«Σφαγή» στα ΜΜΕ, αλλά και συλλογική αντίσταση

Δ εν υπάρχει αυτήν τη στιγμή χώρος στα ΜΜΕ που να μη χτυπιέται, μικρός ή μεγάλος, παραδοσιακός ή ψηφιακός: απολύσεις, απανωτές μειώσεις μισθών, απαίτηση για υπογραφή ατομικών συμβάσεων και διάλυση-απαξίωση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, μη καταβολή δεδουλευμένων από τους εργοδότες στα ιδιωτικά ΜΜΕ.
Στον Άλτερ και στην Ελευθεροτυπία η κατάσταση για τους 1.500 συνολικά εργαζόμενους έχει γίνει δραματική, αφού έχουν να πληρωθούν αρκετούς μήνες, ενώ στο Κέρδος, στον Σκάι, στον ΔΟΛ, στον Σταρ, στην Καθημερινή, στις εφημερίδες της Θεσσαλονίκης ζητούνται μειώσεις μισθών και ατομικές συμβάσεις. Ταυτόχρονα, στα δημόσια ΜΜΕ (ΕΡΤ, ΑΠΕ-ΜΠΕ, δημοτικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, Γενική Γραμματεία Μέσων Ενημέρωσης, Κανάλι της Βουλής), πέρα από τις μειώσεις των αποδοχών (κατά μέσο όρο 40%), έχουμε την απειλή της εφεδρείας, την ένταξη στο ενιαίο μισθολόγιο-φτωχολόγιο, την απόλυση συμβασιούχων που χρόνια τώρα έβγαζαν όλη τη δουλειά, τις απειλές για συγχωνεύσεις, κλεισίματα, περαιτέρω απολύσεις…
Οι επιθέσεις γίνονται ακόμα πιο έντονες τις τελευταίες μέρες, καθώς διαπιστώθηκε ότι για πρώτη φορά η αντίσταση των εργαζόμενων αρχίζει να παίρνει συλλογικές μορφές και να γίνεται πιο μαζική, πιο συντονισμένη και –επιτέλους!– να προσπαθεί να συνδεθεί με όλο το αγωνιζόμενο εργατικό κίνημα.
Μάλιστα, χρησιμοποιούνται πια και οι προσφυγές στα δικαστήρια, όπως έγινε την περασμένη εβδομάδα τόσο με την ΕΡΤ όσο και με τον τροϊκανό Σκάι, για να βγάλουν τις απεργίες παράνομες και με αιτιολογίες (όπως η «κρίση χρέους της χώρας μας») που είναι σαν να τις έγραψε ο ίδιος ο Βενιζέλος ή η Τρόικα και που στην ουσία επιχειρούν να απαγορεύσουν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας γιατί…αντιτίθενται στο Μνημόνιο!

Αντίσταση

Το τελευταίο διάστημα όμως οι επιθέσεις εργοδοσίας και κυβέρνησης δεν περνούν χωρίς αντίσταση. Οι εκβιασμοί και η σαλαμοποίηση των εργαζόμενων («διαίρει και βασίλευε»), που σε μια πρώτη φάση έφερναν αποτελέσματα, δεν πιάνουν πλέον εύκολα.
Οι εργαζόμενοι στον Άλτερ έχουν καταλάβει τη συχνότητα και δείχνουν συνεχώς κάρτες με τα αιτήματά τους, αλλά και τα αιτήματα όλων των εργαζόμενων στα ΜΜΕ, στην Ελληνική Χαλυβουργία κ.α. Ταυτόχρονα δηλώνουν πως δεν θα υποχωρήσουν αν δεν πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους. Στην Ελευθεροτυπία αποφάσισαν με συνέλευση να κάνουν κάτι πρωτοφανές για τα δεδομένα των ΜΜΕ: αν δεν έχουν πληρωθεί μέχρι τις 21 Δεκέμβρη, θα προχωρήσουν σε δύο 48ωρες απεργίες, που στόχο θα έχουν να μην εκδοθούν τα πιο κερδοφόρα φύλλα της χρονιάς, τα κυριακάτικα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Έτσι, θα γίνει φανερό πως η επιχείρηση δεν έχει μέλλον χωρίς τους εργαζόμενους σ’ αυτήν. Επίσης, ότι, όπως και στον Άλτερ, η «πλάτη» που βάζουν οι εργαζόμενοι έχει ένα όριο. Το όριο είναι ότι οι αγώνες των εργαζόμενων δεν μπορούν να καθορίζονται από τα προβλήματα των αφεντικών τους, αλλά από τις ανάγκες των ίδιων. Πόσο μάλλον που αυτές οι ανάγκες αφορούν πλέον την επιβίωση, με την κυριολεκτική έννοια. Στο Κέρδος οι εργαζόμενοι αρνήθηκαν να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις, αψηφώντας τις απειλές της εργοδοσίας. Και όταν ανακοινώθηκε η πρώτη απόλυση κήρυξαν απεργία. Στον Σκάι –παρά την απεργοσπασία των εργοδοτικών– σημαντικό μέρος των εργαζόμενων τάχτηκε κατά της δεύτερης περικοπής μισθού (10%) και κατά των ατομικών συμβάσεων.
Τα δημόσια ΜΜΕ είναι τους τελευταίους 3 μήνες σε συνεχείς κινητοποιήσεις, απεργίες, στάσεις εργασίας, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις. Έχουν πια συντονιστεί σε μόνιμη βάση και κάνουν ακόμα και κοινές γενικές συνελεύσεις για να οργανώσουν τον αγώνα τους. Παρουσιάζονται κι εκεί μορφές αγώνα που πριν από κάποιους μήνες δεν θα τους φανταζόμασταν. Ποιος θα περίμενε όλα τα κανάλια της ΕΡΤ, αντί για σίριαλ ή ντοκιμαντέρ, να δείχνουν κάρτες με τα αιτήματα των εργαζόμενων; Ποιος θα περίμενε ότι οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, όταν έμαθαν ότι η ΝΕΤ μετέδιδε ζωντανά συνέντευξη του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου παίρνοντας εικόνα από διεθνές δίκτυο, θα προχωρούσαν σε κατάληψη και η συνέντευξη θα διακοπτόταν στον αέρα;
Στη διάρκεια της 24ωρης απεργίας σε όλα τα δημόσια ΜΜΕ στις 14/12 που καλούσαν όλα τα σωματεία του Τύπου, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση έξω από τη Βουλή, όπου θα κατατίθεντο τροπολογία που είχε συντάξει η ΠΟΕΣΥ αναφορικά με τις εφεδρείες, το ενιαίο μισθολόγιο-φτωχολόγιο και τις συλλογικές μας συμβάσεις. Την τροπολογία είχαν υπογράψει 160 και πλέον βουλευτές. Αντ’ αυτής, που δεν έγινε δεκτή, ο Βενιζέλος πρότεινε μια δικιά του, η οποία αναφερόταν μόνο σε δημοσιογράφους, δεν αναγνώριζε τις ΣΣΕ και πετούσε όλους τους άλλους εργαζόμενους στα ΜΜΕ στον καιάδα. Μια πονηρή προσπάθεια διάσπασης που έπεσε στο κενό, καθώς τόσο εμείς που ήμασταν έξω από τη Βουλή όσο και οι συνδικαλιστικοί μας εκπρόσωποι που ήταν μέσα την αρνηθήκαμε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Αλληλεγγύη

