Εμπειρίες μαθητών από τον αγώνα τους

«Την Τρίτη 27 Σεπτέμβρη, είχαμε αποφασίσει να κάνουμε κατάληψη στο σχολείο μας. Το πρωί με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι κάποιος είχε βγάλει την πόρτα του σχολείου, προφανώς για να μας αποτρέψει. Καλέσαμε τα παιδιά να μην μπουν στις τάξεις τους και οργανώσαμε συνέλευση, συζητώντας τα αιτήματα μας, που ήταν: οι περιορισμένες δαπάνες για την παιδεία, η σταδιακή ιδιωτικοποίησή της, η έλλειψη βιβλίων, η απουσία πόρτας (έλεος), οι 20.000 κενές θέσεις καθηγητών, τα μελλοντικά προβλήματα σε θέρμανση και φωτοτυπικό, η αύξηση της ανεργίας, η οικονομική κρίση για την οποία εμείς και οι γονείς μας δεν ευθυνόμαστε, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. […] Τις επόμενες μέρες οργανώσαμε συνέλευση όλων των σχολείων της περιοχής  και διαδήλωση με όλα τα λύκεια του Ν. Ηρακλείου προς το Υπουργείο Παιδείας. Η κατάληψή μας κράτησε μέχρι τις 5 Οκτώβρη. […] Το σχολείο μας, αλλά και τα άλλα λύκεια του Ν. Ηρακλείου συμμετείχαν στην απεργία μαζί με τους εργαζόμενους και τους φοιτητές. Το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι πολλά παιδιά στο σχολείο κινητοποιήθηκαν γι’ αυτά που τους ανήκουν».
Νίκος Κ., 4ο Λύκειο
Ν. Ηρακλείου Αττικής

«Η απεργία την Τετάρτη 5/10 ήταν μια ευκαιρία για τους μαθητές και για εμένα, ώστε να σηκώσουμε γροθιά, μήπως ακουστούμε στους ανθρώπους που μας έκαναν να κοιμόμαστε χωρίς όνειρα. Το ευχάριστο είναι ότι μαθητές, εχθροί και φίλοι, έγιναν ένα, παλεύοντας σαν μονομάχοι στην αρένα, για απόδραση. Με τη στήριξη της εργατικής τάξης διαμορφώσαμε την ήρεμη κεντρική πλατεία της Κοζάνης σε μια πλατεία όπου επικρατούσε οργή και χάος. Το θλιβερό στα μάτια μου έφτασε, όταν είδα παιδιά γυμνασίου να είναι μια γροθιά κι από πίσω τους η ελληνική αστυνομία έτοιμη να πει «ναι» στη βία απέναντι σε ανθρώπους που δε φταίνε για ό,τι γίνεται σήμερα. Για μένα αυτό που έγινε την Τετάρτη δεν αποσκοπούσε κάπου. Κατά την άποψή μου δεν πρέπει να μαζευτεί μια ομάδα από τη μάζα, αλλά να σηκωθεί η μάζα.»
Γιώργος Κ.,
2ο ΕΠΑΛ Κοζάνης 

«Στις 5 Οκτώβρη τα ΜΑΤ σταμάτησαν εμένα και τους συμμαθητές μου στο δρόμο για εξακρίβωση στοιχείων. Ήμουν ο μόνος που δεν είχε ταυτότητα, αλλά παρ’ όλα αυτά ήθελαν να μας προσάγουν όλους. Τελικά προσήγαγαν εμένα. Πρόλαβα να δω το κράνος του Ματατζή που με έσπρωχνε στο περιπολικό. Έγραφε πάνω «Ελλάς ή Τέφρα». Στη ΓΑΔΑ με ρώταγαν επίμονα τι τα θέλω τα μαντήλια που κουβαλάω. Όταν τους είπα ότι θέλω να προστατεύομαι από τα δακρυγόνα, με ειρωνεύτηκαν. «Αφού ξέρεις πως θα φας δακρυγόνα, τι θες και κατεβαίνεις στις πορείες;» […] Το μόνο που βρήκαν ήταν 2 μαντήλια και 1 προκήρυξη. Με άφησαν, μόλις τέλειωσε η πορεία. Φυσικά, αν νομίζουν πως δεν θα ξανακατέβω σε πορεία, κάνουν μεγάλο λάθος».
Χρήστος Κ.,
4ο Λύκειο Ν. Ηρακλείου