Στα ανοιχτά της Κύπρου, ένας πρωτοφανούς εύρους ιμπεριαλιστικός «συνασπισμός» κάνει επίδειξη δύναμης. Αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ, ετοιμοπόλεμες φρεγάτες της Γαλλίας, πλοία του δικτατορικού καθεστώτος του Σίσι στην Αίγυπτο και η αεροπορία του Ισραήλ, «υποστηρίζουν» θερμά το γεωτρύπανο της Total που, πρώτο, ξεκινάει το μεγάλο σχέδιο αξιοποίησης των υδρογονανθράκων της ανατολικής Μεσογείου. Η υπουργός Εθνικής Άμυνας της Γαλλίας επισκέπτεται την Κύπρο για να υπογραμμίσει ότι η Total δεν είναι μόνη, ότι πίσω της στέκει «αλληλέγγυο» το γαλλικό κράτος.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Στο συνολικό σχέδιο συμμετέχουν όλοι οι ενεργειακοί «κολοσσοί» της Δύσης: Πέρα από τη γαλλική Total, η αμερικανική Exxon Mobil, η ιταλική Eni κ.ο.κ. Και ασφαλώς στο πλευρό τους το σύνολο των δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων, οι ΗΠΑ και η ΕΕ μαζί. Το σχέδιο αφορά στην ενεργειακή «απεξάρτηση» της ΕΕ από το ρωσικό φυσικό αέριο, μέσω της αξιοποίησης των κοιτασμάτων στα «οικόπεδα» του Ισραήλ, του κοιτάσματος Zhor στην αιγυπτιακή ΑΟΖ και των πιθανολογούμενων (αλλά όχι βεβαιωμένων) κοιτασμάτων στα ανοιχτά της Κύπρου και νοτιοανατολικά της Κρήτης. Γι’ αυτό συνδέεται με την απόφαση να προχωρήσει ο πανάκριβος (και αμφιλεγόμενης ασφάλειας μιας και διασχίζει μια ιδιαιτέρως σεισμογενή περιοχή) υποθαλάσσιος αγωγός East Med, που παρακάμπτει την Τουρκία.
Αυτό το σχέδιο, αλλά και τα πολιτικά προβλήματα που από καιρό σημαδεύουν τις σχέσεις μεταξύ της Τουρκίας του Ερντογάν και των δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων, είναι η βάση για την ερμηνεία μιας μεγάλης αλλαγής που πλέον εκδηλώνεται ολοφάνερα στην Ανατολική Μεσόγειο: της στροφής των ΗΠΑ και της ΕΕ σε μια πολιτική απομόνωσης και υποβάθμισης του ρόλου της Τουρκίας στην περιοχή.
Αυτά είχαν φανεί και νωρίτερα, στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό στο Κραν Μοντανά, όπου –όπως δήλωσε επιστρέφοντας ο Ν. Κοτζιάς– ο ΟΗΕ, η ΕΕ, οι ΗΠΑ, η Βρετανία, υποστήριξαν ομόθυμα τις ελληνικές θέσεις. Οι «απορριπτικοί» στην Κύπρο και στην Ελλάδα, που κάποτε διαγκωνίζονταν σε συνθήματα ενάντια στους «ευρωλιγούρηδες», σήμερα μετατρέπονται στους πιο ένθερμους υποστηρικτές της «αξιοποίησης» της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ…
Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συμμετέχει με θέρμη στην άνευ όρων υποστήριξη αυτού του σχεδίου, ελπίζοντας ότι θα βρει ένα «εθνικό» αντίδοτο στην κατάρρευση της επιρροής τους που έχει επιφέρει το μνημόνιο 3. Είναι ένας δρόμος εξαιρετικά επικίνδυνος, που παίζει στα ζάρια το ζήτημα της ειρήνης στην περιοχή.
Δεν γνωρίζουμε αν το καθεστώς Ερντογάν –διάτρητο από τις εσωτερικές αντιφάσεις που προκαλεί η αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική πολιτική του– θα αντέξει σε αυτή την εξέλιξη ή θα ανατραπεί. Δεν γνωρίζουμε αν θα το διαδεχθεί μια υπάκουη φιλοδυτική κυβέρνηση ή ένα χάος ανάλογο με του Ιράκ ή της Συρίας. Όμως η ιστορία δείχνει ότι δεν είναι εύκολο μια χώρα να ανεχθεί ειρηνικά μια τόσο σημαντική υποβάθμισή της.
Δεν γνωρίζουμε αν τα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου είναι τόσο σημαντικά όσο λέγεται, ούτε αν είναι πράγματι εξορύξιμα και αξιοποιήσιμα. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι, αν η εκμετάλλευσή τους αποφασιστεί, τελικά, τότε τη μερίδα του λέοντος θα πάρουν οι εταιρείες-«κολοσσοί» που έχουν αναλάβει τη δουλειά. Το υπόλοιπο μικρό μέρος, τουλάχιστον όσον αφορά την Κύπρο και την Ελλάδα, θα πάει στο τρύπιο βαρέλι του χρέους και όχι στην ικανοποίηση λαϊκών αναγκών.
Δεν γνωρίζουμε αν οι Μεγάλες Δυνάμεις θα παραμείνουν στην επίδειξη δύναμης ή αν θα προχωρήσουν σε πιο σκληρή και πιο «θερμή» πολιτική απέναντι στην Τουρκία. Γνωρίζουμε όμως από την ιστορία του 1922 ότι, όταν οι ιμπεριαλιστές κατοχυρώνουν τα κέρδη τους, δεν διστάζουν μετά να αποσύρονται «διακριτικά» και να αφήνουν τους ντόπιους να αλληλοσφαγούν ανενόχλητοι…
Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι η υπεράσπιση της ειρήνης, η απόλυτη άρνηση στον πόλεμο, είναι μείζων αρχή για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις. Είναι η μόνη θέση που συνδυάζεται με την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων τους.
Στην Κύπρο και στη θάλασσα της Ανατολικής Μεσογείου, η κυβέρνηση Τσίπρα, με την υποστήριξη των ιμπεριαλιστικών Μεγάλων Δυνάμεων, παίζει ολοφάνερα παιχνίδια με τη φωτιά.