Όλοι και όλες αντιμετωπίζουμε την πρόκληση μιας κυβέρνησης της τάχα μου Αριστεράς, που καθημερινά βουλιάζει στο βούρκο της μνημονιακής πολιτικής και της ταύτισης με τη γραμμή των ιμπεριαλιστών, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Οι πλειστηριασμοί, το τσάκισμα των συμβασιούχων, οι ιδιωτικοποιήσεις (με σημαία τη ΔΕΗ!) και τα μέτρα που «εγκυμονεί» η 4η αξιολόγηση, θα είναι η καθημερινότητα για τον κόσμο μας, στους μήνες του 3ου μνημονίου, τον Αύγουστο του 2018. Οπότε και θα αρχίζει, με φανερή ή καλυμμένη μορφή, το επόμενο…
Οι εξοπλισμοί, η επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, η απειλή για «θερμό» επεισόδιο στο Αιγαίο, η αίσθηση του κόσμου για τον κίνδυνο του πολέμου, είναι η άλλη πλευρά της πραγματικότητας.
Υπάρχει πραγματικός αντίπαλος αυτής της πολιτικής.
Το εργατικό κίνημα μπορεί να σταματήσει και να ανατρέψει τις μνημονιακές πολιτικές της βάρβαρης λιτότητας. Και η φετινή Πρωτομαγιά πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν η ευκαιρία για να παρουσιάσουμε το εύρος των δυνατοτήτων του: Η εργατική βάση των συνδικάτων, οι πρωτοβουλίες των συμβασιούχων, τα κινήματα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τα μέτωπα αντίστασης στους πλειστηριασμούς, τα σχήματα δράσης στη νεολαία και στις γειτονιές, οι αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές οργανώσεις, πρέπει να βρεθούμε στο δρόμο μαζί.
Η φετινή Πρωτομαγιά οφείλει να έχει αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό-διεθνιστικό περιεχόμενο. Στους ψευτοτσαμπουκάδες του Καμμένου και στην κυνική ταύτιση των Τσίπρα-Κοτζιά με τους Τραμπ και Μακρόν και Μέι, πρέπει να δοθεί η απάντηση ότι υπάρχει μια κοινωνική πλειοψηφία που θεωρεί τον πόλεμο μείζονα καταστροφή, που εξακολουθεί να απεχθάνεται τους ιμπεριαλιστές, που παλεύει για ψωμί και όχι για κανόνια.
Ζούμε σε μια περίοδο όπου η παρουσίαση της δύναμης της κοινωνικής πλειοψηφίας, που πάντα παραμένει εφικτή, έχει ως προϋπόθεση τη σοβαρή και οργανωμένη προσπάθεια και παρέμβαση των δυνάμεων της Αριστεράς.
Η φετινή Πρωτομαγιά θα είναι ένα «μέτρημα» και σε αυτό το πεδίο: Εάν και κατά πόσο αποκαθίστανται οι λογικές δράσης, οι τακτικές διεκδίκησης του κόσμου μας, η ριζοσπαστική, αλλά και ενωτική τακτική, η παράδοση του Ενιαίου Μετώπου σε βάρος του εφησυχασμού, της παθητικότητας, του βερμπαλισμού και του σεχταρισμού.
Θα ακολουθήσουν και άλλες μάχες. Ήδη η ΓΣΕΕ κινείται προς μια «απεργία», στο τέλος Μάη, με απαράδεκτο περιεχόμενο: Μαζί με τους εργοδότες, για μια κοινή –λέει– αντιμετώπιση της κρίσης. Θα είναι ένα ακόμα «μέτρημα»: Πρέπει να μετατρέψουμε αυτή την απόπειρα αναβίωσης του «κοινωνικού εταιρισμού» σε αυθεντική απεργία, με τα αιτήματα του κόσμου μας και των οργανώσεών του, σε ρήξη με τη συμβιβασμένη μνημονιακή συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Στο τέλος αυτής της περιόδου είναι προφανές ότι έρχεται μια σημαντική πολιτική αναμέτρηση. Απέναντι στο εκβιαστικό δίλλημα «Τσίπρας ή Μητσοτάκης;» αυτό που θα έχει σημασία από τη σκοπιά των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων θα είναι το τι δύναμη θα μπορέσει να παρουσιάσει ένα μέτωπο της αντιμνημονιακής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Των δυνάμεων που ήδη καλούνται να αντιμετωπίσουν τη συνδυασμένη πρόκληση της λιτότητας και της υποταγής στον ιμπεριαλισμό, τις φιλοπόλεμες πολιτικές και τον μιλιταρισμό.
Το εργατικό κίνημα έχει περάσει ξανά από ανάλογες προκλήσεις. Το 1992-1993 σταμάτησε –έστω προσωρινά– τον πρώτο καλπασμό του νεοφιλελευθερισμού, σταματώντας επίσης το κύμα ανόδου του εθνικισμού που φούσκωνε με άξονα –τότε– το Μακεδονικό. Ήταν μια ιστορία με πρωταγωνιστές τους απεργούς της ΕΑΣ, του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, των τραπεζών, των καθηγητών και των δασκάλων, αλλά και τους διαδηλωτές από τα σχολεία και τις σχολές που στάθηκαν στο πλάι τους.
Μια τέτοια κοινωνική «αντιπολίτευση» είναι αναγκαία και εφικτή. Χρειάζεται όμως, περισσότερο από ποτέ, την Αριστερά της.