημα και την Αριστερά, αν πρώτα απ’ όλα η κυβέρνηση αλλά και το αστικό - μνημονιακό μπλοκ καταφέρουν να περάσει το μνημονιακό «πακέτο» χωρίς μεγάλους κραδασμούς, αν η προφανής προγραμματική και πολιτική συναίνεση των «από πάνω» αποδειχτεί ισχυρότερη από την αστάθεια και τις ρωγμές στο σύστημά τους. Ελπιδοφόρα, αν οι δυνάμεις τη αστάθειας, οι αντιφάσεις και ο «έρπων εμφύλιος» των μνημονιακών δυνάμεων τους υποχρεώσουν να πληρώσουν βαρύ κόστος που δεν θα εξασφαλίζει καμία σταθερή συνέχεια.
Οι ευρωπαϊκές καγκελαρίες είναι βέβαιο ότι θα ρίξουν όλο το βάρος τους στο να στηρίξουν την κυβερνητική προσπάθεια, ώστε να περάσει το αντιλαϊκό «πακέτο». Η δημόσια έκφραση εκτίμησης των Σόιμπλε και Σαπέν στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα αλλά και οι μόλις υποκρυπτόμενες παραινέσεις προς τη μνημονιακή αντιπολίτευση για στήριξη της ψήφισης του μνημονιακού «πακέτου» δεν χρειάζονται μεθερμηνεία. Η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου τούς έκανε ένα μεγάλο «δώρο» υπογράφοντας την κατάπτυστη απόφαση της ευρωπαϊκής συνόδου κορυφής για τους πρόσφυγες. Και τώρα υπόσχεται να τηρήσει κατά γράμμα τις μνημονιακές δεσμεύσεις, εκλιπαρώντας για «ήπιο πακέτο» αλλά εννοώντας «όχι το χειρότερο δυνατό που θα μας καταστρέψει πολιτικά».
Στο εσωτερικό όμως, η πολιτική κρίση, η αστάθεια, οι ρωγμές και ο «έρπων εμφύλιος» στο μνημονιακό μπλοκ παραμένουν, εξακολουθώντας να έχουν ανησυχητική ένταση και έκταση.
Τίποτε όμως απ’ όλα αυτά από μόνο του δεν θα έχει περισσότερο από δημοσιογραφική ή γενική πολιτική σημασία χωρίς τον παράγοντα που μπορεί να καταλύσει τις διεργασίες: το κίνημα αντίστασης. Ο προηγούμενος γύρος κινητοποιήσεων ενάντια στο Ασφαλιστικό Κατρούγκαλου αλλά και το συγκλονιστικό ρεύμα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, που αντέχει ενάντια στις μεθοδεύσεις των Ευρωπαίων και εγχώριων «τεχνικών» της εξουσίας και της βιοπολιτικής, είναι απτή απόδειξη για τις δυνατότητες. Η παραμένουσα πολιτική αστάθεια είναι από μόνη της μια απόδειξη της τεράστιας κοινωνικής δυσαρέσκειας, που δεν επιτρέπει στο μνημονιακό πολιτικό σύστημα να σταθεροποιηθεί. Βασισμένη σε αυτές τις δυνατότητες, η Αριστερά πρέπει να εξαντλήσει τις δυνατότητες κινητοποίησης, στήριξης και οργάνωσης των αντιστάσεων.
Ξέρουμε τι κάνουν: κλειστά σύνορα για τους πρόσφυγες - γη και ύδωρ στους δανειστές. Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε: ενιαίο μέτωπο και γενική κινητοποίηση για αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και μπλοκάρισμα του μνημονιακού «πακέτου»!