Κανείς πια δεν μιλάει μόνο για τη δική του περίπτωση.
Τις τελευταίες μέρες φαίνεται να ξεπερνιούνται οι διαχωρισμοί που χρόνια μας ταλάνιζαν (εκπορευόμενοι από «πάνω», αλλά με πολλούς αποδέκτες και ανάμεσα στους συναδέλφους).
Τώρα όλο και πιο πολλοί καταλαβαίνουμε ότι όχι απλώς δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε οι εργαζόμενες/οι στα ΜΜΕ μεταξύ μας, αλλά ότι είμαστε ένα και με όλες και όλους τους εργαζόμενους-ανέργους-συνταξιούχους που χτυπιούνται και εξαθλιώνονται τα τελευταία χρόνια. Δεν υπάρχει «εξαίρεση» για κανέναν, παρά μόνο για καπιταλιστές, πλοιοκτήτες, βιομήχανους, μιντιάρχες που αγκάλιασαν το Μνημόνιο.
Στα ψηφίσματα των συνελεύσεων (π.χ. των δημόσιων ΜΜΕ) εκφράζεται η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση στους συναδέλφους απεργούς της Ελευθεροτυπίας και του Άλτερ, και αντιστρόφως. Η συμπαράσταση στον αγώνα των εργαζόμενων στην Ελληνική Χαλυβουργία εκφράζεται πλέον σε όλα τα ΜΜΕ που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις (αντίθετα με την επίσημη ειδησεογραφία). Και, αντιστρόφως, οι Χαλυβουργοί πήγαν για συμπαράσταση στον Άλτερ και πρόσφεραν στους εργαζόμενους κάποια από τα τρόφιμα που τους πηγαίνει ο κόσμος (!), με την παράκληση να μην κάνουν πίσω στον αγώνα τους.

Σωματεία

Για πρώτη φορά συμπαρίστανται τα σωματεία μας (κυρίως η Αριστερά μέσα σ’ αυτά) σε όλους τους αγώνες μας. Το «Όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε» αποκτά για πρώτη φορά έρεισμα στον κόσμο μας. Βέβαια, υπάρχουν θύματα (ήδη μετρήσαμε πολλά). Αλλά είναι πόλεμος. Αν δεν συνεχίσουμε, θα μας τσακίσουν.
Όπως πάνε τα πράγματα, μόνο μια γενική απεργία σε όλα τα ΜΜΕ μπορεί να αλλάξει το τοπίο. Αλλιώς, με εξατομικοποίηση και στοχευμένα χτυπήματα θα μας τσακίσουν μαζί και θα τσακίσουν την ενημέρωση. Ενημέρωση που είναι δικαίωμα και που δεν θα πρέπει να αντικατασταθεί με μνημονιακά δελτία τύπου Σκάι ή Μέγκα.